Κατηγορίες άρθρων ανυπέρβλητης διανόησης

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Χρόνος: Όλα είναι μεσ' στο μυαλό

Η νιότη χαρακτηρίζεται από μεγάλη αισιοδοξία -έως αιθεροβασία θα έλεγε κανείς- εφόσον διαθέτει άπλετο χρόνο, ομολογουμένως το πολυτιμότερο αγαθό. Αν και νέοι μας στοιχειώνει πάντα η σκέψη του αν ζούμε τη ζωή όπως πρέπει ή αν σπαταλάμε τις μετρημένες μέρες σε αυτό τον κόσμο. Μαύρη σκέψη έτσι; Άμα συνυπολογίσεις τις ώρες που χάνεις όταν κοιμάσαι, τις ώρες αναμονής σε αυτοκίνητο κλπ... πίσσα γίνεται. 

Δεχόμαστε την "μετρησιμότητα" του χρόνου κατά σύμβαση, είναι όμως έτσι;

Θα σας έλεγα να διαβάσετε το παρακάτω άρθρο...

http://www.theguardian.com/science/2013/sep/16/time-passes-slowly-flies-study

αλλά επειδή ξέρω ότι δεν πρόκειται κανείς να το κοιτάξει το ποστάρω απλά για να δείξω ότι διαβάζω theguardian. Σύμφωνα με το εξής άρθρο, λοιπόν, η επιστήμη οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι η μύγα αντιλαμβάνεται τον χρόνο πιο αργά από ότι ο άνθρωπος, για αυτό και αποφεύγει τη μυγοσκοτώστρα όπως ο Νίο τις σφαίρες στο matrix. Μάλιστα εξηγείται ότι υπάρχει σχέση αναλογίας ανάμεσα στο μέγεθος ενός οργανισμού, του μεταβολικού του ρυθμού και της αντίληψής του επί του χρόνου. Ως εκ τούτου, όμως, η αντικειμενικότητα του χρόνου δεν ισχύει, άρα ο χρόνος είναι κάτι το υποκειμενικό. 

Τι μας λέει λοιπόν ότι η περίοδος μιας ζωής (είτε είναι 80 χρόνια στον άνθρωπο, είτε 1 μήνα στη μύγα κ.ο.κ) δεν είναι στην πράξη το ίδιο και το αυτό; Και μάλιστα θα μπορούσαμε να επεκτείνουμε τον εξής ισχυρισμό ακόμα παραπέρα προς το φανταστικό, λέγοντας ότι ακόμα και ανάμεσα στους ανθρώπους διαφορετικού life span το σύνολο της ζωής τους γίνεται αντιληπτό ως η ίδια ποσότητα. Είτε κάποιος ζήσει 100 χρόνια είτε πεθάνει από ατύχημα στα 28 του δύναται να αντιληφθεί το αντίστοιχο χρονικό σύνολο με τον ίδιο τρόπο. Και γιατί μπορούμε να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο; Γιατί απλά είναι αδύνατο κάποιος να το αντικρούσει εφόσον ο χρόνος είναι μια έννοια που με τα λόγια δεν μπορείς να περιγράψεις όλη του την υπόσταση. Το παράδοξο που προκύπτει είναι αντίστοιχης φύσης με το ερώτημα του αν το χρώμα που εγώ βλέπω ως "κόκκινο" βλέπεις και εσύ ως "κόκκινο" ή αν ο καθένας το βλέπει διαφορετικά και απλά έχουμε βαφτίσει με το ίδιο όνομα διαφορετικές αντιλήψεις της ίδιας πραγματικότητας... Μπέρδεμα; Τεράστιο...

Ας το μπερδέψουμε λίγο ακόμα.

Θυμάστε παλιά, κάποιες χειροκίνητες κινηματογραφικές κάμερες, όπου διέθεταν μοχλό παρόμοιο με λατέρνας και ο χειριστής περιέστρεφε για να δουλέψουν; Όσο ταχύτερη η περιστροφή τόσο περισσότερα καρέ με φωτογραφίες αποτύπωνε η κάμερα. Έστω λοιπόν δύο διαστήματα 10 δευτερολέπτων της πραγματικότητας κατά τη βιντεοσκόπηση, το Α και Β. Στο Α ο χειριστής στρέφει με μεγάλη ταχύτητα και στο Β με πολύ χαλαρότητα. Το αποτέλεσμα θα είναι η σκηνή Α να έχει μήκος μεγαλύτερο από 10 δευτερόλεπτα και η Β μικρότερο, ακόμα και αν αποτυπώνουν την ίδια χρονική ποσότητα! Το απόλυτο mindfuck συμβαίνει αν μετατρέψουμε το εξής παράδειγμα σε αναλογία της λειτουργίας του εγκεφάλου. Όσο ταχύτερα αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του, τόσο μεγαλύτερη είναι η χρονική διάρκεια που αντιλαμβάνεται. Αν αυτή η ταχύτητα είναι ο ορισμός της ευφυίας, εύκολα αποδεικνύεται ότι οι πλέον ευφυείς "ζουν" περισσότερο -τουλάχιστον μέσα στη δική τους πραγματικότητα.- 

Ο νους σίγουρα επηρεάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το χρόνο.. για αυτό και όταν κοιμόμαστε υπάρχει ένα χρονικό κενό, όταν μεθάμε επίσης. Οι πνευματικές ανισορροπίες συνεπάγονται χρονικές. Ως εκ τούτου και εφόσον είναι φυσικά αδύνατο η ταχύτητα του εγκεφάλου να απειριστεί γίνεται προφανής η απροσβασιμότητα της αθανασίας... όχι ότι αυτό είναι κακό, αντιθέτως.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς ότι ίσως κάπου, κάπως χάνεις το χρόνο σου, θυμίσου:
<<Όλα είναι μέσ' στο μυαλό>>