Κάποιες συγκυρίες μας κάνουν να φιλοσοφούμε σε άκυρα μέρη και στιγμές. Σήμερα ήταν μια από αυτές τις συγκυρίες. Αρχικά πήγα στο ένα ταχυφαγείο (τι μόρφωση!) και αφού έφαγα σαν βίσονας άλλαξα βάρδια (aka βγήκα με 2η παρέα) όπου επισκεφτήκαμε άλλο φαστφουντάδικο. Καθώς η παρέα ροκάνιζε κάτι αλεσμένα γουρούνια σε ψωμί, εγώ αμήχανα ξεφύλλισα το μενού καθαρά από λογοτεχνικό ενδιαφέρον. Τότε όμως την προσοχή μου τράβηξε μια φωτογραφία ενός πιάτου: Σάντουιτς με κοτομπουκιές. Μια εσωτερική φωνή μου ψιθύρισε στο αυτί κάτι που μου ξύπνησε τη λαιμαργία και με τα πολλά το εν λόγω πιάτο βρισκόταν μπροστά μου. Για μια στιγμή ένιωσα αχόρταγος. Και ενώ άλλοι κλαίνε τα λεφτά τους σε τέτοιες στιγμές, εγώ γνωρίζοντας ότι θα χτυπήσω το επόμενο τζόκερ είδα τη φιλοσοφική πλευρά του ζητήματος.
Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στη μιζέρια. Αυτή είναι η αλήθεια κύριοι. Πάντα θέλουμε κάτι παραπάνω και όταν το αποκτήσουμε είναι σαν να περάσαμε μια ακόμα πίστα και πάμε για την επόμενη. Λέμε "μακάρι να ήμουν πλούσιος". Η απάντηση: ναι αλλά πόσο πλούσιος; Θεωρητικά σε σχέση με τον τύπο που κρατάει χαρτί ΑΣΤΕΓΟΣ και έχει καβαντζάρει τη στάση του λεωφορείου για κρεβάτι είσαι πλούσιος. Και ο πλούτος δηλαδή έχει βαθμίδες και είναι πολύ πιο λεπτές από ότι στο προηγούμενο παράδειγμα (που προφανώς ήταν υπερβολικό). Μόλις έχεις τα λεφτά για αμαξάκι θες αμάξι και μετά αμαξάρα, μετά θες καραβάκι και μετά καραβάρα, μετά θες ελικόπτερο μετά αεροπλανάρα.. Έχει και τύπους που αγοράζουν οικόπεδα στο φεγγάρι, αλλά αυτοί δεν μετράνε γιατί δεν είναι άνθρωποι. Τα λεφτά είναι ένα τέλειο παράδειγμα για το πως όσα και να έχεις πάντα θες παραπάνω γιατί πάντα υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις. Ακόμα και να μη το χρειάζεσαι θέλεις την ευχέρεια να επιλέξεις αν θα το πάρεις ή όχι. Να μην το επιλέξει για σένα η οικονομική σου κατάσταση. Ομοίως συμβαίνει και με τη δόξα, τη δύναμη, τη γνώση.
Τα λεφτά όμως είναι η αιχμή του δόρατος. Όλοι έχουμε συμμετάσχει σε κάποιο από αυτά τα παιχνίδια που προσφέρουν την ελπίδα ότι μια μέρα θα ξυπνήσεις Κροίσος. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Το εμπόρευμα είναι ακριβό και η ζήτηση υψηλή. Πουλάν ελπίδα. Κάπου είχε πέσει το μάτι μου σε μια έρευνα που έγινε στην Αμερική ανάμεσα σε άτομα που κέρδισαν το εκεί λότο (το οποίο παρεμπιπτόντως μοιράζει 100 εκατομμύρια+ δολάρια, όχι αστεία.) Από αυτούς ένα 70% ανέφερε ότι μετάνιωσε που κέρδισε το λότο. Αρχικά σκέφτομαι: "Οκ φίλε καταλαβαίνω το δράμα σου και δέχομαι να θυσιαστώ και να πάρω την κατάρα από τους ώμους σου." Μετά όμως μιλάει η φωνή της λογικής: "Πως θα ήταν η ζωή μου αν ξυπνούσα με ένα σωρό εκατομμύρια για τα οποία ούτε δούλεψα ούτε άξιζα;" Αρχικά θα παρατούσα την παλιά μου ζωή, θα αγόραζα ό,τι βλακεία ήθελα πάντα να αγοράσω και ποτέ δεν το έκανα, γιατί σεβόμουν τα χρήματα, θα έμπαινα σε ένα αεροπλάνο και θα ταξίδευα. Πρώτα όμως θα είχα να αντιμετωπίσω φίλους και συγγενείς που ο καθένας θα πίστευε ότι "έχει αρκετά.. δεν μπορεί να δανείσει ένα ποσό τώρα που το χρειάζομαι." Για νέους φίλους και παρέες δεν το συζητώ.. ποιός πραγματικά θέλει το καλό σου και ποιός τα λεφτά σου; Πώς να εμπιστευτείς άνθρωπο; Βάλε ότι γίνεσαι στόχος κάθε κλέφτη και εγκληματία και βουαλά! Αντάλλαξες την ισορροπία στη ζωή σου με μια στοίβα Louis Vuitton. Αξίζει; ΟΧΙ! Για αυτό όποιος κερδίσει κάνα μεγάλο ποσό να μου στείλει mail να του δώσω αριθμό λογαριασμού. Ας τα βάλει σε μένα τα φράγκα που είμαι έτσι κι αλλιώς μελαγχολικό άτομο και δεν θα δυστυχήσω πολύ.
