Μας τα 'παν κι άλλοι

Αν αγαπώ το καλοκαίρι, τα Χριστούγεννα τα λατρεύω... Στολισμένοι δρόμοι και μπαλκόνια, ευκαιρία για δώρα, για ψώνια χωρίς ενοχές (ακόμα κι αν παίζει κρίση), γλυκά και φαγητά μέχρι τελικής πτώσης και μετά ομαδικός αυτοσαρκασμός για τα κιλά που πήραμε. Και συγκριτικά με το καλοκαίρι στα χριστούγεννα ο καθένας γιορτάζει. ΟΚ υπάρχουν και αυτοί που πάνε Ελβετικές Άλπεις για σκι ή την περνάνε τζακάτα σε ξενώνα Αράχωβα μέσα στις βιζόν γούνες τους, αλλά εξίσου καλά μπορείς να γιορτάσεις και στην μεγάλη πόλη με το πλαστικό μπουφάν σου, κάνοντας βόλτα σε εμπορικό (όπου φυσικά πας μόνο για σουλατσάρισμα και διαγωνισμούς αυτοκινήτων) με ζεστή σοκολάτα 1 ευρώ από mikel. Μην κάνω τη σύγκριση με το καλοκαίρι στην πόλη. Και το πιο μαγικό είναι ότι αν και θρησκευτική γιορτή, επηρεάζει ακόμα και τους μη πιστούς αυτό το "Πνεύμα των Χριστουγέννων" για να προσφέρουν, να ενδιαφερθούν και να αυτοβελτιωθούν. Ένα πράγμα θεωρώ ότι αμαυρώνει τη μαγεία αυτής της ιερής γιορτής: η ζητιανιά. Ή αλλιώς "κάλαντα."

Στα παλιά τα χρόνια τα μικρά παιδάκια τριγυρνούσαν στα χωριά ψέλνοντας τα παραδοσιακά κάλαντα και οι σπιτονοικοκύρηδες τα θεωρούσαν γούρι για τη νέα χρονιά και κερνούσαν τα παιδιά μελομακάρονα, κουραμπιέδες, φρούτα ή ό,τι καλό είχε το σπίτι. Αυτό ήταν το έθιμο. Οι μόνοι που παίζει να έδιναν χρήματα να ήταν ίσως τίποτα πολιτικοί που ήθελαν να φανούν μπροστά στους ψηφοφόρους όταν έδιναν κάνα μεγάλο χαρτονόμισμα στον τάδε σύλλογο που ήρθε να τους ψάλλει τα τάδε κάλαντα. Πλέον τα παιδιά (;) γυρνούν από σπίτι σε σπίτι χτυπώντας κουδούνια και αν λάβουν κάτω από 50 λεπτά έκαστος στραβώνουν τα μούτρα και ψιθυρίζουν κατάρες. Γιατί άλλωστε ο στόχος τους είναι να μαζέψουν κάποια χρήματα για να αγοράσουν δώρα στον εαυτό τους όπως game boy (στα χρόνια μου) και tablet (τα νέα παιδιά) ή τσιγάρα και ρετσίνα. Και ταττού.

Γιατί το πιο σιχαμερό θέαμα τις παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς είναι να ανοίγεις την πόρτα και να βλέπεις μια συμμορία μαντραχαλάδες 2 μέτρα να γελάνε κάτω από τα μουστάκια τους "να τα πούμε;" και εσύ σκέφτεσαι "αν πω όχι θα φάω ξύλο ή θα μου βάψουν με σπρέη το αμάξι" οπότε ανέχεσαι τα κάλαντα σε προχωρημένη μεταφώνηση και τους δίνεις και από 1 ευρώ γιατί ντρέπεσαι να δώσεις 20λεπτα και 50λεπτά σε έφηβο+. Και αναρωτιέμαι.. αυτοί δεν ντρέπονται; Κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ντροπή να λέει τα κάλαντα άτομο άνω των 13. Είναι αντιαισθητικό και προκαλεί αμηχανία σε αυτούς που ανοίγουν την πόρτα. Γίνεται πλέον όχι για το έθιμο αλλά για χρήματα και μόνο. Και σε αυτή την περίπτωση παύουμε να μιλάμε για κάλαντα. Μιλάμε για ζητιανιά, επαιτεία και μάλιστα με μια εκβιαστική μορφή. Αποτελεί μια μορφή παρενόχλησης που γίνεται στην πλάτη μιας πανανθρώπινης γιορτής. Αν είναι μία φορά ενοχλητική η γιαγιά με τη μαντίλα που με σταματάει για "να μου κάνει μια ερώτηση" και μετά ζητιανεύει τη μια για την καρδιά της, την άλλη γιατί είναι άνεργη, είναι εκατό φορές πιο ενοχλητικοί οι 17χρονοι που χτυπάνε και απαιτούν φράγκα. Δεν πρέπει λοιπόν να αισθάνεστε καθόλου ντροπή αν βλέπετε τέτοιους από το ματάκι και δεν ανοίγετε. Ή ακόμα καλύτερα να λέτε "μας τα 'παν κι άλλοι." Μισή ντροπή δική σας μισής δική τους. Για να μη θίξω το πόσοι Ρομά (γιατί αν πω γύφτοι θα με πουν ρατσιστή) μπαίνουν σε μαγαζιά, χτυπάνε σε σπίτια ή ακόμα και στο δρόμο μουρμουρίζοντας κάτι που μάλλον είναι αντίστοιχο με το "να τα πούμε" αλλά δεν είναι "να τα πούμε" και από όσο μπορώ να αναγνωρίσω τα ελληνικά όταν τα ακούω δεν "τα λένε" απλώς χτυπάνε το τρίγωνο δύο φορές και μετά απλώνουν το χέρι. Γενικά όποιος σκέφτεται να μου πει τα μισά κάλαντα και περιμένει ευρώ μπορεί ήδη να αισθανθεί την πόρτα μου να κλείνει στα μούτρα του.  Το πιο τραγελαφικό που μου συνέβει ήταν όταν ένας κύριος (πατημένα 70) ντυμένος Άγιος Βασίλης χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου και καθώς άνοιξε η μητέρα μου αυτός με λυπημένο ύφος είπε "τώρα θέλετε να σας τα πω;" με φανερά ντροπιασμένο ύφος. Προφανώς είναι παρενόχληση αυτό, αν και η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι άσχημα που αναφέρω το συμβάν για να θίξω την ενόχληση που μου προκάλεσε. Λογικά για να ντροπιαστείς τόσο άλλωστε, πρέπει να είσαι σε πολύ άσχημη κατάσταση (αν και στις μέρες μας ποτέ δεν ξέρεις.) Σε κάθε περίπτωση όμως δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να γίνεται στην πλάτη αυτής της ιερής γιορτής.

Αναρωτιέμαι αν δίνονταν ακόμα γλυκά πόσοι από αυτούς τους μαντράχαλους θα γυρνούσαν με το τριγωνάκι να γελοιοποιούνται για κέρασμα. Αν θα υπήρχαν παιδάκια να τρέχουν χαρούμενα στους δρόμους με το τριγωνάκι για να ανταγωνιστούν ποιό μάζεψε τα πιο πολλά γλυκά, ακόμα κι αν δεν τους αρέσουν καν τα γλυκά αυτά καθαυτά. Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή προσφοράς, είναι η περίοδος που γιορτάζουμε τον άνθρωπο, που δεν θα σε πειράξει να στριμωχτείς λίγο παραπάνω στο λεωφορείο... είναι η γιορτή του όμορφου στριμώγματος. Και ο υπερκαταναλωτισμός κι αυτός όμορφος είναι. Άμα γινόμαστε χαρούμενοι με δυο-τρεις κολωνιες και 5 πουκάμισα γιατί όχι; Είναι η εποχή που θυμόμαστε να είμαστε φιλάνθρωποι και να βοηθήσουμε τον πλησίον μας. Ο καθένας όπως μπορεί. Και αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαμε με κάποιο τρόπο να αναβιώσουμε όλη αυτή την ουσία των Χριστουγέννων που έχει χαθεί. Τα έθιμα υπάρχουν για αυτό το λόγο, για να θυμίζουν και να μεταφέρουν μηνύματα και αισθήματα από γενιά σε γενιά. Κι αυτά μεταλλάσσονται για να εξυπηρετούν τις ανάγκες τις εκάστοτε εποχής. Τα κάλαντα, όσο όμορφο έθιμο κι αν ήταν στο παρελθόν τώρα αποτελεί τον καμμένο κουραμπιέ χωρίς την άχνη που κανείς δεν θέλει να φάει.

Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω μας που χρειάζονται βοήθεια... άνεργοι, ορφανά, πρόσφυγες... άνθρωποι που θα χρησιμοποιήσουν καλύτερα τα χρήματά μας από ότι ο 17χρονος που θέλει να πάει πρωτοχρονιά πλούταρχο. Παιδάκια που με μια χρησιμοποιημένη κούκλα θα πάρουν μεγαλύτερη χαρά από ότι ένα κακομαθημένο με καινούριο iPad. Ίσως βέβαια να μην φταίει το κακομαθημένο, αλλά οι γονείς που το κακόμαθαν, που το έστειλαν να πει κάλαντα για να "μαζέψει έξτρα χαρτζιλίκι" και φυσικά "να περάσει από τους γονείς του Δημητράκη γιατί κάνετε παρέα και θα σου δώσουν περισσότερα χρήματα"... Αν τα παιδιά έρχονταν σε επαφή με το πραγματικό νόημα της προσφοράς θα βοηθούσε πιστεύω και τα ίδια. Χωρίς να στερηθούν τίποτα. Είχα μια ιδέα για το πως θα μπορούσε να γίνει αυτό. Με το ένα άτομο που τη μοιράστηκα μου είπε ότι "δεν είναι βιώσιμη"... και πράγματι στον κόσμο που ζω δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι απολύτως εφικτό οπότε την παρακάτω ιδέα μου την παραθέτω απλώς ως τροφή για σκέψη... ίσως και με μια ελπίδα...

Αν έβγαζαν οι μεγάλες και επίσημες φιλανθρωπικές εταιρίες τετραδιάκια με κουπόνια, έστω 50 κουπόνια ανά τετραδιάκι και τα πουλούσαν προς 25ευρώ το τετράδιο (έστω).. οπότε 50 λεπτά το κουπόνι. Κάθε σπίτι θα προμηθεύονταν από ένα τέτοιο τετράδιο, ίσως και δύο για τους πιο ανοιχτοχέρηδες. Στα παιδάκια που θα περνούσαν για να πουν τα κάλαντα θα έκοβαν και θα έδιναν από ένα τέτοιο κουπόνι και στο τέλος αν περίσσευαν κάποια κουπόνια θα μπορούσαν να τα επιστρέψουν στη φιλανθρωπική και να λάβουν το αντίτιμο των χρημάτων τους. Τα παιδάκια θα μπορούν να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο για το "ποιό μάζεψε τα περισσότερα κουπόνια" σε ένα παιχνιδιάρικο πλαίσιο, και να ξέρουν επίσης ότι βοήθησαν ανθρώπους που το είχαν πραγματικά ανάγκη. Ένα μελομακάρονο μαζί με το κουπόνι ίσως να έκανε την πράξη αυτή ακόμα πιο γλυκιά. Έτσι τα παιδιά από μικρά γίνονται "εθελοντές" και εναρμονίζονται με τις έννοιες της προσφοράς και της αλληλεγγύης, υπάρχει άραγε πιο άμεσος τρόπος; Για μια-δυο φορές μέσα στο χρόνο όλα τα παιδάκια να γίνονται πρεσβευτές καλής θελήσεως για έναν πολύ καλό σκοπό. Ή μάλλον για πολλούς καλούς σκοπούς. Και τότε να δείτε που ούτε θα υπάρχει το γκρινιάρικο ύφος στο παιδάκι που πήρε 10 λεπτά από το τελευταίο σπίτι, ούτε οι σπιτονοικοκύρηδες που γίνονται αγάλματα παριστάνοντας ότι λείπουν. Θα είναι το έθιμο όπως θα έπρεπε να είναι και θα συμμετέχουν σε αυτό μόνο όσοι πραγματικά πρέπει. Οι λοιποί ζητιάνοι μπορούν να στηθούν στην Αριστοτέλους και να βάλουν καπέλο για να λαμβάνουν τα ρέστα που πήρα από τον Τερκενλή. Ως τότε, παραμονή Χριστουγέννων και πρωτοχρονιάς θα με βρείτε κάπου να βολτάρω από πρωίας...

Καλή μας χρονιά!

Πάει το 2015
με έναν πόνο να βγει

#iamfilanthropos

Στον κόσμο μας το μόνο πράγμα που δεν απουσιάζει είναι τα προβλήματα. Κάθε λογής. Τα περισσότερα καλώς ή κακώς (μάλλον κακώς) λύνονται με χρήματα, ή μάλλον μπορούν να λυθούν με χρήματα. Εκεί μπαίνει ο ρόλος της φιλανθρωπίας. Αυτός που έχει και μπορεί (και φυσικά θέλει) προσφέρει ένα ποσό για να βοηθήσει κάποιον ή κάποιο σύνολο συνανθρώπων του. Η αλληλεγγύη δεν είναι πάντα το μοναδικό κίνητρο, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις αυτή αποτελεί μια απλή σύμπτωση. 

Από την αρχαιότητα οι εύποροι χρησιμοποιούσαν τα πλούτη τους για να "βοηθήσουν" τους άπορους, ως μέσο προβολής και βελτίωσης της δημόσιας εικόνας τους. Οι λεγόμενες χορηγίες. Κάποιες ήταν βέβαια υποχρεωτικές, αλλά υπήρχαν και αυτές που γίνονταν γιατί ο πλούσιος ήθελε να δείξει πόσο γενναιόδωρος/ανοιχτόκαρδος είναι, γιατί πρακτικά αν έχεις τόσα λεφτά έχεις την πολυτέλεια να σκέφτεσαι και να ξοδεύεις για το image σου. Πλήρωνες ένα ποσό π.χ. το οποίο αποδίδονταν για την πληρωμή εισιτηρίου στο θέατρο για άπορους και ως αντάλλαγμα η προτομή σου έμπαινε σε κάποια πλατεία ως "μεγάλος ευεργέτης". Αυτή η πρακτική χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Σε μουσεία π.χ. πολλές φορές θα δούμε συλλογές που προέρχονται από δωρεές, με το όνομα του δωρητή να βρίσκεται σε κάποια εμφανή επιγραφή που του αποδίδει φόρο τιμής. 

Πολλές εταιρίες χρησιμοποιούν τη φιλανθρωπία ως μέσο προβολής. Οργανώνουν καμπάνιες διαφόρων ειδών, και κολλάνε το όνομά τους. Απαίσια πρακτική και ανήθικη έτσι; Να χρησιμοποιείς τον πόνο των αδύναμων για να κάνεις φθηνό marketing; Η απάντησή μου είναι μια πολύ απλή ερώτηση: Γιατί είναι κακό; Για κάποιον άγνωστο λόγο θεωρούμε ότι η όποια είδους ευεργεσία θα πρέπει να γίνεται κρυφά και όταν κάνουμε κάτι καλό δεν πρέπει να το διατυμπανίζουμε. Αυτό το στερεότυπο όμως δεν έχει κάποιο επί της ουσίας επιχείρημα. Αντιθέτως...

Λαμβάνω σαφώς έρεισμα από την καμπάνια που άρχισε η eurobank με αυτό το #irunmarathon. Μια έξυπνη καμπάνια η οποία έγινε ανάρπαστη αφενός επειδή απευθυνόταν στα social media που ακολουθούνται από την πλειονότητα των ενεργών πολιτών και αφετέρου επειδή ήταν ανώδυνο για όσους συμμετείχαν. Αυτός είναι και ο λόγος που κι εγώ έκανα το αντίστοιχο post. Ξοδεύοντας ένα δευτερόλεπτο γράφεις ένα hashtag το βάζεις public στο προφίλ σου στο fb και ΤΑΡΑΑΜ! μόλις κάποιος άλλος δώρισε για πάρτη σου μισό ευρώ σε ένα νοσοκομείο. Βέβαια όπως κάθε μόδα που τραβάει μεγάλη μερίδα πληθυσμού, υπάρχουν οι μιμητές και οι σκεπτικιστές. Όποιος έχει διαβάσει μερικά από τα προηγούμενα άρθρα μου θα έχει καταλάβει ότι γενικά ανήκω σε αυτούς τους ξινούς που κράζουν αυτό που κάνουν οι πολλοί. Περιέργως σε αυτή την περίπτωση ήμουν αρκετά θετικός (για αυτό και συμμετείχα άλλωστε). Και μάλιστα έχοντας επίγνωση ότι υπάρχει όριο στην έκταση της προσφοράς αυτής και ότι το όριο αυτό είναι τα 5000 ευρώ. Φυσικό είναι αυτό, άμα ο κάθε κακομοίρης της ελλάδας ποστάρει #irunmarathon και η τράπεζα υποχρεωθεί να σκάσει τα αντίστοιχα χρήματα θα χρειαστεί νέο πακέτο ανακεφαλαιοποίησης. Δύο είναι λοιπόν οι ενστάσεις των πολέμιων της καμπάνιας: 1. Γιατί μόνο 5 χιλιάρικα και γιατί το όριο γράφεται στα ψιλά γράμματα και 2. γιατί να κάνεις καμπάνια και να μην δώσεις τα λεφτά αυτά στην αφάνεια, αλλά να χώσεις το marketing στη φιλανθρωπία.

Ας τα απαντήσουμε με τη σειρά.

Γιατί μόνο 5 χιλιάρικα;

Καταρχάς τα 5 χιλιάρικα δεν είναι ΜΟΝΟ. Είναι ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό και σίγουρα είναι χρήματα τα οποία θα καλύψουν αρκετές ανάγκες. Αλλά ακόμα και έτσι να είναι, άλλωστε μιλάμε για τράπεζα η οποία βγάζει εκατομμύρια και μερικές χιλιάδες είναι ένα τίποτα για αυτήν, είναι στην ευχέρεια του καθενός να καθορίζει το ποσό που θέλει να δωρίσει. Φιλανθρωπία είναι η πράξη και δεν εξαρτάται από το ποσό. Δεν υπάρχει μεγάλη και μικρή φιλανθρωπία ούτε το κατά πόσο αυτό που δωρίζουμε είναι κάτι που θα στερηθούμε. Το "ο έχων δύο χιτώνες δίνει τον ένα" είναι συμβολικό. Σημαίνει ότι όταν μπορείς να δώσεις, δίνεις. Δεν σημαίνει ότι όταν μπορείς να δώσεις δίνεις όσα σου περισσεύουν. Δίνεις ΚΑΠΟΙΑ από αυτά που σου περισσεύουν. Η φιλανθρωπία είναι τελείως προσωπικό ζήτημα. Και ειδικά σε εταιρίες που δεν δρουν ως "φιλανθρωπικά ιδρύματα" αλλά ως εταιρίες με στόχο φυσικά να υπάρξει κάποιο κέρδος, αν δώσουν κάτι θα είναι επειδή αυτή η προσφορά συμβαδίζει με τα συμφέροντα της εταιρίας. Η φιλανθρωπία με τη ρομαντική έννοια που της έχουμε αποδώσει δεν μπορεί εξ ορισμού να πραγματοποιηθεί από μια εταιρία. Κι αυτό διότι η εταιρία ως εταιρία δεν έχει συνείδηση. Είναι όργανο, όχι οργανισμός και ως εκ τούτου δεν απαιτούμε από αυτήν ό,τι απαιτούμε από έναν άνθρωπο. Οι άνθρωποι που διοικούν την εκάστοτε εταιρία μπορεί στην προσωπική τους ζωή να κάνουν δωρεές. Αυτό όμως είναι τελείως διαφορετικό. Οι δωρεές αυτές δεν γίνονται ως "εταιρία" εκείνη τη στιγμή αλλά μεμονωμένα από τα αντίστοιχα άτομα. Όποτε λοιπόν μια εταιρία δίνει ένα ποσό, είναι στην ουσία διαφήμιση και ΟΧΙ φιλανθρωπία. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Για αυτό στην περίπτωση του #irunmarathon δεν γράφαν "θα δώσουμε μέχρι 5 χιλιάρικα", γιατί θέλαν ο κόσμος να πιστέψει ότι θα έδιναν παραπάνω από όσα δίνουν, γιατί αγοράζουν τη φήμη μιας ακριβής δωρεάς σε πολύ μικρότερη τιμή. Όχι ότι ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να κάνει κάποιος αυτή την αποκάλυψη, απλά χρειάζονταν να δαπανήσεις κάποια δευτερόλεπτα από τη ζωή σου για να το κάνεις και φυσικά μέσος πολίτης δεν θέλει να διαθέσει αυτό το χρόνο, αλλά παραπονιέται που η τράπεζα δεν διαθέτει παραπάνω χρήματα. Κάπως οξύμωρο θαρρώ. 

Είναι σωστό να κολλάς marketing με φιλανθρωπία;

Εξαρτάται με βάση ποιό άξονα βλέπεις την έννοια του σωστού. Αν μιλάς έτσι γενικά τότε όχι δεν είναι σωστό. Ούτε όμως και λάθος. Είναι αυτό που είναι. Είναι ωφέλιμο για τη φιλανθρωπία; Ναι. Και μόνο που υπάρχει ένα ποσό που δωρίζεται, είτε γίνεται από την καλή καρδιά κάποιου, είτε για χάρη της διαφήμισης αυτά τα λεφτά θα καλύψουν ανάγκες κάποιου αδύναμου. Επίσης όταν δημιουργείς ένα κλίμα ανταγωνισμού ανάμεσα σε διάφορους παράγοντες προσελκύεις περαιτέρω προσφορές. Αν η μία τράπεζα κάνει τέτοια καμπάνια και η καμπάνια αυτή έχει μεγάλη απήχηση, θα έρθει μετά μια άλλη και θα προσπαθήσει να κάνει κάτι μεγαλύτερο. Από αυτό τον πόλεμο εντυπώσεων ο μεγάλος νικητής είναι οι αποδέκτες των δωρεών οι οποίοι αν και φαινομενικά χρησιμοποιούνται ως εργαλεία διαφήμισης, στην πραγματικότητα αυτοί είναι που χρησιμοποιούν το image και την κόντρα που έχουν οι εταιρίες πάνω σε αυτό, για να ωφεληθούν οικονομικά. Παράλληλα εκτός από την προσφορά σε χρήμα, υπάρχει σε δεύτερο βαθμό η προσφορά σε προβολή που συχνά συνεπάγεται ενός τέτοιου γεγονότος. Ποιός ήξερε το Ναυτικό Νοσοκομείο Πειραιά πριν το διαφημίσει η eurobank; Κανείς. Τώρα που έγινε ο σάλος είναι πολύ πιθανό και άλλοι πολίτες ο καθένας στο βαθμό που αντέχει να συνεχίσει με επιπλέον δωρεές. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον αν η τράπεζα μάλιστα έδινε τη δυνατότητα σε όποιον θέλει να δωρίσει ο ίδιος μισό ευρώ μέσα από το ίδιο πρόγραμμα, και με τις ίδιες προϋποθέσεις. Το μόνο που αλλάζει είναι το ποιός δωρίζει. Δεν το λεώ για να ειρωνευτώ ή να πω "αν έχεις πρόβλημα δώρισε εσύ χρήματα", όπως προείπα η δωρεά είναι προσωπική υπόθεση και άλλωστε είμαι σίγουρος ότι μια τέτοια δράση θα τραβήξει πολύ κόσμο, Και στο ποσό που θα μαζευτεί είτε θέλουμεείτε όχι, η τράπεζα έχει επίσης συνεισφέρει με τον τρόπο της. Ποιός πληρώνει τα κανάλια να προβάλλουν το διαγωνισμό; Ποιός πληρώνει για τη διοργάνωση του μαραθωνίου και την ίδια την ομάδα που κατεβάζει η τράπεζα την ομάδα του i-run. Άρα και εκ των πραγμάτων η προσφορά της τράπεζας είναι πέραν των 5 χιλιάδων (που κάπου διάβασα ότι τελικά έγιναν 20 χιλιάρικα αλλα δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά) Αλλά και να μην ήταν so what? Κανείς δεν σε εξαπάτησε. Δεν νομίζω ότι είδες τη διαφήμιση, είπες "γαμάτη η eurobank μέσα στις φιλανθρωπίες και έτσι ας πάρω ένα καταναλωτικό δάνειο αφού δίνει ένα σκασμό λεφτά" και μετά έμαθες ότι δίνει μόνο 5 χιλιάρικα και δυσαρεστήθηκες. Καταρχάς έχω γράψει σκόπιμα 2-3 φορές eurobank αντί για εθνική και στάνταρ ως τώρα κάποιοι το πήραν χαμπάρι, αλλά εξαρχής αν δεν σου χτύπησε στο μάτι, σημαίνει ότι δεν σου έμεινε ο φορέας που κάνει τη διαφήμιση, ο οποίος είναι ακριβώς ο σκοπός μιας διαφήμισης, άρα αυτός ο σκοπός απέτυχε! (Αν το κατάλαβες αμέσως μπράβο είσαι σπίρτο προχώρα παρακάτω) Και επίσης δεν μπορείς να καταρρίψεις τον ισχυρισμό ότι μπορεί η εθνική να έχει δωρίσει εκατομμύρια σε δωρεές και να τις έχει κρατήσει κρυφές. αφού αν όντως ακολουθήσει τα λεγόμενα των σκεπτικιστών ακόμα κι αν δώσει πολλά χρήματα δεν θα το μάθει κανείς. Άρα μπορεί αυτή τη στιγμή να βρίζεις ένα μεγάλο ευεργέτη των φτωχών. (Προφανώς και δεν πιστεύω ότι κάτι τέτοιο ισχύει, αλλά χρησιμοποιώ την αντίπαλη σκεπτική για να αποδείξω το πόσο παράλογη είναι)

Για αυτό ας ηρεμήσουμε, δεν χρειάζεται να δαιμονοποιούμε τα πάντα. Ναι οι τράπεζες δεν είναι άγιες αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μερικές πράξεις τους είναι ευνοϊκές. Μπορεί να μη γίνονται με σκοπό το κίνητρο αλλά και πάλι δεν χρειάζεται να συμπαθήσεις την τράπεζα, αλλά την πράξη της αυτή καθαυτή. Δεν χρειάζεται πάντα να παραπονιόμαστε για τα πάντα. Το βραβείο που δίνει η eurobank κάθε χρόνο στους πρώτους απόφοιτους των λυκείων όταν το πήρα εγώ ήταν μειωμένο κατά 200 ευρώ. Πολλοί παραπονιόνταν που θα έπαιρναν μόνο 800 ευρώ και όχι 1000 κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και εδώ. Έχει όνομα αυτή η στάση: αχαριστία... και δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλή. "Καποιανού του χαρίζανε γάιδαρο και αυτός τον κοίταγε στα δόντια"

Διάσωση του Κόσμου με Σάντουιτς- Μέρος 2ο

Θα έπρεπε να επιτρέπεται η ελεύθερη εγκατάσταση κάποιου σε μια χώρα εφόσον αυτός μπορεί να αποδείξει ότι διαθέτει την οικονομική δυνατότητα να ανταποκριθεί σε ορισμένες οικονομικές απαιτήσεις του κράτους αυτού. 

Η παράνομη μετανάστευση αποτελεί μάστιγα σε πολλές χώρες, ειδικά σε αυτές που συνορεύουν με χώρες εμπόλεμης ζώνης και με οικονομικά προβλήματα, μιας και εκεί το κύμα μετανάστευσης γίνεται εντονότερο. Οι παράνομοι μετανάστες δεν πληρώνουν φόρους, δεν είναι καταγεγραμμένοι και απλώς αποτελούν βάρος στην οικονομία και την κοινωνία στην οποία υπεισέρχονται. Είναι απόλυτα λογικό λοιπόν το ότι υπάρχει τόσος σκεπτικισμός από τους ντόπιους απέναντι στους μετανάστες. Ο κόσμος όμως είναι επιλεκτικά επιθετικός στους μετανάστες. Ένας Άγγλος δεν θα αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο όπως ένας πακιστανός καθότι ο πρώτος με βάση το στερεότυπο αποτελεί τουρίστα, ο οποίος άρα φέρνει λεφτά στη χώρα και δεν την επιβαρύνει. Ακόμα και μόνιμος κάτοικος να είναι, πάλι χαίρει εκτίμησης γιατί θεωρείται ότι εργάζεται σε κάποιον τομέα των επιστημών ή σε κάποια επιχείρηση πληρώνοντας φόρους και άρα συνεισφέροντας στο σύνολο. Αυτή η απλουστευτική αποδοχή συγκεκριμένων εθνικοτήτων και απόρριψη άλλων αποδεικνύει ότι υπάρχει ένα είδος μετανάστευσης το οποίο ο κόσμος επιθυμεί να προσελκύσει και δρα με τον παραπάνω τρόπο γιατί ταυτίζει τους μεν με το αποδεκτό και τους δε με το μη αποδεκτό είδος μετανάστευσης. Αυτό το αποδεκτό πρέπει λοιπόν να ενισχύσουμε με κάθε μέσο για όλους τους λόγους που θα αναλύσω στη συνέχεια. 

Αρχικά ας δούμε για ποιούς λόγους μεταναστεύουν οι άνθρωποι:

1. Λόγω οικονομικών δυσκολιών. Ως ύστατη λύση και βλέποντας ότι τίποτε άλλο δεν δουλεύει αποφασίζουν να κάνουν μια νέα αρχή σε μια νέα χώρα γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχουν τίποτα να χάσουν, αφού δεν έχουν κάτι γενικά. Μπαίνουν στη χώρα χωρίς σχέδιο, και χωρίς χαρτιά και για να βγάλουν τα προς το ζην είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για πολύ λιγότερα χρήματα από ότι η ντόπιοι, λόγω των επίγουσων βιωτικών τους αναγκών. Ο ανταγωνισμός αυξάνεται και οι ντόπιοι έρχονται στο δίλημμα του "δουλεύω με λιγότερα ή δεν δουλεύω καθόλου."
2. Λόγω πολιτικών δυσκολιών ή με πρόφαση το πολιτικό άσυλο. Χρησιμοποιώ τη λέξη πρόφαση διότι ακριβώς επειδή ο διεθνής νόμος υποχρεώνει τις χώρες να δέχονται οποιοδήποτε πολιτικό άσυλο, αλλά και εκμεταλλευόμενοι την γραφειοκρατική αδυναμία του συστήματος να εξακριβώσει αν ο ισχυρισμός τους είναι ψευδής ή αληθής, πολλοί οικονομικοί μετανάστες βρίσκουν ευκαιρία να ξεγελάσουν το νόμο και να τον προσπεράσουν. 
3. Προς αναζήτηση νέων ευκαιριών. Είτε επιχειρηματίες που ψάχνουν νέες χώρες να εδραιώσουν επιχειρήσεις λόγω ευκολιών επί της φορολογίας και λόγω των νέων οριζόντων που διανοίγονται, είτε επιστήμονες που επιλέγουν τη συνέχιση του έργου τους για τον ένα ή τον άλλο λόγο σε κάποια άλλη επιστημονική κοινότητα. Η επιθυμία αυτών πολλές φορές πέφτει στο κενό λόγω της γραφειοκρατίας που περιλαμβάνεται πίσω από τη μετακόμισή τους. Αν θέλουμε να ενισχύσουμε την εισροή αυτής της κατηγορίας ανθρώπων πρέπει να διευκολύνουμε τις διαδικασίες εισαγωγής τους.

Συνδέοντας τον ακραίο καπιταλισμό και την ακραία παγκοσμιοποιητική ιδεολογία έχουμε ένα προϊόν που αν και ακατέργαστο έχει αρκετά εμφανή ψεγάδια προβάλει αρκετές ενδιαφέρουσες προεκτάσεις.

Καταργούμε τα σύνορα για όποιον αποδεικνύει ότι μπορεί να πληρώσει.

-Τί να πληρώσει;

Τους φόρους του κράτους για ένα χ χρονικό διάστημα, έχει τη δυνατότητα να αγοράσει και να συντηρήσει ή να νοικιάσει για μια αντίστοιχη περίοδο κατοικία και φυσικά συμφωνεί να μεταφέρει το αντίστοιχο χρηματικό ποσό σε τράπεζα της χώρας στην οποίο αποφασίζει να διαμείνει πληρώνοντας ίσως έναν εφάπαξ "φόρο εγκατάστασης" Πολύ πιθανόν να πρέπει να δημιουργηθεί ένας ειδικός οργανισμός εντός του Υπουργείου Οικονομικών που να διαχειρίζεται αυτές τις υποθέσεις.

Καθώς το target group μας αποτελείται από άτομα υψηλού εισοδήματος καθώς αυτοί θα εισρέουν στην εκάστοτε χώρα θα αυξάνουν το μέσο εισόδημα σε αυτήν, δεδομένου ότι εντάσσονται στο κυρίως σώμα της χώρας και άρα συγκροτούν και αυτοί το μέσο όρο. Καθώς όμως ο μέσος μισθός αυξάνεται, καθώς ορισμένα είδη ανεβαίνουν σε ζήτηση (εφόσον ο κόσμος έχει πλέον ο μέσος καταναλωτής έχει τα χρήματα για να τα αγοράσει) οι τιμές σε αυτά αυξάνονται και σταδιακά το κόστος ζωής αυξάνεται. Αντίστοιχα όσο εισρέουν άτομα που μετά βίας μπορούν να ανταποκριθούν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις, τότε ο μέσος όρος μειώνεται και το κόστος ζωής μειώνεται. Σταδιακά μπορούμε να πούμε ότι ο πλούτος θα διαμοιραστεί ανισότιμα στις χώρες με τους μέσους όρους εισοδήματος να διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους. Δημιουργούνται δηλαδή δύο παράλληλα σύμπαντα δύο ταχυτήτων, αυτό που το κατοικούν οι έχοντες και αυτό που το κατοικούν οι μη έχοντες. Ίσως το πρότυπο της "Ευρώπης των δύο ταχυτήτων" να εμφανίζει κάποιες ομοιότητες με το παρόν σχέδιο και όντας αντίθετοι με το παραπάνω ως Έλληνες να δούμε με προκατάληψη και αυτό το σχέδιο, αλλά πιστεύω ότι από το συγκεκριμένο έχουν να κερδίσουν και οι δύο μεριές, και κυρίως ο πολίτης. Διότι πιστεύω ότι κύρια μέριμνα για οποιαδήποτε πολιτική κίνηση θα έπρεπε να είναι το όφελος του πολίτη και όχι της πολιτείας.

