Η Ευτυχία είναι Κατεύθυνση και όχι Προορισμός

Τα άτομα με διανοητική καθυστέρηση είναι συνήθως εύκολα διακριτά με το μάτι. Ίσως λόγω δυσμορφιών, ίσως λόγω του βλέμματος, ίσως λόγω του τρόπου που περπατούν... γενικά είναι εύκολο κανείς να τους ξεχωρίσει στο πλήθος. Όσοι περνούν δίπλα τους χωρίς να γυρίσουν το κεφάλι, λες και δεν το πρόσεξαν ή λες και δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά είναι υποκριτές και βρωμίζουν την κοινωνία. Υπάρχουν αυτοί που το προσέχουν και το περιγελούν, αυτοί που είναι απλά περίεργοι   και αυτοί που αισθάνονται λύπηση. Σε αυτούς τους τελευταίους θέλω να εστιάσω, όχι για να τους επιτεθώ -άλλωστε είναι ενστικτώδης η αντίδρασή τους αυτή- αλλά για να τους θέσω το εξής ερώτημα: Δεν θα θέλατε να είστε και εσείς στη θέση τους; Και όχι δεν το λέω με την έννοια "μπείτε στη θέση τους για να καταλάβετε τη δυσκολία." Αντιθέτως το ερώτημά μου είναι καθόλα κυριολεκτικό.: Δεν θα θέλατε να είστε σαν αυτούς; 

Ας το πάμε βήμα-βήμα, μέσω λογικών συνειρμών.

Θεωρούμε ως θέσφατο το ότι στόχος του κάθε ανθρώπου είναι η επίτευξη της ευτυχίας. Ακριβώς λόγω της αοριστίας που πλαισιώνει τη συγκεκριμένη έννοια δεν μπορούμε ξεκάθαρα να αποδώσουμε ορισμό σε αυτήν. Επειδή όμως είναι μια απόλυτη έννοια -δεν γίνεται κάποιος να περάσει σε ανώτερο επίπεδο χαράς από αυτό της ευτυχίας- είναι τουλάχιστον μια κατάσταση κατά την οποία το άτομο δεν έχει καμία άλλη απαίτηση. Συνεπώς όλες του οι ανάγκες έχουν εκπληρωθεί. Πιθανόν να υπάρχει και κάτι πλέον της ικανοποίησης αναγκών, αλλά δεν θα σταθούμε σε αυτό γιατί αφενός το εν λόγω κείμενο δεν έχει φιλοσοφικούς στόχους, αφετέρου κανείς (σχεδόν) δεν φθάνει σε αυτό το ιδεατό στάδιο της εκπλήρωσης όλων των αναγκών, πόσο μάλλον να το ξεπεράσει. Η πυραμίδα του Μάσλοου διακρίνει σωστά τις ανάγκες του ανθρώπου από τις πιο βασικές (κάτω μέρος) προς τις ανώτερες και τις εσωτερικές του ανάγκες (πάνω μέρος.)

 

Κάθε επίπεδο προϋποθέτει την εκπλήρωση των αναγκών του προηγούμενου επιπέδου. Έτσι δεν γίνεται να αισθανθούμε ασφάλεια αν δεν έχουμε γεμίσει το στομάχι μας με κρέας (τα χόρτα και τα άλλα ζουμιά που τρώνε οι vegetarians δεν λογίζονται σαν τροφή), όπως και να αισθανθούμε αυτοεκτίμηση ελλείψει φίλων και αγαπημένων προσώπων. Μάλιστα όσο ανεβαίνουμε επίπεδα βρίσκουμε όλο και λιγότερα πρόσωπα να έχουν κατακτήσει το αντίστοιχο level της πυραμίδας. Η κορυφή είναι ίσως αυτό που θα μπορούσαμε να θέσουμε ως το πρότυπο της ευτυχίας. Είναι η στιγμή που έχεις τερματίσει το video game που λέγεται ζωή, χωρίς όμως αυτό να συνεπάγεται το ότι θα σταματήσεις να παίζεις. Ποιός όμως  αισθάνεται πληρότητα; Ποιός αισθάνεται ότι στη ζωή του έχει όσα θέλει; Αυτός με τις μεγάλες δυνατότητες και άρα τις πολλές φιλοδοξίες και τις πολλές απαιτήσεις; Όχι! Αυτός με τις άφθονες παροχές και τις πολλές επιλογές, που όμως βρέθηκε χωρίς στόχους άρα και σκοπό ύπαρξης; Όχι! Η απάντηση είναι αυτός που δεν έχει απαιτήσεις. Ο συμβιβασμένος δηλαδή. Και επειδή η φύση μας, μας έχει πλάσει με μια ενδογενή απληστία ποτέ δεν θα συμβιβαστούμε όσα και να έχουμε, όσα και να πετύχουμε. Είναι αναγκαίο αυτό το χαρακτηριστικό στον άνθρωπο για να μπορεί να συνεχίζει και να προοδεύει. Αλλιώς θα μέναμε ευχαριστημένοι με την ανακάλυψη του τροχού και της φωτιάς και δεν θα είχαμε φτάσει στις πραγματικές ανακαλύψεις που είναι το ίντερνετ, το σουβλάκι και ο τζόγος.. α ναι και τα φάρμακα. Είναι ευχή και κατάρα. Επομένως μόνο κάποιος που δεν διαθέτει αυτό το χαρακτηριστικό μπορεί να προσεγγίσει την εκπλήρωση όλων των αναγκών του: Αυτός που δεν έχει ανάγκες. 

Ακριβώς επειδή ζει σε έναν δικό του κόσμου αντιλαμβάνεται διαφορετικά την ασφάλεια, την αγάπη, έχει αυτοεκτίμηση γιατί δεν επηρεάζεται από στερεότυπα και πραγματοποιεί τους στόχους του γιατί αυτοί είναι βραχυπρόθεσμοι, π.χ. να κάνει μια ωραία ζωγραφιά, εφόσον αδυνατεί να λογιστεί το μακροπρόθεσμο, το μετά. Εφόσον η δική του πραγματικότητα είναι μόνιμη, το αίσθημα της ευτυχίας διατηρείται καθόλη τη διάρκεια της ζωής του. Μάλιστα διακόπτεται μόνο από τις κακοπροαίρετες προσπάθειες των "φυσιολογικών".. στην πραγματικότητα ίσως ξέρουμε ότι υστερούμε, για αυτό φθονούμε τέτοιους ανθρώπους. Εγώ τουλάχιστον παραδέχομαι τη ζήλια μου. 

 

Μάλιστα αν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας και εμείς οι ίδιοι έχουμε σπασμωδικά την ευκαιρία να γευτούμε αυτό το συναίσθημα σε περιπτώσεις όπως ο έρωτας ή η γέννηση του παιδιού μας, σε συγκυρίες δηλαδή που μας αποσπούν από την πραγματικότητα και μας βάζουν σε έναν, κατά κάποιο τρόπο "πλασματικό κόσμο." Γρήγορα όμως επέρχεται η απόδρασή μας και η επανεκκίνηση της μιζέριας. 

Ίσως κάποιος να αντικρούσει λέγοντας: Μα καλά είναι θεμιτό να ζεις σε ένα ψεύτικο κόσμο, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται το αίσθημα ευτυχίας; Καταρχάς αυτό το αίσθημα είναι ψεύτικο. Δεν είναι άρα σαν να υποστηρίζεις ότι και τα ναρκωτικά εφόσον σε ανεβάζουν είναι και αυτά θεμιτά για χάρη του αισθήματος. 

Πολύ σωστό επιχείρημα. Ας το σκεφτούμε ανάποδα όμως. Έστω ότι έρχεται ένας τύπος ξαφνικά και σου λέει ότι ο κόσμος στον οποίο ζεις δεν είναι ο πραγματικός, ότι λόγω κάποιου ατυχήματος τον αντιλαμβάνεσαι αλλιώς και στον πραγματικό κόσμο είσαι σκλάβος σε αμπάρι πλοίου, τις νύχτες σε βράζουν σε καυτό λάδι, και πριν κοιμηθείς σε βιάζει τρεις φορές ένας γορίλας με σύφιλη. Έστω ότι ο τύπος δεν είναι από κάνα reality και λέει την αλήθεια, μάλιστα σου προσφέρει και την επιλογή να επιστρέψεις στον πραγματικό κόσμο... να μη ζεις στο ψέμα. Εσύ τι κάνεις; Αλλά εντάξει τι ρωτάω όλοι γουστάρουν γοριλίσια χνώτα. Εφόσον λοιπόν αγνοείς το ψέμα, τότε δεν είναι ψέμα. Απλά τα πράγματα.

 Όσο για τα ναρκωτικά:

1. Εκεί που τα αισθήματά σου είναι στο ζενίθ, φθάνουν τάχιστα στο ναδίρ απλά και μόνο για να σε αναγκάσει να επανέλθεις στον κόσμο σου. Στην ουσία καταστρέφουν τον πραγματικό κόσμο οπότε αναγκάζεσαι να βρεις προστασία στον κάπηλο δικό τους.
2. Προκαλούν προβλήματα στους γύρω σου, τόσο σε αγαπημένα πρόσωπα που σε βλέπουν να σαπίζεις, όσο και σε όσους γίνονται θυσία για χάρη της ημερίσιας δόσης. 
3. Γνωρίζεις ότι ο κόσμος τους είναι πλαστός και άρα ποτέ δεν πετυχαίνεις αυτό για το οποίο ξεκίνησες. 

(Θα 'βαζα και καμιά εικόνα με heroin addicts αλλά τα είδα και ξέρασα το στομάχι μου)

Αν λοιπόν αισθάνεσαι δυστυχισμένος:

• Άνοιξε το συρτάρι
• Βάλε το κεφάλι σου μέσα
• Κλείσ' το με δύναμη
• Επανάλαβε μέχρι να αισθανθείς καλύτερα

Για όσους θέλουν πιο μόνιμες λύσεις

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το παιδί σου έχει κάποιο τέτοιο πρόβλημα; Δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις η κοινωνία κάνει το γονιό να περνάει τα πάθη του Ιώβ. Είναι κάτι σαν εξισορρόπηση κάρμα. Και ας είναι απόλυτα εγωιστικό για αυτό ακριβώς το λόγο είναι προτιμότερο να είσαι το ίδιο το παιδί παρά ο γονιός. 

Και κλείνω με ένα από αυτά τα quotes που τα διαβάζουμε, μας αρέσουν, αλλά δεν πολυκαταλαβαίνουμε τι εννοούν... Βασικά αυτό είναι και το σημερινό δίδαγμα: Ωραία είναι εκεί όπου υπάρχει η άγνοια.

lik dis if u cry evertim :'(

Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι

Η μόνη περίπτωση που μπορώ να δεχτώ το "μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι" είναι σε περιπτώσεις σαν την παρακάτω, δηλαδή χιουμοριστικά. 

Όπως λοιπόν καταλάβατε, οι αντιφρονούντες, δεν έχω σκοπό να κράξω τους "μπάτσους." Και όχι, δυστυχώς, δεν έχω καμιά συγγένεια και δεν γνωρίζω προσωπικά κανέναν αστυνομικό, οπότε δεν έχει προσωπική χροιά ο αμέριστος σεβασμός που νιώθω για το εν λόγω λειτούργημα. 

Αναντίρρητα επικρατεί αρνητικό κλίμα απέναντι στους αστυνομικούς. Μεθυσμένοι στην ιδέα μιας απόλυτης ελευθερίας, η οποία προσεγγίζει τα όρια της αναρχίας, τείνουμε να απορρίπτουμε κάθε εξουσία και κάθε έκφρασή της (το αστυνομικό σώμα σε αυτή την περίπτωση.) Η δουλειά των αστυνομικών είναι να καταστέλλουν ενέργειες πολιτών, οι οποίες απειλούν την ασφάλεια άλλων πολιτών είτε σε ατομικό επίπεδο, είτε σε επίπεδο κοινωνίας. Συνεπώς σε κάθε περίπτωση υφίσταται η σχέση Πολίτης vs Αστυνομικός. Η Κοινωνία των Πολιτών* αντιδρά πάντα με βάση τα άμεσα συμφέροντά της και εκεί έγκειται το όλο ζήτημα. Όταν κάποιος διαπράττει κάποιο αδίκημα του κοινού ποινικού δικαίου, στρέφεται άμεσα εναντίων ενός πολίτη, επομένως αποτελεί δυνητικά απειλή και για το σύνολο της Κοινωνίας των Πολιτών.  Όταν όμως κάποιος φαίνεται να στρέφεται εναντίον του συστήματος, της πολιτειακής αρχής, ή όπως αλλιώς θέλετε να ονομάσετε το κατεστημένο η Κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο διότι αυτός δεν είναι άμεσος. Αντίθετα βλέπει τη σχέση Πολίτης vs Αστυνομικός από μια στρεβλωμένη οπτική. Είμαστε δηλαδή πιο επιεικείς απέναντι σε κάθε τι ριζοσπαστικό, αφενός λόγω της αρνητικής προδιάθεσης απέναντι στην καταπίεση του συστήματος, αφετέρου λόγω του ότι ενδόμυχα όλοι είμαστε λίγο αναρχικοί. Έτσι θα πούμε "η καταστολή των διαδηλωτών που παρεκτράπηκαν θα έπρεπε να γίνει με χρήση λιγότερο βίαιων μεθόδων" αντί "η διαδήλωση θα μπορούσε να γίνει χωρίς παρεκτροπές." Στο παρόν παράδειγμα εντοπίζουμε μεν το σφάλμα της μιας πλευράς, αγνοούμε δε το σφάλμα της άλλης. 

*Εδώ Κοινωνία των Πολιτών ή απλά Κοινωνία καλείται το σύνολο των ανεξάρτητων πολιτών 

Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια βρήκα στο google τις παρακάτω εικόνες, που αποτελούν σταγόνα μόνο στον ωκεανό αντίστοιχων εικόνων. 

 

Αυτό που έψαξα και -δίχως έκπληξη- δεν βρήκα είναι εικόνες της άλλης πλευράς. Εικόνες που να δείχνουν αστυνομικό να δέχεται επίθεση από βίαιους διαδηλωτές. Βέβαια ΟΚ όλο και κάποια θα υπάρχει κάπου, αλλά δεν είναι αυτό το point, καντε μόνοι σας τη σύγκριση. Μην αρνηθείτε ούτε και να υποτιμήσετε τέτοιες καταστάσεις. Επειδή όποτε υπάρχουν θύματα αστυνομικοί το ζήτημα λαμβάνει μηδαμινή έκταση... ή χειρότερα ακούγονται κάποιες βραχνές φωνές να λένε ότι ίσως "το αξίζουν" 

Ναι ίσως το αξίζουν. Γιατί για να γίνει κάποιο αστυνομικός πρέπει να είναι ηλίθιος. Πως αλλιώς χαρακτηρίζεις κάποιον που λιώνει στο διάβασμα να μπει σε μια σχολή -πλέον μετά από αναμονή 2 ετών- από όπου θα βγει με έναν άθλιο, μισθό αν και θα θέτει διαρκώς τη ζωή του σε κίνδυνο, θα καλείται να αγοράσει μεγάλο ποσοστό του πανάκριβου εξοπλισμού του με προσωπική επιβάρυνση, κάθε σφάλμα του θα κατακρίνεται και θα διώκεται και πέραν αυτού θα έχει να αντιμετωπίσει την κοινωνική κατακραυγή και να φέρει την ταμπέλα "Μπάτσος" πάνω από το κεφάλι του. Ναι.. τώρα που το σκέφτομαι κάποιος πρέπει να είναι πολύ ηλίθιος για να επιλέξει μια τέτοια ζωή. Ή ηλίθιος ή ήρωας.

Αναγνωρίζετε κάποιον από τους παρακάτω;

     

Ο δεξιά είναι ο Αλέξης Γρηγορόπουλος και αριστερά ο Γιώργος Ανδριτσόπουλος. Ακόμα και οι 5-10 που δεν αναγνώρισαν από τη φωτογραφία τον νεαρό αποθανόντα σταρ βλέποντας το όνομα του έκαναν τη σύνδεση. Ο άλλος όμως ο ΑνδριτστηκκξσβαξτβμΟΣ ποιος είναι;

 hint 1: έχει να κάνει με το όχημα που βρίσκεται πίσω του
 hint 2: έχει να κάνει με το θέμα του άρθρου

Ναι καλά φανταστήκατε ο τύπος είναι, ή μάλλον ήταν αστυνομικός, και μάλιστα σκοτωμένος εν ώρα καθήκοντος αντιμέτωπος με δύο κακοποιούς. Ο άλλος ήταν απλά ένας αλητάκος που έτυχε να φάει θανατηφόρα σφαίρα από αστυνομικό και να μετατραπεί εν μια νυκτί σε εθνικό σύμβολο και αφορμή για καταλήψεις και διαδηλώσεις. Να πως επιλέγουμε τους ήρωές μας. Η αλήθεια είναι ότι έψαχνα για ώρα να βρω φώτο αστυνομικού που να σκοτώθηκε από διαδηλωτές αλλά (τι έκπληξη) δεν υπήρχε ίχνος. Εκεί θα ήταν η απόλυτη αντίφαση. Τέλος πάντων. Στόχος μου δεν είναι να μειώσω το συμβάν της δολοφονίας ενός πολίτη, ακόμα και αν αυτός άξιζε να τεθεί υπό του νόμου (όχι φυσικά με τέτοιο τρόπο) , αλλά να εστιάσω στην ηρωοποίησή του, και στο γεγονός ότι υπάρχουν πολύ πιο άξια σύμβολα για να τιμήσει ο σύγχρονος νεανικός πληθυσμός.

Συν του ότι η πλειοψηφία των ενεργειών που αποδίδονται στους αστυνομικούς δεν είναι για θέματα δικής τους πρωτοβουλίας. Οι ΜΑΤατζήδες δεν ξυπνάνε λέγοντας "τι να κάνουμε, αντί να κάτσουμε να αράξουμε δεν πάμε να φάμε λίγο δακρυγόνο, κάνα δοκάρι στο μέτωπο και να πλακώσουμε καμιά δεκαριά δημοσιογράφους για τα ρέστα" Ως επί το πλείστον οι αστυνομικοί δεν δρουν αυτόβουλα αλλά λαμβάνουν εντολές από άνωθεν, αφού είναι ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ. Για όνομα του Θεού, ακόμα και τον τυπά που μπούκαρε στο Πολυτεχνείο επί χούντας με το τανκ τον αθώωνουν όλοι αφού "εκτελούσε διαταγές", τι είναι αυτό που κάνει ένα μπάτσο περισσότερο ένοχο;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Και τώρα ας κράξουμε και λίγο. Τους νέους αστυνομικούς τους σέβομαι όσο ελάχιστες ιδιότητες. Άλλωστε άμα μπουκάρει ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι σπίτι μου, αυτούς θα φωνάξω να τον μαζέψουν αφού μου κομματιάσει την οικογένεια. Αυτοί που αξίζουν τον όρο μπάτσος είναι αυτοί που πέρασαν τα χρόνια και στρογγύλεψαν από τα πολλά ντόνατς και τις παρακολουθήσεις και πλέον έβγαλαν ρίζες σε μια καρέκλα γραφείου και απλά χαίρονται να δίνουν εντολές και να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη. Ούτε στις φυλακές τους στέλνουν για δεσμοφύλακες, ούτε περιπολούν σε επικίνδυνες περιοχές... Καμιά υπογραφή και μετά σπίτι για φαΐ και νάνι.. Αλλά και αυτούς τους συγχωρώ γιατί ξέρω ότι έτσι τους κατάντησε η κοινωνία. Μπαίνω λίγο στη θέση τους. Να μπεις στη δουλειά αυτή επηρεασμένος από τις αμερικάνικες ταινίες και να καταλήξει η ζωή σου κακογυρισμένη version της χουάνας της παρθένας.
Απογοήτευση το λιγότερο...

Δώστε λοιπόν λίγο σεβασμό έστω και στους νέους αστυνομικούς. Δείξτε ευγνωμοσύνη σε αυτόν που ξαγρυπνάει τα βράδια μακριά από τη δική του γυναίκα, για να μη βιάσουν τη δική σου. Που θα φάει τη σφαίρα του ληστή για να μη τη φάνε τα παιδιά σου.

 Πίσω από το κράνος κρύβεται άνθρωπος, που πονάει και κρυώνει... μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι!

Η Νέα Γενιά

Κυκλοφορούν γενικά πολλά άρθρα στο ίντερνετ όπου ευυπόληπτοι νεολαίοι επιτίθενται με στόμφο ενάντια στο "κατεστημένο", εννοώντας "επίθεση" την αναμάσηση ιδεών σχετικά με τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος και τη σαθρότητα της παιδείας και της εργασιακής πραγματικότητας. Ωστόσο η έλλειψη πρωτοτυπίας δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα -μακάρι να ήταν. Υπάρχει μια γενικότερη υποκρισία πίσω από τα δακρυσμένα ουρλιαχτά της νέας γενιάς. Δεν είναι μαύρο το δάκρυ τους είναι η φθηνή μάσκαρα που κυλάει στο σπυριασμένο τους μάγουλο. Όποιος έχει γερό στομάχι μπορεί να μπει στο web tv του mega και να παρακολουθήσει τη σημερινή (11/11/14) εκπομπή Ανατροπή, όπου καλεσμένοι εκτός από πολιτικά πρόσωπα είναι αυτή τη φορά και κάποιοι νέοι για να μεταφέρουν τα πιστεύω της νέας γενιάς για τη διαφθορά της πολιτικής εξουσίας, το εκπαιδευτικό σύστημα, τις καταλήψεις και την απουσία σαπουνιών στις τουαλέτες της Ιατρικής. 

Ας τα πάρουμε ένα ένα.

Η Διαφθορά της Πολιτικής Εξουσίας

Εδώ έχει ψωμί. Ίσως η εμπειρία που μου έμεινε πιο έντονα χαραγμένη από την περσινή χρονιά που τέλεσα αντιπρόεδρος του 15μελούς του σχολείου μου αφορούσε τον πρώτο μεγάλο σχολικό χορό ο οποίος οργανωνόταν στο μεγαλύτερο club της πόλης από πολλά σχολεία. Η είσοδος ήταν κοντά στο 15αρι, ωστόσο η συμμετοχή δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητη. Με άλλα λόγια μιλάμε για χοντρό παραδάκι. Για όσους δεν ξέρουν οι χοροί αυτοί οργανώνονται με συνεννόηση μεταξύ του τριμελούς και το κέντρου διασκέδασης, οπότε κανένας σχολικός φορέας δεν έχει εκ των πραγμάτων καμία ανάμειξη στο όλο ζήτημα. Το μαγαζί παραδίδει στον πρόεδρο του κάθε σχολείου το ποσό που έχει συμφωνηθεί ανά εισιτήριο και η κατάληξη αυτού του ποσού βρίσκεται στην ευχέρεια των όσων εμπλέκονται. Προς το τέλος του χορού, εγώ και ο Πρόεδρος παραλάβαμε το ανάλογο ποσό από τον αντιπρόσωπο του μαγαζιού και πήγαμε στις τουαλέτες για να βγάλουμε λογαριασμό. Καθώς μετρούσαμε τα χρήματα και κάναμε υπολογισμούς, ένα παιδί που δεν γνωρίζαμε μπήκε στην τουαλέτα. Φαινόταν κάπως μεθυσμένος, αλλά σίγουρα είχε συναίσθηση του τί έλεγε. Κοιτώντας εμάς τους δύο και τα χρήματα στα χέρια μας συμπέρανε:

-Πρόεδρος Αντιπρόεδρος;

-Ναι

-Τα χρήματα από το χορό ε;; Εμείς τα λεφτά αυτά τα παίρνουμε και ΤΣΣΑΑΚ! στην τσέπη.. Και στα αρ###ια μας αν πει κανείς τίποτα. 

- ...

Χαζός δεν είμαι. Ήξερα ότι τα προεδρία βάζουν χέρι στα σχολικά ταμεία. Λόγω μάλιστα του ότι οι θέσεις αυτές διαχειρίζονται ικανοποιητικά χρηματικά ποσά, συχνά το αδιάβλητο των ενδοσχολικών εκλογών τίθεται υπό αμφισβήτηση. Στο σχολείο μας μάλιστα υπήρχαν φήμες για επι πληρωμή νοθείες από άτομα που αξίωναν θέσεις με τα ανάλογα οικονομικά και μη οφέλη. Ωστόσο άλλο να ακούς τις φήμες και άλλο να το βιώνεις. Να στο λέει ένας συνομήλικος σου στη μάπα: Και εμείς είμαστε τα ίδια σκατά και χειρότερα...

Και τα ζυγίζω λοιπόν:

Από τη μια έχουμε ένα πολιτικό πρόσωπο το οποίο διαχειρίζεται εκατομμύρια ευρώ, οπότε βάζοντας το χέρι στο μέλι αλλάζει στην ουσία ολόκληρη τη ζωή του και εξασφαλίζεται. Συνεπώς ο πειρασμός είναι προφανής και το θέμα γίνεται καθαρά ηθικής φύσεως. Από την άλλη έχουμε έναν νέο, ο οποίος διαχειρίζεται ποσά της τάξης των 100,200 ή και παραπάνω ευρώ, με τα οποία θα κάνει ίσως κάποιες αγορές, αλλά κακά τα ψέματα η ζωή του δεν θα αλλάξει.  Συν του ότι καταχρήσεις γίνονται και σε ποσά της τάξης των 10 και 20 ευρώ. Με άλλα λόγια για να αποκτήσει κάποιος ένα δωρεάν μπουφάν, ή μια δωρεάν τσάντα, προτίθεται να βάλει τον εαυτό του κάτω από την αόρατη ταμπέλα "ΚΛΕΦΤΗΣ." Όχι ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τις οποιεσδήποτε ηθικές αναστολές και το γεγονός ότι είναι νέοι επιβαρύνει τη θέση τους ακόμα περισσότερο. Και σας ερωτώ αγαπητοί: Ποιός εκ των δύο είναι ηθικά ο τελεστής βαρύτερης ποινής;  Και στις δυο περιπτώσεις υφίστανται παραπτώματα απλά στην περίπτωση του νέου απουσιάζει κάθε άλλοθι σχετικό με το κίνητρο. Και το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν εστιάζει σε μια και δύο περιπτώσεις αλλά έχει μια πολύ πιο καθολική διάσταση. Κάτι τέτοια είναι που κάνουν το σχολείο μικρογραφία της κοινωνίας, όχι το ότι περίμενες στην ουρά για την τυρόπιτα. ΟΚ βασικά άκυρο το παράδειγμα, γιατί με τους ελληνικούς δημόσιους φορείς, η προπόνηση στην ουρά του κυλικείου είναι χρήσιμο αγαθό. 

Μια μούτζα λοιπόν σε όλους εσάς που ψηφίζετε τα φαβορί κάθε χρόνο διότι ο τύπος με το σκουλαρίκι είναι καταληψίας και θα σου κερδίσει μια μέρα λιγότερο μάθημα, επειδή αν εσύ αυτή τη μέρα την κάνεις κοπάνα η μαμάκα θα σου μαυρίσει τον ποπουδάκο. 

Από το πανεπιστήμιο περιμένει κανείς τα πράγματα να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Οι φοιτητές ψηφίζουν σε βουλευτικές εκλογές, οι νέοι βουλευτές εκκολάπτονται στα διάφορα αμφιθέατρα και τις φοιτητικές συνελεύσεις, τα χρήματα που διακυβεύονται είναι περισσότερα και άρα η επένδυση σε φοιτητικά κόμματα αποτελεί πανέξυπνη κίνηση μάρκετιγκ από τα πατρικά τους κόμματα. Και η διαφθορά (φαντάζομαι) δίνει και παίρνει. Δεν θα επεκταθώ παραπάνω σε σχέση με τα φοιτητικά κόμματα. Κάποια στιγμή θέλω όμως να αφιερώσω χώρο σε κάτι σχετικό. Απλά είναι ντροπή και απαξία να μπαίνουν φοιτητές σε ένα κόμμα γιατί τους προσφέρει τζαμπέ πάρτυ, ποτά, γνωριμίες και σημειώσεις. Ρουσφετολογήματα που αποδεικνύουν το πόσο το σιχαμερό σκατογονίδιο της απάτης είναι βαθιά ριζωμένο στο ελληνικό μας αίμα. 

Η μόνη διαφορά ανάμεσα στο σχολείο και τη Βουλή είναι ότι στο μεν αυτοί που φοράν πουκάμισα είναι τα θύματα ενώ στη δε οι θύτες. 

Συνεχίζεται

Διάσωση του κόσμου με Σάντουιτς- Μέρος 1ο

Κάποιες συγκυρίες μας κάνουν να φιλοσοφούμε σε άκυρα μέρη και στιγμές. Σήμερα ήταν μια από αυτές τις συγκυρίες. Αρχικά πήγα στο ένα ταχυφαγείο (τι μόρφωση!) και αφού έφαγα σαν βίσονας άλλαξα βάρδια (aka βγήκα με 2η παρέα) όπου επισκεφτήκαμε άλλο φαστφουντάδικο. Καθώς η παρέα ροκάνιζε κάτι αλεσμένα γουρούνια σε ψωμί, εγώ αμήχανα ξεφύλλισα το μενού καθαρά από λογοτεχνικό ενδιαφέρον. Τότε όμως την προσοχή μου τράβηξε μια φωτογραφία ενός πιάτου: Σάντουιτς με κοτομπουκιές. Μια εσωτερική φωνή μου ψιθύρισε στο αυτί κάτι που μου ξύπνησε τη λαιμαργία και με τα πολλά το εν λόγω πιάτο βρισκόταν μπροστά μου. Για μια στιγμή ένιωσα αχόρταγος. Και ενώ άλλοι κλαίνε τα λεφτά τους σε τέτοιες στιγμές, εγώ γνωρίζοντας ότι θα χτυπήσω το επόμενο τζόκερ είδα τη φιλοσοφική πλευρά του ζητήματος. 

Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στη μιζέρια. Αυτή είναι η αλήθεια κύριοι. Πάντα θέλουμε κάτι παραπάνω και όταν το αποκτήσουμε είναι σαν να περάσαμε μια ακόμα πίστα και πάμε για την επόμενη. Λέμε "μακάρι να ήμουν πλούσιος". Η απάντηση: ναι αλλά πόσο πλούσιος; Θεωρητικά σε σχέση με τον τύπο που κρατάει χαρτί ΑΣΤΕΓΟΣ και έχει καβαντζάρει τη στάση του λεωφορείου για κρεβάτι είσαι πλούσιος. Και ο πλούτος δηλαδή έχει βαθμίδες και είναι πολύ πιο λεπτές από ότι στο προηγούμενο παράδειγμα (που προφανώς ήταν υπερβολικό). Μόλις έχεις τα λεφτά για αμαξάκι θες αμάξι και μετά αμαξάρα, μετά θες καραβάκι και μετά καραβάρα, μετά θες ελικόπτερο μετά αεροπλανάρα.. Έχει και τύπους που αγοράζουν οικόπεδα στο φεγγάρι, αλλά αυτοί δεν μετράνε γιατί δεν είναι άνθρωποι. Τα  λεφτά είναι ένα τέλειο παράδειγμα για το πως όσα και να έχεις πάντα θες παραπάνω γιατί πάντα υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις. Ακόμα και να μη το χρειάζεσαι θέλεις την ευχέρεια να επιλέξεις αν θα το πάρεις ή όχι. Να μην το επιλέξει για σένα η οικονομική σου κατάσταση. Ομοίως συμβαίνει και με τη δόξα, τη δύναμη, τη γνώση. 

Τα λεφτά όμως είναι η αιχμή του δόρατος. Όλοι έχουμε συμμετάσχει σε κάποιο από αυτά τα παιχνίδια που προσφέρουν την ελπίδα ότι μια μέρα θα ξυπνήσεις Κροίσος. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Το εμπόρευμα είναι ακριβό και η ζήτηση υψηλή. Πουλάν ελπίδα. Κάπου είχε πέσει το μάτι μου σε μια έρευνα που έγινε στην Αμερική ανάμεσα σε άτομα που κέρδισαν το εκεί λότο (το οποίο παρεμπιπτόντως μοιράζει 100 εκατομμύρια+ δολάρια, όχι αστεία.) Από αυτούς ένα 70% ανέφερε ότι μετάνιωσε που κέρδισε το λότο. Αρχικά σκέφτομαι: "Οκ φίλε καταλαβαίνω το δράμα σου και δέχομαι να θυσιαστώ και να πάρω την κατάρα από τους ώμους σου." Μετά όμως μιλάει η φωνή της λογικής: "Πως θα ήταν η ζωή μου αν ξυπνούσα με ένα σωρό εκατομμύρια για τα οποία ούτε δούλεψα ούτε άξιζα;" Αρχικά θα παρατούσα την παλιά μου ζωή, θα αγόραζα ό,τι βλακεία ήθελα πάντα να αγοράσω και ποτέ δεν το έκανα, γιατί σεβόμουν τα χρήματα, θα έμπαινα σε ένα αεροπλάνο και θα ταξίδευα. Πρώτα όμως θα είχα να αντιμετωπίσω φίλους και συγγενείς που ο καθένας θα πίστευε ότι "έχει αρκετά.. δεν μπορεί να δανείσει ένα ποσό τώρα που το χρειάζομαι." Για νέους φίλους και παρέες δεν το συζητώ.. ποιός πραγματικά θέλει το καλό σου και ποιός τα λεφτά σου; Πώς να εμπιστευτείς άνθρωπο; Βάλε ότι γίνεσαι στόχος κάθε κλέφτη και εγκληματία και βουαλά! Αντάλλαξες την ισορροπία στη ζωή σου με μια στοίβα Louis Vuitton. Αξίζει; ΟΧΙ! Για αυτό όποιος κερδίσει κάνα μεγάλο ποσό να μου στείλει mail να του δώσω αριθμό λογαριασμού. Ας τα βάλει σε μένα τα φράγκα που είμαι έτσι κι αλλιώς μελαγχολικό άτομο και δεν θα δυστυχήσω πολύ. 

Και για να δείτε ότι εκτός από το να διατυπώνω ήδη αναμασημένες απόψεις έχω και αντιπροτάσεις ιδού το πλανητικό μου σχέδιο για όταν επιτέλους συγκεντρώσω όλες τις εξουσίες του κόσμου. Τα λεφτά θα είναι αέρας και θα έχουν ημερομηνία λήξης. Π.χ. πληρώνεσαι 1000 ευρώ μισθό μπορείς να παίρνεις τα χρήματα σε μορφή απόδειξης και να τα ξοδέψεις σε διάστημα ενός χρόνου. Από κει και πέρα χάνονται. Έτσι αυτοί οι τυπάδες που δουλεύουν μια ζωή για να πεθάνουν και να γλεντήσουν τα χρήματα οι χαραμοφάηδες συγγενείς τους, θα εκλείψουν. Γενικά η ματαιοδοξία θα περιοριστεί. Θα μετατραπεί σε μια άλλη ανάγκη. Κάτι σαν "καταναλωτική βιασύνη" δηλαδή πλέον δεν θα αγοράζεις το χαζό προϊόν για να γεμίσεις κάποιο εσωτερικό κενό, αλλά γιατί σε λίγο λήγουν τα λεφτά σου και δεν θες να χαραμιστούν. Επομένως και ο έμπορος χαζών πραμάτων δεν ζημιώνεται και το κοινωνικό φαινόμενο αντισταθμίζεται. Ίσα-ίσα τα ανούσια αντικείμενα θα υποτιμηθούν. Θα συγκαταλέγονται πλέον σε μια κατηγορία αγαθών που αγοράζουμε "για τα ρέστα" όπως παίρνεις και δυο τσίχλες μαζί με την κοκα κολα (να και οι πρώτες διαφημίσεις) για να συμπληρωθεί το 1 ευρώ. Για να μην πω ότι θα αυξηθούν οι δωρεές. Τα τελευταία ρέστα πολλοί θα τα δίνουν σε φτωχούς αντί να πάρουν βραχιόλια και δαχτυλίδια. Και αποβάλλοντας τη ματαιοδοξία συμπαρασέρνονται και άλλα παθογενή κοινωνικά κατακάθια όπως η αναξιοκρατία και η διαφθορά.