Και για να δείτε ότι εκτός από το να διατυπώνω ήδη αναμασημένες απόψεις έχω και αντιπροτάσεις ιδού το πλανητικό μου σχέδιο για όταν επιτέλους συγκεντρώσω όλες τις εξουσίες του κόσμου. Τα λεφτά θα είναι αέρας και θα έχουν ημερομηνία λήξης. Π.χ. πληρώνεσαι 1000 ευρώ μισθό μπορείς να παίρνεις τα χρήματα σε μορφή απόδειξης και να τα ξοδέψεις σε διάστημα ενός χρόνου. Από κει και πέρα χάνονται. Έτσι αυτοί οι τυπάδες που δουλεύουν μια ζωή για να πεθάνουν και να γλεντήσουν τα χρήματα οι χαραμοφάηδες συγγενείς τους, θα εκλείψουν. Γενικά η ματαιοδοξία θα περιοριστεί. Θα μετατραπεί σε μια άλλη ανάγκη. Κάτι σαν "καταναλωτική βιασύνη" δηλαδή πλέον δεν θα αγοράζεις το χαζό προϊόν για να γεμίσεις κάποιο εσωτερικό κενό, αλλά γιατί σε λίγο λήγουν τα λεφτά σου και δεν θες να χαραμιστούν. Επομένως και ο έμπορος χαζών πραμάτων δεν ζημιώνεται και το κοινωνικό φαινόμενο αντισταθμίζεται. Ίσα-ίσα τα ανούσια αντικείμενα θα υποτιμηθούν. Θα συγκαταλέγονται πλέον σε μια κατηγορία αγαθών που αγοράζουμε "για τα ρέστα" όπως παίρνεις και δυο τσίχλες μαζί με την κοκα κολα (να και οι πρώτες διαφημίσεις) για να συμπληρωθεί το 1 ευρώ. Για να μην πω ότι θα αυξηθούν οι δωρεές. Τα τελευταία ρέστα πολλοί θα τα δίνουν σε φτωχούς αντί να πάρουν βραχιόλια και δαχτυλίδια. Και αποβάλλοντας τη ματαιοδοξία συμπαρασέρνονται και άλλα παθογενή κοινωνικά κατακάθια όπως η αναξιοκρατία και η διαφθορά.
Και μπορεί οι φτωχοί να μην εξαφανιστούν (αυτό είναι αδύνατον) αλλά οι πλούσιοι θα εισαχθούν στη μέση κατηγορία. Ο μεγαλύτερος πλούτος θα μαζεύεται από τον ετήσιο μισθό και ή θα ξοδεύεται ή θα χάνεται. Τουτ' έστιν πλούτος kaputt. Το κράτος θα μπορούσε να εξαιρείται από την εν λόγω συνθήκη, ή θα μπορούσαν να ψηφίζονται ταμίες για να διαχειρίζονται χρήματα που θα προορίζονται για ιδιωτικές επιχειρήσεις κλπ και για μεγάλου βεληνεκούς έργα, έτσι ώστε να μην πληγεί η αγορά και η μεγάλη οικονομία σε σημαντικό βαθμό. Εντάξει ξέρω θα υπάρξουν και κάποιοι διεθνολόγοι πολιτικάντιδες που θα λένε τα δικά τους "εναντιώνεσαι στην αρχή της αποταμίευσης, πως θα γίνουν μεγάλα έργα, πως θα υπάρχει ιεραρχεία, οι απόψεις είναι παρόμοιες με το σοσιαλισμό και εσύ είσαι κομμουνιστής, υποκριτής και αντιπρόσωπος." Στο κομμουνιστής κάνω καθρεφτάκι και σταυρουδάκι και όποιος το λέει είναι. Ούτε οικονομολόγος είμαι ούτε έχω ανοίξει κάνα βιβλίο πολιτικής επιστήμης. Πρακτικά από το κεφάλι μου τα βγάζω όλα, αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεσαι πτυχίο για να έχεις πολιτική άποψη. Το παραπάνω δεν παίρνει αφορμή από καμιά πολιτική ιδεολογία και φυσικά δεν έχει κομματική απόχρωση. Κάτι θα βρεθεί. Εγώ ιδέες δίνω, γιατί έφαγα πολύ και έχω έμπνευση. Αυτό θα πει ταλέντο. Να ξεκινάς από σάντουιτς και να σώζεις τον κόσμο.
to be continued...
Y.Γ. Επειδή είναι κάπως διαφορετικό και υποκειμενικό το θέμα θα το ξαναθίξω. Όποιος έχει πολιτική άποψη να συμπληρώσει, ας αφήσει ανώνυμο σχόλιο.(Δεν θα δημοσιευτεί) Θα μου έρθει στο mail και ή θα το αναδιατυπώσω σε επόμενο άρθρο ή θα απαντήσω (ή τίποτα απ' αυτά αν είναι μάπα.)
Y.Γ. Επειδή είναι κάπως διαφορετικό και υποκειμενικό το θέμα θα το ξαναθίξω. Όποιος έχει πολιτική άποψη να συμπληρώσει, ας αφήσει ανώνυμο σχόλιο.(Δεν θα δημοσιευτεί) Θα μου έρθει στο mail και ή θα το αναδιατυπώσω σε επόμενο άρθρο ή θα απαντήσω (ή τίποτα απ' αυτά αν είναι μάπα.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου