Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι

Η μόνη περίπτωση που μπορώ να δεχτώ το "μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι" είναι σε περιπτώσεις σαν την παρακάτω, δηλαδή χιουμοριστικά. 

Όπως λοιπόν καταλάβατε, οι αντιφρονούντες, δεν έχω σκοπό να κράξω τους "μπάτσους." Και όχι, δυστυχώς, δεν έχω καμιά συγγένεια και δεν γνωρίζω προσωπικά κανέναν αστυνομικό, οπότε δεν έχει προσωπική χροιά ο αμέριστος σεβασμός που νιώθω για το εν λόγω λειτούργημα. 

Αναντίρρητα επικρατεί αρνητικό κλίμα απέναντι στους αστυνομικούς. Μεθυσμένοι στην ιδέα μιας απόλυτης ελευθερίας, η οποία προσεγγίζει τα όρια της αναρχίας, τείνουμε να απορρίπτουμε κάθε εξουσία και κάθε έκφρασή της (το αστυνομικό σώμα σε αυτή την περίπτωση.) Η δουλειά των αστυνομικών είναι να καταστέλλουν ενέργειες πολιτών, οι οποίες απειλούν την ασφάλεια άλλων πολιτών είτε σε ατομικό επίπεδο, είτε σε επίπεδο κοινωνίας. Συνεπώς σε κάθε περίπτωση υφίσταται η σχέση Πολίτης vs Αστυνομικός. Η Κοινωνία των Πολιτών* αντιδρά πάντα με βάση τα άμεσα συμφέροντά της και εκεί έγκειται το όλο ζήτημα. Όταν κάποιος διαπράττει κάποιο αδίκημα του κοινού ποινικού δικαίου, στρέφεται άμεσα εναντίων ενός πολίτη, επομένως αποτελεί δυνητικά απειλή και για το σύνολο της Κοινωνίας των Πολιτών.  Όταν όμως κάποιος φαίνεται να στρέφεται εναντίον του συστήματος, της πολιτειακής αρχής, ή όπως αλλιώς θέλετε να ονομάσετε το κατεστημένο η Κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο διότι αυτός δεν είναι άμεσος. Αντίθετα βλέπει τη σχέση Πολίτης vs Αστυνομικός από μια στρεβλωμένη οπτική. Είμαστε δηλαδή πιο επιεικείς απέναντι σε κάθε τι ριζοσπαστικό, αφενός λόγω της αρνητικής προδιάθεσης απέναντι στην καταπίεση του συστήματος, αφετέρου λόγω του ότι ενδόμυχα όλοι είμαστε λίγο αναρχικοί. Έτσι θα πούμε "η καταστολή των διαδηλωτών που παρεκτράπηκαν θα έπρεπε να γίνει με χρήση λιγότερο βίαιων μεθόδων" αντί "η διαδήλωση θα μπορούσε να γίνει χωρίς παρεκτροπές." Στο παρόν παράδειγμα εντοπίζουμε μεν το σφάλμα της μιας πλευράς, αγνοούμε δε το σφάλμα της άλλης. 

*Εδώ Κοινωνία των Πολιτών ή απλά Κοινωνία καλείται το σύνολο των ανεξάρτητων πολιτών 

Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια βρήκα στο google τις παρακάτω εικόνες, που αποτελούν σταγόνα μόνο στον ωκεανό αντίστοιχων εικόνων. 

 

Αυτό που έψαξα και -δίχως έκπληξη- δεν βρήκα είναι εικόνες της άλλης πλευράς. Εικόνες που να δείχνουν αστυνομικό να δέχεται επίθεση από βίαιους διαδηλωτές. Βέβαια ΟΚ όλο και κάποια θα υπάρχει κάπου, αλλά δεν είναι αυτό το point, καντε μόνοι σας τη σύγκριση. Μην αρνηθείτε ούτε και να υποτιμήσετε τέτοιες καταστάσεις. Επειδή όποτε υπάρχουν θύματα αστυνομικοί το ζήτημα λαμβάνει μηδαμινή έκταση... ή χειρότερα ακούγονται κάποιες βραχνές φωνές να λένε ότι ίσως "το αξίζουν" 

Ναι ίσως το αξίζουν. Γιατί για να γίνει κάποιο αστυνομικός πρέπει να είναι ηλίθιος. Πως αλλιώς χαρακτηρίζεις κάποιον που λιώνει στο διάβασμα να μπει σε μια σχολή -πλέον μετά από αναμονή 2 ετών- από όπου θα βγει με έναν άθλιο, μισθό αν και θα θέτει διαρκώς τη ζωή του σε κίνδυνο, θα καλείται να αγοράσει μεγάλο ποσοστό του πανάκριβου εξοπλισμού του με προσωπική επιβάρυνση, κάθε σφάλμα του θα κατακρίνεται και θα διώκεται και πέραν αυτού θα έχει να αντιμετωπίσει την κοινωνική κατακραυγή και να φέρει την ταμπέλα "Μπάτσος" πάνω από το κεφάλι του. Ναι.. τώρα που το σκέφτομαι κάποιος πρέπει να είναι πολύ ηλίθιος για να επιλέξει μια τέτοια ζωή. Ή ηλίθιος ή ήρωας.