Και μπορεί οι φτωχοί να μην εξαφανιστούν (αυτό είναι αδύνατον) αλλά οι πλούσιοι θα εισαχθούν στη μέση κατηγορία. Ο μεγαλύτερος πλούτος θα μαζεύεται από τον ετήσιο μισθό και ή θα ξοδεύεται ή θα χάνεται. Τουτ' έστιν πλούτος kaputt.  Το κράτος θα μπορούσε να εξαιρείται από την εν λόγω συνθήκη, ή θα μπορούσαν να ψηφίζονται ταμίες για να διαχειρίζονται χρήματα που θα προορίζονται για ιδιωτικές επιχειρήσεις κλπ  και για μεγάλου βεληνεκούς έργα, έτσι ώστε να μην πληγεί η αγορά και η μεγάλη οικονομία σε σημαντικό βαθμό. Εντάξει ξέρω θα υπάρξουν και κάποιοι διεθνολόγοι πολιτικάντιδες που θα λένε τα δικά τους "εναντιώνεσαι στην αρχή της αποταμίευσης, πως θα γίνουν μεγάλα έργα, πως θα υπάρχει ιεραρχεία, οι απόψεις είναι παρόμοιες με το σοσιαλισμό και εσύ είσαι κομμουνιστής, υποκριτής και αντιπρόσωπος." Στο κομμουνιστής κάνω καθρεφτάκι και σταυρουδάκι και όποιος το λέει είναι. Ούτε οικονομολόγος είμαι ούτε έχω ανοίξει κάνα βιβλίο πολιτικής επιστήμης. Πρακτικά από το κεφάλι μου τα βγάζω όλα, αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεσαι πτυχίο για να έχεις πολιτική άποψη. Το παραπάνω δεν παίρνει αφορμή από καμιά πολιτική ιδεολογία και φυσικά δεν έχει κομματική απόχρωση. Κάτι θα βρεθεί. Εγώ ιδέες δίνω, γιατί έφαγα πολύ και έχω έμπνευση. Αυτό θα πει ταλέντο. Να ξεκινάς από σάντουιτς και να σώζεις τον κόσμο. 

to be continued...

Y.Γ. Επειδή είναι κάπως διαφορετικό και υποκειμενικό το θέμα θα το ξαναθίξω. Όποιος έχει πολιτική άποψη να συμπληρώσει, ας αφήσει ανώνυμο σχόλιο.(Δεν θα δημοσιευτεί) Θα μου έρθει στο mail  και ή θα το αναδιατυπώσω σε επόμενο άρθρο ή θα απαντήσω (ή τίποτα απ' αυτά αν είναι μάπα.)

 

Αναμνήσεις από τις Πανελλήνιες...

Πανελλήνιες εξετάσεις! Γ' Λυκείου... Είναι από αυτές τις καταστάσεις που το αποτέλεσμα κρίνει τις αναμνήσεις. Όσοι πέτυχαν τις σκέφτονται και χαμογελάν, όσοι δεν τα πήγαν καλά τις σκέφτονται και μελαγχολούν. Όσοι τις βιώνουν αυτή τη στιγμή, ισχυρίζονται ότι κοπιάζουν. Είτε ισχύει είτε όχι. Σίγουρα, όμως, είναι μια περίοδος της ζωής ενός ανθρώπου, όπου αυτός δοκιμάζεται ψυχολογικά. Και απευθύνομαι σε αυτούς που έβαλαν κάποιο στόχο και δεν πάνε απλά φροντιστήριο για να γράφουν στάτους στο facebook όπου θα βρίζουν τον Μπάρλα ή τον Αριστοτέλη (ανάλογα με την κατεύθυνση.) Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι: Κανείς δεν απολαμβάνει την όλη κατάσταση, απλά οι πιο ώριμοι αντιλαμβάνονται την ανάγκη να την υποστούν και άρα κάνουν υπομονή. Δεν θα είναι ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι. Είναι και αυτό μέρος της ενηλικίωσης του ατόμου. Σαν τελετουργικό. Στην Ινδονησία βγάζουν τους κυνόδοντες, στη Νέα Γουινέα (Παπούα) πίνουν σπέρμα*, εμείς δίνουμε Πανελλήνιες. 

Για να δώσω λίγη ελπίδα σε όσους τώρα μπήκαν στο χορό και να πρωτοτυπήσω λίγο, θα εστιάσω σε ορισμένα ωφέλιμα στοιχεία των πανελληνίων. (Ναι υπάρχουν και ωφέλιμα μη γελάτε.)

Εσωτερική ενδοσκόπηση

Το πιο σημαντικό είναι ότι γνωρίζεις τον εαυτό σου. Κακά τα ψέματα, όσο κοινωνικός και αν είναι κάποιος, όταν έχει να ανταποκριθεί σε έναν τεράστιο φόρτο εργασίας ο προσωπικός του χρόνος αναπόφευκτα περιορίζεται. Θα υπάρξουν κάποιες περίοδοι όπου ο εκάστοτε εξεταζόμενος θα κλειστεί στον εαυτό του. Οι φίλοι σίγουρα βοηθάν, αλλά ο καθένας συνειδητοποιεί πλέον ότι έχει ανάγκη να αφιερώσει και στον εαυτό του κάποιο χρόνο κατά αποκλειστικότητα. Είναι, άλλωστε, μια εποχή σημαντικών αποφάσεων και ο καθένας χρειάζεται χρόνο για να βάλει στόχους και σκέψεις σε τάξη. Έχετε βγει ποτέ βόλτα μόνοι σας; Όχι για να πάρετε κάτι από το περίπτερο και να επιστρέψετε, αλλά για να κάνετε μια σύντομη βόλτα όπως θα κάνατε με έναν φίλο; Εγώ το έκανα και αυτό, όσο χαζό και αν ακούγεται. Είχα άλλωστε και το άλλοθι για να το κάνω. Και πιστεύω ότι ο οποιοσδήποτε θα έπρεπε να το κάνει σε περιόδους που αισθάνεται αφόρητη πίεση Ταυτόχρονα η πίεση όσο εντείνεται φέρνει στην επιφάνεια τα πραγματικά μας αισθήματα για κάθε τι και τις σκέψεις μας. Γινόμαστε πιο ειλικρινείς με εμάς και τους άλλους. Αυτό φιλτράρει και τις πραγματικές σχέσεις από τις κάλπικες. Να και κάτι ακόμα θετικό. Όσοι στην πραγματικότητα δεν ήταν φίλοι σας, αλλά σας μοχθούσαν θα σπάσουν απ' την πίεση και θα ομολογήσουν. Αυτά είναι επικίνδυνα άτομα. Να χαίρεστε που απαλλάσσεστε από δαύτους... και δένεστε με άλλους. 

Η παρέα από το φροντιστήριο

 Με αυτούς περνάς στιγμές που σου μένουν. Στα 5λεπτα διαλείμματα ανάμεσα στα μαθήματα, στις στιγμές που το κλίμα χαλαρώνει μέσα στο μάθημα. Το σωστό τμήμα ξέρει να κάνει χαβαλέ και να κάνει και μάθημα, όλα στην ώρα του. Και οι καθηγητές αντιμετωπίζουν αλλιώς τους μαθητές. Πιο φιλικά. Είναι και η ηλικία που οι τελευταίοι αρχίζουν να ωριμάζουν, είναι το ότι και οι ίδιοι οι δάσκαλοι συμπάσχουν στο δράμα των μαθητών, είναι πολλά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μετά από 2ωρο μαθηματικών μας μαζεύει σε χαλαρό κλίμα ο καθηγητής έξω από το φροντιστήριο και μας λέει ένα ανέκδοτο με μαθηματικά. Ένα ανέκδοτο που σε κάθε άλλη στιγμή ο οποιοσδήποτε θα έβρισκε τελείως ηλίθιο. Κι όμως γελάσαμε πολύ και μάλιστα δύο φορές: Μια για το καθαυτό ανέκδοτο και μια συνειδητοποιώντας πόσο καμμένοι είμαστε που γελάμε με τέτοιες βλακείες. 

Το σχολείο

Και φυσικά το σχολείο μέσα από την όλη φάση το βλέπεις πλέον από άλλη οπτική. Εμείς μάλιστα ήμαστε τυχεροί, οργανωθήκαμε και δεν κάναμε καταλήψεις οπότε και απολαμβάναμε ευνοϊκότερη μεταχείριση. Ως τελειόφοιτος μπορείς να πηγαίνεις σχολείο με καλή διάθεση. Το σχολείο είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα. Όχι με την έννοια ότι δεν σέβεσαι τη λειτουργία του επειδή έχεις φροντιστηριακές πλάτες, αλλά επειδή όπως και να το κάνουμε έχεις μπει σε μια σκληρή ρουτίνα που τα 45λεπτα του σχολείου δεν σε πτοούν. Και εκεί βρίσκεις ωραίες στιγμές με ωραία άτομα. Υπάρχει και η μεγάλη εκδρομή της Γ' Λυκείου όπου εγώ για άσχετους λόγους δεν πήγα και παρ' ότι δεν το μετάνιωσα, θα συμβούλευα τον οποιοδήποτε να συμμετάσχει ειδικά αν η αμφιβολία του έχει να κάνει με το διάβασμα. 