Ας δούμε πως ωφελείται ο πολίτης. Αρχικά ας λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι ο πλούτος είναι μονάδα που λαμβάνει τις τιμές της συγκριτικά. Δεν υπάρχει στην ουσία πλούσιος και φτωχός, αλλά πλουσιότερος και φτωχότερος. Ο τύπος που κέρδισε 1 εκατομμύριο στο τζόκερ είναι μπατίρης μπροστά στον Αμπράμοβιτς ενώ ο περιπτεράς της γειτονιάς σου είναι μεγιστάνας σε σχέση με αυτόν που πεθαίνει από ασιτία στην Κένυα. Αλλά ακόμα και να θέσουμε πιο αντικειμενικά κριτήρια για το ποιός είναι πλούσιος και ποιός όχι, αν θεωρήσουμε πλούσιο π.χ. αυτόν που μπορεί να συντηρεί 2 σπίτια 2 αυτοκίνητα και να πηγαίνει 3 φορές το χρόνο διακοπές στο εξωτερικό, τότε και εδώ εγκύπτει η ποικιλότητα ανάλογα με το μέρος που ζεις. Με τα ίδια χρήματα που στην Ελβετία μπορεί να θεωρείσαι μέσος όρος, στη Βουλγαρία κερδίζεις μια θέση στους ελίτ. Έτσι και στους δύο αυτούς κόσμους μπορεί να περιλαμβάνονται φαινομενικά πλούσιοι από τη μια και φτωχοί από την άλλη, αλλά στην πραγματικότητα οι κοινωνίες με την τάση που έχουν να διαστρωματώνονται θα προχωρήσουν γρήγορα σε μια διαβάθμιση με μέσους όρους, πλούσιους και φτωχούς οι οποίοι απαρτίζουν τα δύο νέα αυτά σύνολα. Αυτός λοιπόν που προηγουμένως ήταν φτωχός, στη νέα κοινωνία χαμηλής ταχύτητας συγκαταλέγεται στο μέσο όρο, και απολαμβάνει άρα αυξημένες συνθήκες ζωής. Διότι μην γελιέστε εφόσον οι μορφωμένοι και φραγκάτοι θα τρέξουν στην κοινωνία των υψηλών στάνταρς οι εργάτες και οι μεροκαματιάριδες θα μείνουν στα χαμηλά κυβικά και άρα θα έχουν το μονοπώλιο στις υπηρεσίες που προσφέρουν, όπως ακριβώς και οι επιστήμονες θα έχουν το μονοπώλιο στο δικό τους τομέα.

 Αντίστοιχα οι επιχειρηματίες θα κυνηγήσουν φθηνά εργατικά χέρια στις χώρες όπου αυτά αφθονούν με αποτέλεσμα εκεί και οι δύο να βγαίνουν κερδισμένοι. Στις χαμηλές χώρες να υπάρχει ανάπτυξη καθώς εκεί συσσωρεύονται οι επιχειρήσεις, αυτές κρατάν για τον εαυτό τους τα προϊόντα που παράγουν και που είναι απαραίτητα για την επιβίωσή τους και τα υπόλοιπα τα πουλάν στις υψηλές χώρες σε τιμές που για τους πωλητές είναι υψηλές και για τους αγοραστές χαμηλές. Εφόσον οι χαμηλές χώρες έχουν ήδη παράξει από μόνες τους τα απαραίτητα προϊόντα για αυτές δεν εξαρτώνται από τις υψηλές και δεν χρειάζεται να εισάγουν κάτι από αυτές, ώστε να χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τη δυσκολία που εμφανίζεται διογκωμένη στις εισαγωγές. Από την άλλη το κεφάλαιο βρίσκεται στις υψηλές χώρες έτσι ώστε να μην διατρέχουν κίνδυνο πλήρους ελέγχου τους από τις χαμηλές εξαιτίας της βιομηχανικής τους εξάρτησης από αυτές. Αυτό το δίπολο αλληλεξάρτησης θεωρώ ότι δημιουργεί μια αρκετά σταθερή οικονομική συνεργασία.

 Ως προς τις επιχειρήσεις επίσης δίνει ευκολότερα τη δυνατότητα σε κάποιον να ανελιχθεί και να δημιουργήσει από το τίποτα κάτι μεγάλο. Κάθε επιχείρηση για να ξεκινήσει χρειάζεται ένα αρχικό κεφάλαιο. Όταν λοιπόν το αρχικό κεφάλαιο που θα χρειάζεσαι ως νέος επιχειρηματίας θα είναι μικρό, καθώς εδράζεσαι σε μια χώρα χαμηλής ταχύτητας, θα είναι ευκολότερο να ξεκινήσεις την επιχείρησή σου γιατί αυτό το ποσό έχει αναλογικά μεγάλη αξία σε σχέση με την αξία του στη χώρα υψηλών ταχυτήτων. Μπορείς λοιπόν σταδιακά να χτίσεις μια επιτυχημένη επιχείρηση και βήμα-βήμα, αν όλα παν καλά, να "ανέβεις κατηγορία" και να επεκταθείς στις χώρες υψηλών ταχυτήτων. 

Παράλληλα δίνεται η δυνατότητα σε πολλούς ανθρώπους να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους. Όπως είπα παραπάνω κάποιος που ήταν φτωχός σε μια προηγούμενη κοινωνία, σε αυτήν βρίσκεται στο μέσο όρο και άρα απολαμβάνει και το επίπεδο ζωής που στην προηγούμενη κοινωνία αντιστοιχούσε σε κάποιον ανώτερου εισοδήματος. Σαφώς πάλι θα υπάρχουν οι πολύ φτωχοί, αφού και πάλι μιλάμε για συγκριτική κατανομή, αλλά ακόμα και αυτοί σε μια κοινωνία όπου όλοι είναι φτωχότεροι από πριν, βγαίνουν κερδισμένοι καθώς το οικονομικό χάσμα τους με το μέσο όρο έχει σμικρυνθεί. Μιλάμε λοιπόν για ένα win-win σενάριο. 

Και πάμε τέλος και σημαντικότερον στη διατήρηση της ισορροπίας. Όταν το νέο αυτό σύστημα σου δίνει τη δυνατότητα να επιλέξεις το οικονομικό σου στάτους είναι πολύ πιθανόν να διαλέξεις το υψηλότερο δυνατό, γιατί όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε, άλλωστε, όσο πιο πλουσιοπάροχα γίνεται, επομένως εγκύπτει το ζήτημα του τί γίνεται αν όλοι πάνε στις χαμηλές χώρες για να ζήσουν τη μεγάλη ζωή. Το πιο εκπληκτικό σε αυτό το σύστημα είναι ο μηχανισμός αυτό-ελέγχου που διαθέτει. Αν υπάρχει μαζική μετατόπιση από τη μία μεριά προς την άλλη αυτόματα επηρεάζεται ο μέσος όρος άρα και η κατάσταση της χώρας ως ταχεία ή βραδεία. Με άλλα λόγια εξ ορισμού αποτρέπεται ο κίνδυνος κατοίκων των ταχέων χωρών να λύνουν και να δένουν με τα μεγαλύτερης αξίας λεφτά τους στις βραδείς χώρες καθώς η παρουσία τους και μόνο θα κάνει upgrade τη συγκεκριμένη χώρα. Με δεδομένη αυτή τη διαρκή εναλλαγή μπορούμε να μιλάμε για ένα οικονομικό εκκρεμές που θα δίνει πολλές δυνατότητες σε πολλούς ανθρώπους αν τηρηθεί με τις σωστές δομές. Σαφέστατα ως πλάνο έχει αρκετά ψεγάδια, εξάλλου αποτελεί μια έμπνευση της στιγμής, κάτι που σκέφτηκα και ήθελα να μοιραστώ μαζί σας... συζήτηση να γίνεται που λένε...

Μια μαθηματική ερμηνεία του Θεού

Το ξέρω ότι από τότε που βγάλατε τρίχες εκτός κεφαλής όλοι γίνατε άθεοι, αλλά δεν θέλω νιαουρίσματα. Δείτε το δάσος και αφήστε το δέντρο. Προσοχή... Μπορεί να χρησιμοποιείται εδώ συγκεκριμένα το πρότυπο της χριστιανικής θρησκείας για χάρη των μαθηματικών συνειρμών ωστόσο το μοντέλο του καλού/κακού χρησιμοποιείται από την πλειοψηφία των γνωστών θρησκειών και θρησκευμάτων, οπότε κατ' αναλογία τα όσα ισχύουν επί του χριστιανισμού εφαρμόζονται και σε ένα ευρύτερο φάσμα.

Ας χρησιμοποιήσουμε για τις υποθέσεις μας έναν οριζόντιο άξονα αριθμών όπου εκτείνεται μεταξύ - ∞ και + ∞. Ο Θεός εμφανίζεται ως μια αδιαπέραστη έννοια, με δύναμη και όραμα πέρα από κάθε λογική. Η δύναμη του απόλυτου καλού. Συνεπώς η μοναδική αριθμητική έννοια που θα μπορούσε να τον αποδώσει καλύτερα θα ήταν +∞. Αυτό προκύπτει καθώς το + ∞ είναι εξ ορισμού απροσπέραστο. Επίσης το άπειρο δεν μπορεί να πραγματοποιήσει πράξεις, άρα δεν έρχεται σε επαφή με άλλους αριθμούς κάτι που επίσης ακολουθεί την έννοια του Θεού και την αμέθεκτη φύση του. Τέλος η έννοια αυτή ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους αριθμούς (για αυτό άλλωστε λέμε "έννοια" και όχι "αριθμός") και αυτό προσδίδει κάτι στην προφανώς μυστηριώδη φύση του θείου...

 Κι αν ο Θεός δεν είναι δύσκολο να βρει τη θέση Του στον άξονα των αριθμών η αντιστοίχιση του διαόλου γίνεται μια δύσκολη επιλογή που εγκυμονεί μάλιστα και ορισμένες παγίδες. Κάποιοες βιαστικός θα τον τοποθετούσε στο - ∞ με τη λογική ότι είναι μια πολύ μεγάλη αρνητική έννοια η οποία έρχεται σε αντίθεση με την αντίστοιχη του Θεού. Εδώ όμως έγκειται ένα τραγικό σφάλμα: ο διάολος δεν γίνεται να έχει μια τόσο διφορούμενη υπόσταση καθώς η ανθρώπινη πλευρά του είναι περισσότερο ενισχυμένη... θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμβολίζει τον πραγματικά κακό μας εαυτό... Και επίσης δεν πρέπει να τον ταυτίζουμε σε δύναμη με το Θεό, αφού το + και - άπειρο είναι ίδια κατά απόλυτη τιμή... Μπορούμε να πούμε αντίθετα ότι ο διάολος είναι ο πιο μεγάλος (κατ' απόλυτη τιμή) μη-απειροστός αριθμός χ... Βέβαια εφόσον δεν καταλαμβάνει ολόκληρο το φάσμα του αρνητικού, η έννοια του διαβόλου θα πρέπει να ολοκληρώνεται με ένα μικρό αλλά υπαρκτό θετικό στοιχείο! Συνεπώς αποδείξαμε ότι ακόμα και ο διάβολος δεν είναι καθ' όλα αρνητικός αλλά ότι διαθέτει μια φωτεινή πλευρά...Δεν ξέρουμε σε ποιά ακριβώς πλευρά αναφερόμαστε, αλλά ξέρουμε ότι υπάρχει (κάτι σαν θεώρημα bolzano ένα πράγμα)

Όχι ότι χρησιμοποιώ τίποτα περίπλοκες μαθηματικές έννοιες, αλλά στάνταρ κάτι τύποι της θεωρητικής κατεύθυνσης έχουν βγάλει σπυριά στο δεξί τους εγκεφαλικό ημισφαίριο, οπότε τρίβω σατανικά τις παλάμες μου ξέροντας ότι το μαθηματικό πανηγύρι συνεχίζεται, διότι εφόσον ο διάβολος δεν αντιπροσωπεύει το -άπειρο, τότε τι αντιστοιχεί σε αυτό; Η μοναδική λογική απάντηση είναι και πάλι ο ίδιος ο Θεός εφόσον μόνο αυτός είναι ίδιος με τον εαυτό του... Γίνεται όμως ο ίδιος ο Θεός να έχει δύο τόσο αντίθετες φύσεις, όπου η μία μάλιστα να είναι απροσπέραστα κακή; Γίνεται αυτός στον οποίο όλοι προσεύχονται για βοήθεια και δικαιοσύνη να αμφιταλαντεύεται μεταξύ φωτός και σκοταδιού, διαπερνώντας ακόμα και τον διάβολο, τον πρωτεργάτη του κακού και της διαφθοράς; Μπορεί να φαίνεται ως κάτι καινοτόμο το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα αλλά αφενός εξηγεί πολύ περισσότερα φαινόμενα στον κόσμο μας και αφετέρου δεν είναι καθόλου πρωτάκουστο. Δεν πάει πουθενά το μυαλουδάκι σας; Άντε να βοηθήσω:

Και επειδή ως χιπστεράδες το μόνο που θα ξέρετε για το παραπάνω είναι ότι αποτελεί το σύμβολο yin yang θα προσφέρω λίγη μόρφωση σε αυτό το στεγνό και αραχνιασμένο πηγάδι που ονομάζετε μυαλό. Σύμφωνα με την κινεζική φιλοσοφία το yin-yang περιγράφει το πως φαινομενικά αντίθετες δυνάμεις είναι αλληλοεξαρτώμενες και αλληλοσυνδεδεμένες και το πως μέσα από ένα διηνεκή κύκλο η σκοτεινή και η φωτεινή φύση εναλλάσσονται επιτυγχάνοντας μια απόλυτη ισορροπία. Χωρίς το φως δεν υπάρχει σκιά για παράδειγμα. Μέσα στο yin-yang ο διάβολος αποτελεί τη μαύρη βουλίτσα που προσφέρεται εντός της φωτεινής πλευράς του Θεού, αποτελώντας καθ' αυτό τον τρόπο ένα υποσύνολο της σκοτεινής του πλευράς και έναν ορατό εκπρόσωπο αυτής. Αυτή η απόλυτη ισορροπία μπορεί να εξηγήσει και να εξηγηθεί από πολλά φαινόμενα του κόσμου γύρω μας. Για ποιό λόγο παρά την πείνα και την εξαθλίωση ο καλός δημιουργός δεν επεμβαίνει; Γιατί μια επέμβαση θα διατάρασσε την απόλυτη ισορροπία. Μπορεί με βάση τα δικά μας ηθικά συμπεράσματα, στα οποία φτάσαμε προοδευτικά μέσα από ιστορικές ζυμώσεις, ο θάνατος "αθώων" να είναι εξωφρενικό, ενώπιον όμως μιας δύναμης που επιβλέπει την ισορροπία του συνόλου η καταστροφή είναι απαραίτητο συστατικό στην ιστορική συνέχεια. Μπορεί το κορμάκι σας να τουρτουράει στην εικόνα ενός παιδιού 10 χρονών που δουλεύει 15 ώρες τη μέρα για ένα πιάτο ρύζι, αυτή όμως η αντιμετώπιση βασίζεται σε ηθικές παραδοχές πλασμένες από τον άνθρωπο. Το να ζητάμε από μια ανώτερη δύναμη να δράσει μέσα από το ανθρώπινο πρίσμα είναι το ίδιο χαζό με το να προσκυνάμε την ξύλινη εικόνα και όχι αυτό που συμβολίζει. Αν ήμασταν ζώα θα ζούσαμε στο πετσί μας τη φυσική επιλογή και θα παύαμε να απαιτούμε παγκόσμια ειρήνη και ευτυχία, καθώς ένα yin-yang χωρίς τη μαυρίλα είναι απλά ένας κύκλος, για να μη πω ούτε και αυτό αφού και το περίγραμμα του αποτελείται και αυτό από μαύρο.