Αναγνωρίζετε κάποιον από τους παρακάτω;

     

Ο δεξιά είναι ο Αλέξης Γρηγορόπουλος και αριστερά ο Γιώργος Ανδριτσόπουλος. Ακόμα και οι 5-10 που δεν αναγνώρισαν από τη φωτογραφία τον νεαρό αποθανόντα σταρ βλέποντας το όνομα του έκαναν τη σύνδεση. Ο άλλος όμως ο ΑνδριτστηκκξσβαξτβμΟΣ ποιος είναι;

 hint 1: έχει να κάνει με το όχημα που βρίσκεται πίσω του
 hint 2: έχει να κάνει με το θέμα του άρθρου

Ναι καλά φανταστήκατε ο τύπος είναι, ή μάλλον ήταν αστυνομικός, και μάλιστα σκοτωμένος εν ώρα καθήκοντος αντιμέτωπος με δύο κακοποιούς. Ο άλλος ήταν απλά ένας αλητάκος που έτυχε να φάει θανατηφόρα σφαίρα από αστυνομικό και να μετατραπεί εν μια νυκτί σε εθνικό σύμβολο και αφορμή για καταλήψεις και διαδηλώσεις. Να πως επιλέγουμε τους ήρωές μας. Η αλήθεια είναι ότι έψαχνα για ώρα να βρω φώτο αστυνομικού που να σκοτώθηκε από διαδηλωτές αλλά (τι έκπληξη) δεν υπήρχε ίχνος. Εκεί θα ήταν η απόλυτη αντίφαση. Τέλος πάντων. Στόχος μου δεν είναι να μειώσω το συμβάν της δολοφονίας ενός πολίτη, ακόμα και αν αυτός άξιζε να τεθεί υπό του νόμου (όχι φυσικά με τέτοιο τρόπο) , αλλά να εστιάσω στην ηρωοποίησή του, και στο γεγονός ότι υπάρχουν πολύ πιο άξια σύμβολα για να τιμήσει ο σύγχρονος νεανικός πληθυσμός.

Συν του ότι η πλειοψηφία των ενεργειών που αποδίδονται στους αστυνομικούς δεν είναι για θέματα δικής τους πρωτοβουλίας. Οι ΜΑΤατζήδες δεν ξυπνάνε λέγοντας "τι να κάνουμε, αντί να κάτσουμε να αράξουμε δεν πάμε να φάμε λίγο δακρυγόνο, κάνα δοκάρι στο μέτωπο και να πλακώσουμε καμιά δεκαριά δημοσιογράφους για τα ρέστα" Ως επί το πλείστον οι αστυνομικοί δεν δρουν αυτόβουλα αλλά λαμβάνουν εντολές από άνωθεν, αφού είναι ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ. Για όνομα του Θεού, ακόμα και τον τυπά που μπούκαρε στο Πολυτεχνείο επί χούντας με το τανκ τον αθώωνουν όλοι αφού "εκτελούσε διαταγές", τι είναι αυτό που κάνει ένα μπάτσο περισσότερο ένοχο;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Και τώρα ας κράξουμε και λίγο. Τους νέους αστυνομικούς τους σέβομαι όσο ελάχιστες ιδιότητες. Άλλωστε άμα μπουκάρει ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι σπίτι μου, αυτούς θα φωνάξω να τον μαζέψουν αφού μου κομματιάσει την οικογένεια. Αυτοί που αξίζουν τον όρο μπάτσος είναι αυτοί που πέρασαν τα χρόνια και στρογγύλεψαν από τα πολλά ντόνατς και τις παρακολουθήσεις και πλέον έβγαλαν ρίζες σε μια καρέκλα γραφείου και απλά χαίρονται να δίνουν εντολές και να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη. Ούτε στις φυλακές τους στέλνουν για δεσμοφύλακες, ούτε περιπολούν σε επικίνδυνες περιοχές... Καμιά υπογραφή και μετά σπίτι για φαΐ και νάνι.. Αλλά και αυτούς τους συγχωρώ γιατί ξέρω ότι έτσι τους κατάντησε η κοινωνία. Μπαίνω λίγο στη θέση τους. Να μπεις στη δουλειά αυτή επηρεασμένος από τις αμερικάνικες ταινίες και να καταλήξει η ζωή σου κακογυρισμένη version της χουάνας της παρθένας.
Απογοήτευση το λιγότερο...