Απολαύστε, λοιπόν, αυτή τη χρονιά. Ναι δεν είναι άνετη αλλά έχει και αυτή τις χάρες τις. Το ότι είναι μεγάλη είναι μύθος. Αντίθετα νομίζω ότί περνάει ταχύτερα από όλες τις προηγούμενες αφού διαρκώς βρίσκεσαι να παλεύεις με το χρόνο και τις προθεσμίες με αποτέλεσμα να ξεχνάς ότι το "Υπέρτατο Γεγονός" πλησιάζει. Και όταν δηλαδή έρχεται δεν το συνειδητοποιείς. Όταν έγραφα έκθεση (πρώτο μάθημα) τσέκαρα ανά διαστήματα την όψη των θεμάτων, αυτή την τόσο γνωστή όψη που όλοι έχουμε δει από θέματα παλαιότερων ετών στην προετοιμασία μας, αλλά παρά την ομοιότητα κρύβουν τη διαφορά ότι αυτά είναι αυθεντικά.  Και τελειώνοντας τις εξετάσεις δεν θα αισθανθείτε κάτι συγκεκριμένο. Αυτοί που λένε "θα αισθανθείς ελεύθερος" ψεύδονται. Δεν συνειδητοποιείς από τη μια στιγμή στην άλλη κάτι τέτοιο. Απλά ενόψει διακοπών μεταβαίνεις σταδιακά από μια υπερβολική κατάσταση έντασης σε μια υπερβολική κατάσταση απάθειας.

Καλή τύχη λοιπόν, όχι καλή επιτυχία. Η επιτυχία είναι πάντα καλή...

*Αυτό γίνεται στα αγόρια που ενηλικιώνονται... κορίτσια!

Εξωτερική Εμφάνιση και Ανασφάλειες

"Η ομορφιά είναι υποκειμενική"

Στοίχημα ότι η παραπάνω εικόνα δημιουργήθηκε από υπερβολικά όμορφο ή υπερβολικά άσχημο άτομο. Το μεν δεν έχει αντίληψη της πραγματικότητας ή θέλει να πιστεύει ότι η προσοχή που λαμβάνει από τον περίγυρο του συνδέεται με την εκλεπτυσμένη προσωπικότητά του, το δε απλώς επιθυμεί να δώσει στον εαυτό του ελπίδες και να υποτιμήσει το δυστυχές της κατάστασής του. Ένα άλλο θέμα που λατρεύουν να συζητούν οι βαμμένες ξανθιές με τις μανικιουρίστες τους, εκτός από Αριστοτέλη Φλωμπέρ και Προυστ, είναι το πως η Βιομηχανία της Μόδας και τα Μου Μου Ε επιβάλλουν λανθασμένα πρότυπα ομορφιάς στο κοινό."Ποπο.. Τι διανόηση! Τι πνεύμα! Πόσο μη επιφανειακό άτομο είσαι χρυσό μου! Φφφφ, φφφ. Φύσα και εσύ να στεγνώσει το νύχι και θα σου βάλω ΚΑΙ ΣΤΡΑΣΑΚΙ" 

Και μπορεί στην τέχνη αυτό να θεωρείται ομορφιά 

Merda d'artista, 1961 by Piero Manzoni sold for  €124,000(πηγή www.oddee.com)

αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα μεταλλοκούτι με σκατά. Αν σου αρέσει να βλέπεις τον εαυτό σου σαν μια μορφή ελεύθερης τέχνης που κάποιοι εκτιμούν και άλλοι όχι, μάθε ότι αυτό έχει όνομα και λέγεται "εθελοτυφλία." Η ομορφιά στην εξωτερική εμφάνιση των ανθρώπων είναι κάτι που έχει επιστημονικό υπόβαθρο. Αν ξέρεις αγγλικά τσέκαρε το παρακάτω βιντεάκι.

Αν δεν ξέρεις αγγλικά ή απλά είσαι τεμπέλαρος και δεν θες να δεις το βίντεο θα σου κάνω σε αυτή την παράγραφο μια μικρή σύνοψη. Ο εγκέφαλός μας εκλαμβάνει ένα πρόσωπο ως ελκυστικό όταν αυτό διαθέτει συμμετρία. Αυτό διαμορφώνεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Μέσω διαφόρων χημικών αντιδράσεων τα άτομα που φέρουν περισσότερες "ζημίες" στο DNA τους διαθέτουν και λιγότερη συμμετρία χαρακτηριστικών προσώπου, άρα θεωρούνται λιγότερο ελκυστικά. Αν καλύψεις το μισό του προσώπου σου, βγάλεις φωτογραφία και το συγκρίνεις με το άλλο μισό θα διαπιστώσεις ότι δεν υπάρχει απόλυτη συμμετρία. Απλά όσο πιο πολύ προσεγγίζεται αυτή η απόλυτη συμμετρία τόσο διαβαθμίζεται και η ελκυστικότητα από άτομο σε άτομο.

Φυσικά παίζουν και άλλα πράματα ρόλο πέραν του προσώπου όπως σώμα, μαλλιά, μάτια ή και οι φερορμόνες αν και πάνω στο συγκεκριμένο θέμα οι απόψεις διίσταντται*

*(για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις φερορμόνες: http://www.scientificamerican.com/article/are-human-pheromones-real/ ). 

Η ομορφιά βέβαια δεν είναι μόνο μέσο προσέλκυσης του αντίθετου φύλου, αλλά και μέσο επιβολής στα άτομα του ίδιου φύλου και κοινωνικής αποδοχής. Ο όρος "pulchronomics" αναφέρεται σε ένα πεδίο μελέτης της ομορφιάς από οικονομικής πλευράς. Πατέρας του ο Daniel Hamermesh του Πανεπιστημίου του Τέξας. Έρευνές του έδειξαν ότι ένας όμορφος άντρας βγάζει 13% περισσότερα από κάποιον που στερείται ανάλογου κάλλους ενώ λίγο μικρότερη είναι η διαφορά στις γυναίκες. Μεγάλη απήχηση έχει, όμως, η εμφάνιση και στην πολιτική. Σε αυτή την περίπτωση δεν συζητάμε για "καλή εμφάνιση" με την ευρεία έννοια, αλλά με την έννοια της "κατάλληλης εμφάνισης." Σε ανάλογο πείραμα του καθηγητή πολιτικών επιστημών Shawn W. Rosenberg του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια δόθηκαν στους εθελοντές παραπλήσια βιογραφικά υποτιθέμενων πολιτικών υποψηφίων ζητώντας τους να δηλώσουν την προτίμησή τους.  (Φυσικά υπήρχε συνημμένη φωτογραφία της εκάστοτε επιλογής.) Τα αποτελέσματα ήταν 60-40 υπέρ του υποψήφιου με την καλύτερη εμφάνιση. Τυχαίο; Ας κάνουμε ένα ανάλογο πείραμα. 

Ποιός από τους παρακάτω μοιάζει ως πιο κατάλληλος ως πολιτικός αντιπρόσωπος;

(hint: ο αριστερός) 

Τι σημαίνει λοιπόν αυτό; Ασχημόφατσες όλου του κόσμου πάρτε σχοινί, σκαμπό και σαλτάρετε; ΟΧΙ! Γιατί μπορεί η εξωτερική εμφάνιση να είναι κάτι που κατά βάση ορίζεται με αντικειμενικότητα αλλά είναι σίγουρα δυνατόν κανείς να τη ξεγελάσει ακριβώς επειδή ζει σε αυτήν την εποχή. Μπορεί να κράζουμε τη βιομηχανία της μόδας που διαμορφώνει τοιουτοτρόπως την αισθητική επί της εξωτερικής εμφάνισης αλλά ακριβώς επειδή υπάρχει αυτή η ρευστή αισθητική μπορεί κάποιος/-α "γενετικά άσχημος/-η" να αλλάξει τα δεδομένα που τον/την αφορούν. Στα ζώα ελκυστικό θεωρείται το επιβλητικό στα αρσενικά και η ευκολία τεκνοποίησης στα θηλυκά. Συνεπώς με το που γεννιέται ένα ζώο δεν μπορεί να επηρεάσει με κανέναν τρόπο την εξωτερική του εμφάνιση και αφήνεται στη μοίρα του. Αντίθετα ο άνθρωπος έχει πολλές διεξόδους ως προς τη βελτίωση της εμφάνισής του και δεδομένης της ζήτησης που έχει ο χώρος της ομορφιάς υπάρχει και η αντίστοιχη προσφορά σε τεχνολογία και υλικό. Δεν θα αφιερωθώ στο πως, δεν είναι αυτός ο σκοπός του άρθρου απλώς θα πω όχι υπερβολές. Αυτά δεν θεωρούνται ωραία από κανέναν και καμία:

Αυτό είναι παραφουσκωμένη γαλοπούλα πριν τα Χριστούγεννα...

    

...και αυτό ό,τι απέμεινε.

      

Ποιά είναι, όμως, η μεγαλύτερη ανησυχία των νέων σήμερα; Είναι το ότι δεν θα βρουν δουλειά ακόμα κι αν λιώσουν στα θρανία και θα αναγκαστούν να πουλήσουν τα νεφρά τους για ένα πιάτο ρύζι; ΟΧΙ! Το ότι η πιθανότητα να γίνουν πουμαρό από τρομοκρατική βομβιστική επίθεση αυξάνει όσο η δράση των τζιχαντιστών δεν καταστέλλεται; ΟΧΙ! Η μεγαλύτερη ανησυχία και ανασφάλεια των νέων είναι η εμφάνισή τους είτε αυτό είναι το βάρος, είτε το ύψος, είτε τα μούτρα είτε το στυλ. Για αυτό και όλοι οι απατεώνες πασαλείβουν τα σάλια τους όπως ο ταζ όταν μυριστούν ανθρώπινη ανασφάλεια. 

Και δεν είναι μόνο οι νέοι φυσικά που έχουν παρόμοιες ανασφάλειες. To κορυφαίο, μάλιστα, είναι ότι οι ανασφάλειες συνήθως δεν έχουν κάποιο πραγματικό νόημα. Αν ήσουν πρωθυπουργός μιας από τις ισχυρότερες χώρες της Ευρώπης, μέσα στα λεφτά και η γυναίκα σου ήταν πρώην σούπερ μόντελ ποιό το νόημα να έχεις ανασφάλειες για το ύψος σου; 

Αυτός έχει.

Κλείνοντας ας θυμηθούμε το παραμύθι "Η Πεντάμορφη και το Τέρας" τι μας δίδαξε; Ότι η ομορφιά είναι εσωτερική και λίγοι μόνο μπορούν να τη δουν; ΟΧΙ! Μας δίδαξε ότι αν είσαι ένας λεφτάς πρίγκηπας, ακόμα και αν μοιάζεις με διασταύρωση λιονταριού και γέτι μπορείς να ρίξεις την Πεντάμορφη (και μετά για κάποιο λόγο γίνεσαι και εσύ ωραίος οπότε η τύπισσα την κάνει λαχείο) Αλλά και να μην έχεις λεφτά βρήκες τουλάχιστον έναν άλλον λόγο να κλάψεις. Είδες πόσο εύκολα ξεφορτώνεσαι τις ανασφάλειες; Όπως όταν πονάει το κεφάλι. Βαράς το πόδι και ξεχνάς τον κεφαλόπονο. Απλά πράγματα...

Άθεοι

Για αρχή τσεκάρετε το παρακάτω βιντεάκι.



"

 Αυτό είναι, λοιπόν, το κύριο επιχείρημα το οποίο επικαλείται κάθε Άθεος που σέβεται τον εαυτό του και είτε ποστάρει σε διάφορα forum και social media, είτε δοκιμάζει το προσωπάκι του στο φακό και ανεβάζει βιντεάκια στο youtube όπως η παραπάνω κοπέλα: "Το ότι δεν μπορώ να αποδείξω την απουσία του Θεού δεν καθιστά την ιδεολογία μου ανυπόστατη και συνεπώς δεν μπορείτε να με πείσετε για τη δική σας ιδεολογία πρόβατα-θρήσκοι." Καταλαβαίνω ότι η απύθμενη σοφία σου, φίλε άθεε, είναι ασύμβατη με χαζά παραμύθια που εκθειάζουν μυθολογικά πρόσωπα όπως ο Χριστός, ο Μωάμεθ ή ο Βούδας στα οποία πιστεύουμε εμείς οι άβουλες μάζες, αλλά ξεχνάς μια σημαντική λεπτομέρεια: ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΠΕΙΣΟΥΜΕ. Αντίθετα με εσένα, εμείς μπορούμε να κοιμηθούμε χωρίς τύψεις αν σε αφήσουμε να έχεις διαφορετικά πιστεύω για μια ακόμη μέρα. Όχι γιατί σεβόμαστε τη διαφορετική σου ιδεολογία, αλλά γιατί απλά χεστήκαμε!! Λυπάμαι αλλά ο μέσος σύγχρονος χριστιανός δεν είναι έτσι:

Στην Ελλάδα, τουλάχιστον, ο μέσος Χριστιανός πάει εκκλησία στη βάφτισή του και 5' πριν το "Χριστός ανέστη" για να τσουγκρίσει αυγά και να γυρίσει σπίτι για να καταβροχθίσει ένα κοπάδι πρόβατα μιας και στερήθηκε το κρέας στις 2 μέρες που νήστεψε.  Κατά τον Mikeius πιστεύω=πηγαίνω εκκλησία. Ωστόσο η θρησκεία είναι κάτι εσωτερικό και καλύπτει ορισμένες πνευματικές ανάγκες του πιστού όπου η επιστήμη αδυνατεί να επέμβει. Το αν θα ακολουθήσει τα δόγματα επηρεάζεται από το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, ακριβώς όπως και ο βαθμός στον οποίο θα ακολουθήσει και τις υπόλοιπες παραδόσεις. Συγχαρήτηρια αν μπορείς και προσεγγίζεις την ύπαρξή σου ελλείψει αυτών των αναγκών, αν και πιστεύω ότι θα αναθεωρήσεις κάποια πράγματα όταν το αεροπλάνο σου θα αρχίσει να πέφτει.

Σοβαρά τώρα, τα πιο στυγερά εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας έγιναν στο όνομα της θρησκείας. Μια ολόκληρη εποχή, ο Μεσαίωνας, αμαυρώθηκε εξαιτίας των ειδεχθών πρακτικών που εφαρμόστηκαν ενάντια στους "αιρετικούς" όσους δηλαδή θεωρούσε εχθρούς η Καθολική Εκκλησία, η εξέχουσα αρχή του τότε κόσμου. Η "κούνια του Ιούδα", ο "ισπανικός γάιδαρος", το "αχλάδι της αγωνίας" και πολλά άλλα σαδιστικά βασανιστήρια γίνονταν εν μέσω ανάκρισης των υπόπτων, πάντα με τις ευλογίες και τη βούλα του Πάπα Γρηγόριου Στ' και όσων ακολούθησαν. Σήμερα δεκάδες υποθέσεις παιδεραστίας καθολικών ιερέων παραμένουν καλυμμένες προς αποφυγήν σκανδάλου. Παπάδες κυκλοφορούν σε μεγάλα τζιπάκια με φιμέ τζάμια λίγα λεπτά αφού αναθεματίσουν τη ματαιοδοξία του νεοπλουτισμού και της αλόγιστης σπατάλης, στην κυριακάτικη λειτουργία. Η υποκρισία δίνει και παίρνει.  

     Η "κούνια του Ιούδα"

Όσο η εκκλησία αποτελεί το κατεστημένο τέτοια φαινόμενα δεν θα εκλείψουν. Για την ακρίβεια όσο θα υπάρχουν κατεστημένα και de facto εξουσίες η κατάχρηση της δύναμης θα είναι αναπόφευκτη. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει η ανθρωπότητα για να μη κυλιστεί στο βούρκο της αναρχίας. Για αυτό και ο Μαρξ ιδρυτής μιας από τις δημοφιλέστερες σχολές αθεΐας (μαρξιστική αθεΐα) ενδιαφέρθηκε περισσότερο για την ανατροπή του κατεστημένου και όχι τόσο για την ανατροπή του χριστιανισμού, ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟ. Με λίγα λόγια σε όποιον δώσεις πολλή εξουσία θα τα κάνει Στικούδη. Έτσι και ο χριστιανισμός. Δεν μπορείς όμως να ταυτίσεις την πίστη με τις πρακτικές της εκκλησίας.

                           

Ας κάνουμε εδώ μια παραδοχή. Ο μέσος άθεος δεν ανταποκρίνεται στην πνευματική υπόσταση της καθεαυτής ιδεολογίας του αθεϊσμού. Και αυτό γιατί είναι συνήθως έφηβος, με παρθενομούστακο , χαίτη άγριας γαϊδούρας (το ίδιο μακριά και το ίδιο άπλυτη) και iq που θα του έδινε αριστείο αν ήταν ο βαθμός του λυκειακού απολυτηρίου του.  Μάλιστα έχουν το ταλέντο να παράγουν κείμενα που αναδεικνύουν άριστα τη φιλοσοφική τους νόηση και το καλλιτεχνικό τους ταπεραμέντο. Με ανατριχίλα παραθέτω τη "Δημιουργία του Κόσμου από το Ιπτάμενο Μακαρονοτερας"

Η Βίβλος του Πασταφαριανισμού ξεκινάει από την δημιουργία του κόσμου από ένα αόρατο Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας. Το ΙΜΤ δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό. Την πρώτη μέρα της δημιουργίας χώρισε τον νερό από τους ουρανούς. Την δεύτερη ημέρα, επειδή βαρέθηκε να πετάει και δεν μπορούσε να περπατήσει όπως θα ήθελε στο νερό, έφτιαξε την γη, μαζί με ένα ηφαίστειο μπύρας. Ευχαριστημένο, ήπιε την μπύρα από το ηφαίστειο και ξύπνησε με hangover. Έφτιαξε ξανά το νερό και την γη, διότι ξέχασε ότι τα είχε φτιάξει, και τον ουρανό, και έναν νάνο που ονόμασε Άνθρωπο. Ένα μαγειρικό ατύχημα προκάλεσε τον κατακλυσμό. Η δημιουργία του κόσμου έγινε πριν από 5000 χρόνια, και όλα τα δεδομένα που δείχνουν το αντίθετο τοποθετήθηκαν από το ίδιο το ΙΜΤ για να δοκιμάσουν την πασταφιαριανική πίστη. Η πασταφαριανική εκδοχή του παραδείσου περιέχει ένα ηφαίστειο μπύρας και ένα εργοστάσιο στρίπερ. Στην κόλαση η μπύρα είναι χαλασμένη και οι στρίπερ έχουν σεξουαλικώς μεταδιδόμενες ασθένειες. Η Παρασκευή είναι η ιερή μέρα των Πασταφαριστών. (πηγή: http://el.wikipedia.org )

Συμπεραίνοντας, λοιπόν, όπως ο μέσος μουσουλμάνος δεν είναι καμικάζι έτσι και ο μέσος χριστιανός δεν θα σου τα πρήξει για να σε προσηλυτίσει. Αν σου κακοφάνηκε που σε χαρακτήρισα άπλυτο μην με αποκαλείς πρόβατο, μην το παίζεις κάτοχος κάποιας ανώτερης σοφίας και ο μεσσίας που θα με βάλει στον ίσιο δρόμο και θα με απομακρύνει από σταυρούς και κεράκια. Μπορεί να πατάω εκκλησία 1 φορά στα 100 χρόνια αλλά όπως με πειράζει να βλέπω βρισιές από γερμανούς, τούρκους και σκοπιανούς για την Ελλάδα στο ίντερνετ (και ας μην είμαι εθνικιστής) έτσι δεν γουστάρω να βλέπω χριστοπαναγιές στα στάτους σου. Όλα είναι θέμα αμοιβαίου σεβασμού. Σεβάσου αυτό που πρεσβεύω για να σεβαστώ και εγώ το δικό σου. Και όταν κάτσεις και ρίξεις μια ματιά στον Dawkins, Philipse και Nietzsche έλα να κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση. 

Μετεγγραφές Πανελληνίων '14 - Η πικρή αλήθεια

Κάθε φορά που μια υπουργική απόφαση πλήττει μια μερίδα του ελληνικού πληθυσμού δημιουργείται εκνευρισμός. Όταν δε η μερίδα αυτή αφορά νέους, φοιτητές, μαθητές και γενικά τη "σκληρά εργαζόμενη/γεμάτη φιλοδοξίες" νέα γενιά ο εκνευρισμός εκφράζεται στα social media με τη μορφή ιντερνετικού πανικού. "Μας καταστρέφουν τα όνειρα οι πουλημένοι πολιτικοί" ,"για αυτό η χώρα πάει κατα διαόλου" ,"διώχνουν τα παιδιά μας στο εξωτερικό" και πολλά άλλα παρόμοια ξεχωριστά στιχάκια. Έτσι λοιπόν και μετά την ανακοίνωση του Υπουργού Παιδείας Ανδρέα Λοβέρδου για το τι μέλλει γενέσθαι για τις μετεγγραφές, ο οποίος λίγο πολύ είπε ότι όσοι περιμένουν να πάρουν μετεγγραφή θα πάρουν τα τέτοια του, ξεκίνησε το λαϊκό πένθος στο facebook από όσους περίμεναν με 13000 μόρια να τσεπώσουν θέση στο ΑΠΘ. Βέβαια δεν λέω, το να υπόσχεσαι κάτι, και ειδικά σε μαθητές, και στη συνέχεια να το καταρρίπτεις δηλώνει μεγάλη ανευθυνότητα. Όμως το ζήτημα των μετεγγραφών εξαρχής βρωμούσε απάτη και θα έπρεπε άτομα που αξιώνουν υψηλές θέσεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να είναι σε θέση να το αντιληφθούν. Αντιθέτως η πλειοψηφία βασιζόμενη στη σιγουριά που έδιναν οι "ελεύθερες μετεγγραφές" προσάρμοσαν τα μηχανογραφικά τους σε πλαίσια με τα οποία δεν θα μπορούσαν μετέπειτα να αντεπεξέλθουν. Άτομα χωρίς την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν μακριά από το σπίτι τους δήλωσαν ελαφρά τη καρδία σχολές άλλων πόλεων, εναποθέτοντας έτσι όλες τους τις ελπίδες στο σύστημα των μετεγγραφών. Όταν λοιπόν αποδειχθεί  άνθρακας ο θησαυρός ποιά η εναλλακτική αυτών των ατόμων ΟΟΕΟ;

Ας μην παρεξηγούμαστε όμως, το Υπουργείο Παιδείας δημιούργησε αυτό το χάος, για αυτό και ως επί το πλείστον η ευθύνη για την κατάσταση βαραίνει το ίδιο. Η ιδέα είναι βλακώδης από όποια οπτική γωνία και αν το δει κανείς:

1. Τα πανεπιστήμια των κεντρικών πόλεων (Αθήνα, Θεσσαλονίκη) δεν διαθέτουν τις απαραίτητες υποδομές για να φιλοξενήσουν το συρφετό τριτέκνων, πολυτέκνων και λοιπών κατηγοριών που  ετοιμάζονται να κατακλύσουν τα αμφιθέατρά τους που ήδη ασφυκτιούν. Για παράδειγμα Ιατρικές Σχολές υπάρχουν σε 7 πόλεις της Ελλάδας οπότε ακόμα και αν ένα μικρό ποσοστό αυτών επιθυμεί τη μεταφορά του σε μια από τις 2 κεντρικές σχολές το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό στη διαδικασία σπουδών.
2. Μαθητές με πραγματικό στόχο τις σπουδές σε επαρχιακές πόλεις χάνουν αυτή τη δυνατότητα καθώς το σύστημα των μετεγγραφών αυξάνει δραματικά τον ανταγωνισμό για τις θέσεις αυτές οι οποίες καταλήγουν όχι σε αυτούς που θέλουν τις θέσεις αυτές καθεαυτές αλλά που επιθυμούν τη μετεγγραφή τους.
3. Με τον όρο "ελεύθερες μετεγγραφές" όσες ομάδες υπάγονται στην εν λόγω κατηγορία εξισώνονται χωρίς αυτό να είναι πάντα δίκαιο. Τρίτεκνοι-Πολύτεκνοι λόγου χάρη. Μέχρι πρότινος ένας τρίτεκνος είχε το προνόμιο μιας βάσης εισαγωγής στη σχολή της επιλογής του με διαφορά 200-300 μορίων ενώ ένας πολύτεκνος είχε το προνόμιο μιας πολύ μεγαλύτερης διαφοράς η οποία σε ορισμένες σχολές άγγιζε τα 1000 μόρια. 
4. Το σύστημα των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ μετεγγραφών δεν λάμβανε υπόψη τον οικονομικό παράγοντα των υποψηφίων. 
5. Δεδομένου ότι υπάρχουν τμήματα που από πόλη σε πόλη η βάση τους διαφέρει κατά αρκετές χιλιάδες μόρια, ενώ αντίστοιχα υπάρχουν παιδιά που χάνουν την εισαγωγή τους σε αυτές για 10 και 20 μόρια είναι προφανές ότι ενδέχεται μέσω μετεγγραφής μαθητής να χάσει θέση για 5-6 μόρια την οποία θα λάβει άλλος με 3000-4000 μορια λιγότερα επειδή η οικογένειά του έχει 3 παιδιά ενώ του πρώτου δύο. Αν θεωρήσουμε και την πιθανότητα η οικονομική κατάσταση του δεύτερου να είναι πολύ καλύτερη από ότι του πρώτου οδηγούμαστε σε ένα φαινόμενο πρωτοφανούς αδικίας.

Συνολικά λοιπόν η εισαγωγή του επίμαχου συστήματος στα ελληνικά εκπαιδευτικά δεδομένα αποτελούσε εξαρχής ένα δίκοπο μαχαίρι όπου ήταν αναπόφευκτο κάποιους να αδικήσει, είτε ήταν από τη μεριά των δικαιούχων μετεγγραφής, είτε όχι. Σαφώς το γεγονός ότι δεν πληρώ κριτήρια μετεγγραφής, ούτε και θα μου ήταν απαραίτητα με κάνει πιο απόλυτο από ότι ίσως θα έπρεπε, όσον αφορά την οπτική μου περί του ζητήματος. Τέλος, αν και θεωρώ την τελική απόφαση ως την πλέον δίκαιη πιστεύω ότι όσους έπληξε αυτή θα έπρεπε με κάποιο τρόπο το νέο σύστημα να τους αποζημιώσει. Το πως θα γίνει αυτό είναι άλλο ζήτημα...

(edit: 1/3/2015)
"Τελικά επήλθε ολοκληρωτική κωλοτούμπα και μετεγγραφές δόθηκαν στον κάθε αιτούντα κάθε κατηγορίας. Αντιλαμβανόμενοι του άδικου της κατάστασης ανακοίνωσαν ότι η παρούσα χρονιά ήταν και η μοναδική χρονιά εφαρμογής του εν λόγω μέτρου και επομένως τα άτομα αυτής ήταν τα μοναδικά που υπέπεσαν θύματα αυτής της τεράστιας αδικίας. Οι απόψεις μου παραμένουν οι ίδιες και μάλιστα ακόμα πιο ισχυροποιημένες αναγνωρίζοντας ιδίοις όμμασι τις επιπτώσεις του τραγελαφικού αυτού μέτρου. Με άλλα λόγια κάθε ακαδημαϊκή χρονιά που βρίσκεται ενώπιον εθνικών εκλογών είναι καταδικασμένη... Το παραμύθι συνεχίζεται."