Εκεί είναι που η υπερβολική θρησκοληψία έχει μεγάλο φάουλ και δίνει αφορμή στους πολέμιους της να την κριτικάρουν. Στην ταύτιση της πνευματικότητας με τα δόγματα. Τόση προσοχή σε νηστείες, εκκλησιασμούς και τελετές όταν αυτά θα έπρεπε να προτείνονται ως αφορμή για πνευματισμό και όχι ως υποκατάστατά του. Η εκκλησία πιστεύω ότι τα υιοθέτησε, διότι ο κόσμος γύρω μας αποτελείται κυρίως από ηλίθιους που προτιμούν μασημένη τροφή και σε καμία περίπτωση δεν θα ανταποκρίνονταν σε ένα πνευματικό κάλεσμα. Αντίθετα τους είναι πιο εύκολο να πιστέψουν μέσα από τελετουργικά όπου υπάρχουν σαφείς οδηγίες και βήματα για να ακολουθήσουν. Δεν επικρίνω την Εκκλησία για αυτό. Ίσως μάλιστα να είναι πρακτικότερη λύση για να φέρεις τους ανόητους σε επαφή με έννοιες που μπορούν ειδάλλως να κατανοηθούν μόνο από τα ισχυρότερα μυαλά.

Μπορούμε όμως να σταματήσουμε χωρίς να εξηγήσουμε τα υπόλοιπα σημεία του άξονα και χωρίς να δώσουμε κάποια αντιστοίχιση στον άνθρωπο; Προφανώς και οι διαφορετικοί άνθρωποι μπορούν να λάβουν διαφορετικές θέσεις πάνω στον άξονα, τι είναι όμως το ιδανικό για τον άνθρωπο; Ποιά η πλέον κατάλληλη θέση; Μόνο ένας ξεχωριστός αριθμός θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στην ανθρώπινη έννοια και φύση.. Και ο μοναδικός ξεχωριστός αριθμός που απέμεινε είναι το 0!

Ο αριθμός της απόλυτης ουδετερότητας αντικατοπτρίζει μια μινιατούρα yin-yang στον άνθρωπο, αφού η κακή του πλευρά αλληλοεξουδετερώνεται με την καλή "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Θεού" και μετά από κάθε εξουδετέρωση απομένει το τίποτα, το μηδέν. Είναι ο αριθμός που φιλοξενείται στο κέντρο του άξονα, το κέντρο το κόσμου και αποτελεί το επίκεντρο όλων. Και αυτό ακούγεται εγωκεντρικό γιατί έτσι είναι. Με τον ίδιο τρόπο που κάθε άθεος θεωρεί αντεπιχείρημα κατά της θρησκείας την αδυναμία απόδειξης της ύπαρξης του Θεού, έτσι και εγώ τους προκαλώ να μου αποδείξουν την ύπαρξη ανώτερου είδους του ανθρώπου. Κατ' εμέ ότι υπάρχει εκεί έξω βρίσκεται όχι υπό μας αλλά σε τροχιά γύρω από εμάς. Είμαστε ο σημαντικότερος αριθμός στο σύμπαν, αφού όλα θα πρέπει να οδηγούν σε εμάς (το άθροισμα θα πρέπει να είναι μηδέν για να ισχύει η ισορροπία) και είμαστε μαζί με τη θεία έννοια μοναδικοί στην ιδιότητά μας να μην διαιρούμαστε από τίποτα και από κανέναν. Είμαστε το σημείο 0. Είμαστε τα πάντα και τίποτα...

Καταλήγοντας, αν βγάλεις από τη θρησκεία ορισμένα "βαριά στολίδια" που σχετίζονται με τον τρόπο λατρείας και κοιτάξεις επί της ουσίας στο πνευματικό της κέντρο μπορείς να λάβεις πραγματικές απαντήσεις σε πολλά φλέγοντα ζητήματα. Όντως η πλειονότητα συνεχίζει να κοιτάει το δέντρο χάνοντας το δάσος, αλλά για αυτό δεν αρκεί να κατηγορούμε τη θρησκεία, αλλά την ανθρώπινη βλακεία. Το μυστικό δεν βρίσκεται στον ταοισμό, άλλωστε το yin-yang ήταν απλά ένα παράδειγμα, η ισορροπία είναι μια αυτονόητη προϋπόθεση για την πλανητική επιβίωση, απλά λόγω της ανθρώπινης ηθικής αλλάζει συχνά η στάση μας απέναντι στις βουλές της δύναμης που έχει ως ρόλο να εξισορροπεί την πλάση. Αυτή τη δύναμη κάποιοι την ονόμασαν Θεό, άλλοι φύση, άλλοι τύχη, κάρμα κλπ... Το σίγουρο είναι ότι λόγω της σχετικότητάς της είναι αδύνατο να την απαρνηθείς πλήρως... άλλωστε σε κάθε περίπτωση είμαστε ένα κομμάτι της. Αν μας κάνει περήφανους το γεγονός, κατά ένα παράδοξο τρόπο είμαστε όλοι Θεοί...

Πόσο θα ήταν το ιδανικό να ζούμε;

Ο φόβος και ο έρωτας είναι τα δύο πιο ισχυρά ανθρώπινα συναισθήματα. Για τον έρωτα δεν θα πολυεπεκταθώ γιατί θα μπλέξουμε τα μπούτια μας και δεν με παίρνει να χάνω αναγνώστες. Απλά θα πω ότι πηγάζει από την ανάγκη που διαθέτουν τα είδη για διαιώνιση. Για τον φόβο από την άλλη πολλοί θεωρούν ως πηγή το θάνατο, ή τον πόνο ή την τιμωρία. (Αν και π.χ. βλέποντας ένα θρίλερ επίσης φοβόμαστε, ελλείψει των παραπάνω. γιατί ταυτιζόμαστε με τον πρωταγωνιστή, ενώ στον έρωτα η αντίστοιχη ταύτιση δεν υφίσταται.) Βέβαια αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε πιο πολύ είναι ο πρόωρος θάνατος, να μην πεθάνουμε πριν ζήσουμε όσο πρέπει... Πόσο όμως είναι αυτό το πρέπει; Πότε φτάνει η στιγμή που λέμε: "Αχχ.. καλά περάσαμε εδώ στη γη, τίποτα άλλο δεν έχει να κάνουμε, ώρα να μπαρκάρουμε για Τάρταρα City"

Ακόμα και ένα γερόντι 99 ετών δεν αρκείται στο να τα "κατοστήσει." Παρ' όλα αυτά αν τον ρωτούσες 90 χρόνια πριν πόσο θα ήθελε να ζήσει πιθανόν να σου έλεγε 100 χρόνια ή και λιγότερο. Το είπα πριν και θα το ξαναπώ: Είμαστε άπληστοι. Αυτοκτονούμε μόνο από δυστυχία. Κανείς δεν αυτοκτονεί γιατί χτύπησε κόκκινο το ευτυχιόμετρό του, αλλά γιατί η ζωή του έχει απόχρωση βοθρί. Για την ακρίβεια δεν χρειάζεται καν να είναι λαμπρή η ζωή κάποιου, αλλά ακόμα και σε ουδέτερη φάση κανείς δεν είναι δεκτικός απέναντι στην ιδέα του θανάτου. Το παραπάνω γερόντι μπορεί να έχει μια ζωή του στυλ μαμ-κακά-νάνι, αλλά θα θέλει να το βρει το επόμενο ξημέρωμα ζωντανό -κάθε επόμενο ξημέρωμα... Δεν υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός που θα μας ικανοποιήσει ως προς την ποσότητα ζωής. Ακόμα και χαρτί να σου φέρουν όπου θα συμφωνήσεις τη διάρκεια ζωής που θέλεις να έχεις, πάλι θα το μετανιώσεις. Τί 100, τι 1000, τι 10.000 η τελευταία μέρα θα έρθει και θα βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο που δεν έβαλες λίγα μηδενικά ακόμα. 

Η τελευταία μέρα δεν θα έρθει μόνο αν δεν υπάρχει, άρα μόνο σε περίπτωση αθανασίας. Το ξέρω ότι κάτι έννοιες τύπου αθανασίας ξεφεύγουν από τις δυνατότητές και τη σφαίρα της σκέψης σας τιποτένιοι θνητοί, αλλά δώστε προσοχή και σκουπίστε τα σάλια που συνοδεύουν τη σκυλίσια σας έκφραση απορίας. Άλλωστε η αθανασία ακούγεται συχνά. Είναι ο mainstream στόχος που εμφανίζεται όχι σε έναν αλλά σε πάρα πολλούς κακούς σε ταινίες και παραμύθια. Και φυσικά λέγοντας "πάρα πολλούς κακούς" στο μυαλό μου έχω μόνο το Voldemort του harry potter, ο οποίος έστησε ολόκληρο πανηγύρι για να ζήσει αιώνια. 