Δώστε λοιπόν λίγο σεβασμό έστω και στους νέους αστυνομικούς. Δείξτε ευγνωμοσύνη σε αυτόν που ξαγρυπνάει τα βράδια μακριά από τη δική του γυναίκα, για να μη βιάσουν τη δική σου. Που θα φάει τη σφαίρα του ληστή για να μη τη φάνε τα παιδιά σου.

 Πίσω από το κράνος κρύβεται άνθρωπος, που πονάει και κρυώνει... μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι!

Η Νέα Γενιά

Κυκλοφορούν γενικά πολλά άρθρα στο ίντερνετ όπου ευυπόληπτοι νεολαίοι επιτίθενται με στόμφο ενάντια στο "κατεστημένο", εννοώντας "επίθεση" την αναμάσηση ιδεών σχετικά με τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος και τη σαθρότητα της παιδείας και της εργασιακής πραγματικότητας. Ωστόσο η έλλειψη πρωτοτυπίας δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα -μακάρι να ήταν. Υπάρχει μια γενικότερη υποκρισία πίσω από τα δακρυσμένα ουρλιαχτά της νέας γενιάς. Δεν είναι μαύρο το δάκρυ τους είναι η φθηνή μάσκαρα που κυλάει στο σπυριασμένο τους μάγουλο. Όποιος έχει γερό στομάχι μπορεί να μπει στο web tv του mega και να παρακολουθήσει τη σημερινή (11/11/14) εκπομπή Ανατροπή, όπου καλεσμένοι εκτός από πολιτικά πρόσωπα είναι αυτή τη φορά και κάποιοι νέοι για να μεταφέρουν τα πιστεύω της νέας γενιάς για τη διαφθορά της πολιτικής εξουσίας, το εκπαιδευτικό σύστημα, τις καταλήψεις και την απουσία σαπουνιών στις τουαλέτες της Ιατρικής. 

Ας τα πάρουμε ένα ένα.

Η Διαφθορά της Πολιτικής Εξουσίας

Εδώ έχει ψωμί. Ίσως η εμπειρία που μου έμεινε πιο έντονα χαραγμένη από την περσινή χρονιά που τέλεσα αντιπρόεδρος του 15μελούς του σχολείου μου αφορούσε τον πρώτο μεγάλο σχολικό χορό ο οποίος οργανωνόταν στο μεγαλύτερο club της πόλης από πολλά σχολεία. Η είσοδος ήταν κοντά στο 15αρι, ωστόσο η συμμετοχή δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητη. Με άλλα λόγια μιλάμε για χοντρό παραδάκι. Για όσους δεν ξέρουν οι χοροί αυτοί οργανώνονται με συνεννόηση μεταξύ του τριμελούς και το κέντρου διασκέδασης, οπότε κανένας σχολικός φορέας δεν έχει εκ των πραγμάτων καμία ανάμειξη στο όλο ζήτημα. Το μαγαζί παραδίδει στον πρόεδρο του κάθε σχολείου το ποσό που έχει συμφωνηθεί ανά εισιτήριο και η κατάληξη αυτού του ποσού βρίσκεται στην ευχέρεια των όσων εμπλέκονται. Προς το τέλος του χορού, εγώ και ο Πρόεδρος παραλάβαμε το ανάλογο ποσό από τον αντιπρόσωπο του μαγαζιού και πήγαμε στις τουαλέτες για να βγάλουμε λογαριασμό. Καθώς μετρούσαμε τα χρήματα και κάναμε υπολογισμούς, ένα παιδί που δεν γνωρίζαμε μπήκε στην τουαλέτα. Φαινόταν κάπως μεθυσμένος, αλλά σίγουρα είχε συναίσθηση του τί έλεγε. Κοιτώντας εμάς τους δύο και τα χρήματα στα χέρια μας συμπέρανε:

-Πρόεδρος Αντιπρόεδρος;

-Ναι

-Τα χρήματα από το χορό ε;; Εμείς τα λεφτά αυτά τα παίρνουμε και ΤΣΣΑΑΚ! στην τσέπη.. Και στα αρ###ια μας αν πει κανείς τίποτα. 

- ...

Χαζός δεν είμαι. Ήξερα ότι τα προεδρία βάζουν χέρι στα σχολικά ταμεία. Λόγω μάλιστα του ότι οι θέσεις αυτές διαχειρίζονται ικανοποιητικά χρηματικά ποσά, συχνά το αδιάβλητο των ενδοσχολικών εκλογών τίθεται υπό αμφισβήτηση. Στο σχολείο μας μάλιστα υπήρχαν φήμες για επι πληρωμή νοθείες από άτομα που αξίωναν θέσεις με τα ανάλογα οικονομικά και μη οφέλη. Ωστόσο άλλο να ακούς τις φήμες και άλλο να το βιώνεις. Να στο λέει ένας συνομήλικος σου στη μάπα: Και εμείς είμαστε τα ίδια σκατά και χειρότερα...

Και τα ζυγίζω λοιπόν:

Από τη μια έχουμε ένα πολιτικό πρόσωπο το οποίο διαχειρίζεται εκατομμύρια ευρώ, οπότε βάζοντας το χέρι στο μέλι αλλάζει στην ουσία ολόκληρη τη ζωή του και εξασφαλίζεται. Συνεπώς ο πειρασμός είναι προφανής και το θέμα γίνεται καθαρά ηθικής φύσεως. Από την άλλη έχουμε έναν νέο, ο οποίος διαχειρίζεται ποσά της τάξης των 100,200 ή και παραπάνω ευρώ, με τα οποία θα κάνει ίσως κάποιες αγορές, αλλά κακά τα ψέματα η ζωή του δεν θα αλλάξει.  Συν του ότι καταχρήσεις γίνονται και σε ποσά της τάξης των 10 και 20 ευρώ. Με άλλα λόγια για να αποκτήσει κάποιος ένα δωρεάν μπουφάν, ή μια δωρεάν τσάντα, προτίθεται να βάλει τον εαυτό του κάτω από την αόρατη ταμπέλα "ΚΛΕΦΤΗΣ." Όχι ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τις οποιεσδήποτε ηθικές αναστολές και το γεγονός ότι είναι νέοι επιβαρύνει τη θέση τους ακόμα περισσότερο. Και σας ερωτώ αγαπητοί: Ποιός εκ των δύο είναι ηθικά ο τελεστής βαρύτερης ποινής;  Και στις δυο περιπτώσεις υφίστανται παραπτώματα απλά στην περίπτωση του νέου απουσιάζει κάθε άλλοθι σχετικό με το κίνητρο. Και το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν εστιάζει σε μια και δύο περιπτώσεις αλλά έχει μια πολύ πιο καθολική διάσταση. Κάτι τέτοια είναι που κάνουν το σχολείο μικρογραφία της κοινωνίας, όχι το ότι περίμενες στην ουρά για την τυρόπιτα. ΟΚ βασικά άκυρο το παράδειγμα, γιατί με τους ελληνικούς δημόσιους φορείς, η προπόνηση στην ουρά του κυλικείου είναι χρήσιμο αγαθό. 

Μια μούτζα λοιπόν σε όλους εσάς που ψηφίζετε τα φαβορί κάθε χρόνο διότι ο τύπος με το σκουλαρίκι είναι καταληψίας και θα σου κερδίσει μια μέρα λιγότερο μάθημα, επειδή αν εσύ αυτή τη μέρα την κάνεις κοπάνα η μαμάκα θα σου μαυρίσει τον ποπουδάκο. 

Από το πανεπιστήμιο περιμένει κανείς τα πράγματα να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Οι φοιτητές ψηφίζουν σε βουλευτικές εκλογές, οι νέοι βουλευτές εκκολάπτονται στα διάφορα αμφιθέατρα και τις φοιτητικές συνελεύσεις, τα χρήματα που διακυβεύονται είναι περισσότερα και άρα η επένδυση σε φοιτητικά κόμματα αποτελεί πανέξυπνη κίνηση μάρκετιγκ από τα πατρικά τους κόμματα. Και η διαφθορά (φαντάζομαι) δίνει και παίρνει. Δεν θα επεκταθώ παραπάνω σε σχέση με τα φοιτητικά κόμματα. Κάποια στιγμή θέλω όμως να αφιερώσω χώρο σε κάτι σχετικό. Απλά είναι ντροπή και απαξία να μπαίνουν φοιτητές σε ένα κόμμα γιατί τους προσφέρει τζαμπέ πάρτυ, ποτά, γνωριμίες και σημειώσεις. Ρουσφετολογήματα που αποδεικνύουν το πόσο το σιχαμερό σκατογονίδιο της απάτης είναι βαθιά ριζωμένο στο ελληνικό μας αίμα. 

Η μόνη διαφορά ανάμεσα στο σχολείο και τη Βουλή είναι ότι στο μεν αυτοί που φοράν πουκάμισα είναι τα θύματα ενώ στη δε οι θύτες. 

Συνεχίζεται