Τι είναι όμως η αθανασία; Ας πούμε ότι αθανασία εννοούμε την αιώνια νεότητα. Στη μυθολογία ο Τιθωνός έλαβε αθανασία χωρίς αιώνια νεότητα και συνέχισε να γερνάει επ' άπειρον κι όλα αυτά επειδή μια Ηώ ξέχασε να διευκρινίσει στον Δία την βασική αυτή λεπτομέρεια (μεγάλη καφρίλα.) Επίσης έστω ότι η αθανασία είναι μια γενικευμένη κατάσταση και όχι μεμονωμένο περιστατικό, δηλαδή όλοι είναι αθάνατοι και οπότε συναισθηματικές εξυπνάδες τύπου "όλοι οι αγαπημένοι σου πεθαίνουν" δεν ευσταθούν. Ας αφήσουμε και πρακτικά ζητήματα κατά μέρους, υπερπληθυσμό, θρέψη, ζωτικό χώρο... Ας επικεντρωθούμε στην αθανασία επί της αρχής: Είναι θεμιτό να ζει κανείς αιώνια; 

Κάποιοι μπορεί να βιαστούν να αγκαλιάσουν την ιδέα της αθανασίας... εγώ ανήκω στους πιο επιφυλακτικούς. Ας το δούμε βήμα-βήμα:

"Ο αριθμός π είναι αριθμός με άπειρα, μη επαναλαμβανόμενα δεκαδικά ψηφία, κάτι που σημαίνει ότι κάθε αριθμητικός συνδυασμός υπάρχει κάπου στις αλληλουχίες του. Με μετατροπή σε κείμενο ASCII, κάπου μέσα σε αυτή την άπειρη αλληλουχία από ψηφία βρίσκεται το όνομα κάθε ανθρώπου που θα αγαπήσεις, η ημέρα, ώρα και ο τρόπος θανάτος σου και οι απαντήσεις σε όλα τα μεγάλα ερωτήματα του διαστήματος. Με μετατροπή σε bitmap (δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό ούτε το προηγούμενο) κάπου υπάρχει μια τέλεια απεικόνιση της πρώτης εικόνας που είδες πάνω στη Γη, η τελευταία που θα δεις πριν πεθάνεις και όλες οι στιγμές και στιγμιότυπα που θα λάβουν χώρα στο ενδιάμεσο. Κάθε πληροφορία που υπάρχει και θα υπάρξει, το DNA κάθε είδους του σύμπαντος. ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε έναν λόγο της περιφέρειας ενός κύκλου προς τη διάμετρό του."

Γενικά η απειρότητα ανοίγει τον δρόμο για τέτοιες υποθέσεις.. Κάτι παρόμοιο δεν θα μπορούσαμε να εικάσουμε και ep;i της αιώνιας ζωής; Έχοντας απεριόριστο χρόνο, θα μπορέσεις να δεις ό,τι υπάρχει να δεις, να ζήσεις κάθε εμπειρία που έζησε κανείς στο παρελθόν και να δεις τον κόσμο από κάθε οπτική γωνία, και με τον ακριβή τρόπο που κάθε ον τον παρατήρησε πριν από σένα και όπως θα τον παρατηρήσουν τα όντα που θα έρθουν μετά από σένα(που είστε όλοι αθάνατοι btw) όλα άπειρες φορές με απειροστή συχνότητα. Και έρχεται κάπου εδώ η στιγμή να αναρωτηθείς: δεν θα έρθει κάποια στιγμή που θα βαρεθείς; Δεν θα είσαι απαραίτητα δυστυχισμένος, αλλά θα έχεις φτάσει σε ένα σημείο όπου ζωή και ύπαρξη ταυτίζονται, και η δυστυχία σου δεν θα εκφράζεται ως ύπαρξη κάτι αρνητικού, αλλά ως εξάντληση όλων των θετικών και αρνητικών εμπειριών και ιδεών. Θα είναι μια "άδεια" αίσθηση. Ονομάζοντάς "δυστυχία" αυτή την κατάσταση τη χρωματίζω (αφελώς) αρνητικά, αν και γνωρίζω ότι πρόκειται για μια απόλυτα ουδέτερη κατάσταση. Το κάνω όμως κατά σύμβαση εφόσον η έννοια της αθανασίας ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού και το μυαλό μας αδυνατεί να συλλάβει μια κατάσταση πέραν της αρνητικής όπου η λήξη της ζωής είναι κάτι το επιθυμητό. Μια τέτοια περίπτωση έχει αποφευχθεί από τη φύση για χάρη της συνέχισης της ζωής (η επιβίωση είναι ένστικτο όλων των έμβιων όντων άλλωστε.)

Έστω λοιπόν ότι έρχεται αυτή η στιγμή όπου φτάνει σε αδιέξοδο η ύπαρξη. Αυτό προφανώς δεν απαιτεί την κατανάλωση όλης της αιωνιότητας (αυτό είναι εξ ορισμού αδύνατο) αλλά την κατανάλωση ενός μετρήσιμου χρονικού διαστήματος. Ένας αριθμός χ.  Πόσο μεγάλος είναι αυτός ο χ; Και επίσης αν αυτός ο χ αντικατοπτρίζει την ιδανική διάρκεια ζωής γιατί δεν μπορούμε να τον τοποθετήσουμε στο πιο πάνω πλάνο όπου ορίζουμε την μετρήσιμη διάρκεια ζωής; 

Η απάντηση είναι πιο απλή από ότι φαντάζεται κανείς. Αρχικά ως προς το μέγεθος του χ... αδιάφορο. Μπορεί να είναι 1000, 3000, 100000 χρόνια, δεν παίζει ρόλο, εφόσον η αξία του χ έγκειται στην γνώση περί της ύπαρξης άπειρης ζωής και μετά από το πέρας του. Αν και μετρήσιμη ποσότητα, ο χ λειτουργεί ως παράμετρος. Όποτε το πλησιάζεις αυτό απομακρύνεται κατά μια μετρήσιμη ποσότητα και έτσι αφενός παραμένει στη σφαίρα του μη-άπειρου, αφετέρου σου δίνει διαρκώς νέα παράταση χρόνου. Για την ακρίβεια δεν είναι καθόλου απίθανο ο χ να είναι μικρότερος του χρόνου ζωής ενός θνητού ανθρώπου. Δηλαδή κάποιος να φτάσει σε αυτή την "υπαρκτή-ανυπαρξία" σε χρονικό διάστημα που θα του επιτρεπόταν χρονικά ακόμα και ελλείψει αθανασίας. Ποιά τότε η διαφορά; Γιατί εμείς αδυνατούμε να "αδειάσουμε" από ζωή, εφόσον δεν είναι απαραίτητα ο χρόνος που μας εμποδίζει; 

Διότι το χ που χρειαζόμαστε προκύπτει από τη γνώση για το θάνατο, είτε συνειδητά στον άνθρωπο είτε ως ένστικτο σε όλη την πλάση. Και επανερχόμενος στο αρχικό μου point η γνώση ότι θα πεθάνουμε μας δημιουργεί την ανάγκη να το αποτρέψουμε. Είναι η πηγή και η απαρχή του φόβου, η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, αφού μέσα από το φόβο η προκύπτει η ανάγκη για ζωή. Η ζωή δεν τερματίζεται από το θάνατο, αλλά ορίζεται από αυτόν. Και για τους γνωστούς/άγνωστους που κολλάν την Ιθάκη του Καβάφη σαν γνωμικό απόφθεγμα με κάθε ευκαιρία έχω να πω: Δεν είναι το ταξίδι που μας ενδιαφέρει σε αυτήν την περίπτωση, αφού εστιάσαμε στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα ζωής. Κάτι εμπνευσμένο από Οδύσσεια που θα κολλούσε όμως είναι ότι "Για να απολαύσεις το ιδανικό ταξίδι προς την Ιθάκη, πρέπει να φτάνεις κάθε φορά στις ακτές της και εκεί να ανοίγει ο ασκός του Αιόλου στέλνοντας σε πάλι σε θάλασσες μακρινές που θα επιβραδύνουν το ταξίδι σου. Και κάθε φορά θα λησμονείς την ύπαρξη των ασκών, που πάλι θα ανοίγουν, οδηγώντας σε πάλι σε μια νέα πτυχή του ταξιδιού σου. Ένα ταξίδι που χαρακτηρίζεται από την απάτη του προορισμού, ο οποίος θα υπάρχει μόνο για να σε κινητοποιεί στο να ταξιδεύεις διηνεκώς."

Αν μπορέσεις να μεταφράσεις την παραπάνω αλληγορία, θα βρεις και την απάντηση στο ερώτημα του τίτλου. Αλλά σου έχω ένα κακό νέο:


Και να τη βρεις πάλι θα πεθάνεις!