Μια μαθηματική ερμηνεία του Θεού

Το ξέρω ότι από τότε που βγάλατε τρίχες εκτός κεφαλής όλοι γίνατε άθεοι, αλλά δεν θέλω νιαουρίσματα. Δείτε το δάσος και αφήστε το δέντρο. Προσοχή... Μπορεί να χρησιμοποιείται εδώ συγκεκριμένα το πρότυπο της χριστιανικής θρησκείας για χάρη των μαθηματικών συνειρμών ωστόσο το μοντέλο του καλού/κακού χρησιμοποιείται από την πλειοψηφία των γνωστών θρησκειών και θρησκευμάτων, οπότε κατ' αναλογία τα όσα ισχύουν επί του χριστιανισμού εφαρμόζονται και σε ένα ευρύτερο φάσμα.

Ας χρησιμοποιήσουμε για τις υποθέσεις μας έναν οριζόντιο άξονα αριθμών όπου εκτείνεται μεταξύ - ∞ και + ∞. Ο Θεός εμφανίζεται ως μια αδιαπέραστη έννοια, με δύναμη και όραμα πέρα από κάθε λογική. Η δύναμη του απόλυτου καλού. Συνεπώς η μοναδική αριθμητική έννοια που θα μπορούσε να τον αποδώσει καλύτερα θα ήταν +∞. Αυτό προκύπτει καθώς το + ∞ είναι εξ ορισμού απροσπέραστο. Επίσης το άπειρο δεν μπορεί να πραγματοποιήσει πράξεις, άρα δεν έρχεται σε επαφή με άλλους αριθμούς κάτι που επίσης ακολουθεί την έννοια του Θεού και την αμέθεκτη φύση του. Τέλος η έννοια αυτή ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους αριθμούς (για αυτό άλλωστε λέμε "έννοια" και όχι "αριθμός") και αυτό προσδίδει κάτι στην προφανώς μυστηριώδη φύση του θείου...

 Κι αν ο Θεός δεν είναι δύσκολο να βρει τη θέση Του στον άξονα των αριθμών η αντιστοίχιση του διαόλου γίνεται μια δύσκολη επιλογή που εγκυμονεί μάλιστα και ορισμένες παγίδες. Κάποιοες βιαστικός θα τον τοποθετούσε στο - ∞ με τη λογική ότι είναι μια πολύ μεγάλη αρνητική έννοια η οποία έρχεται σε αντίθεση με την αντίστοιχη του Θεού. Εδώ όμως έγκειται ένα τραγικό σφάλμα: ο διάολος δεν γίνεται να έχει μια τόσο διφορούμενη υπόσταση καθώς η ανθρώπινη πλευρά του είναι περισσότερο ενισχυμένη... θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμβολίζει τον πραγματικά κακό μας εαυτό... Και επίσης δεν πρέπει να τον ταυτίζουμε σε δύναμη με το Θεό, αφού το + και - άπειρο είναι ίδια κατά απόλυτη τιμή... Μπορούμε να πούμε αντίθετα ότι ο διάολος είναι ο πιο μεγάλος (κατ' απόλυτη τιμή) μη-απειροστός αριθμός χ... Βέβαια εφόσον δεν καταλαμβάνει ολόκληρο το φάσμα του αρνητικού, η έννοια του διαβόλου θα πρέπει να ολοκληρώνεται με ένα μικρό αλλά υπαρκτό θετικό στοιχείο! Συνεπώς αποδείξαμε ότι ακόμα και ο διάβολος δεν είναι καθ' όλα αρνητικός αλλά ότι διαθέτει μια φωτεινή πλευρά...Δεν ξέρουμε σε ποιά ακριβώς πλευρά αναφερόμαστε, αλλά ξέρουμε ότι υπάρχει (κάτι σαν θεώρημα bolzano ένα πράγμα)

Όχι ότι χρησιμοποιώ τίποτα περίπλοκες μαθηματικές έννοιες, αλλά στάνταρ κάτι τύποι της θεωρητικής κατεύθυνσης έχουν βγάλει σπυριά στο δεξί τους εγκεφαλικό ημισφαίριο, οπότε τρίβω σατανικά τις παλάμες μου ξέροντας ότι το μαθηματικό πανηγύρι συνεχίζεται, διότι εφόσον ο διάβολος δεν αντιπροσωπεύει το -άπειρο, τότε τι αντιστοιχεί σε αυτό; Η μοναδική λογική απάντηση είναι και πάλι ο ίδιος ο Θεός εφόσον μόνο αυτός είναι ίδιος με τον εαυτό του... Γίνεται όμως ο ίδιος ο Θεός να έχει δύο τόσο αντίθετες φύσεις, όπου η μία μάλιστα να είναι απροσπέραστα κακή; Γίνεται αυτός στον οποίο όλοι προσεύχονται για βοήθεια και δικαιοσύνη να αμφιταλαντεύεται μεταξύ φωτός και σκοταδιού, διαπερνώντας ακόμα και τον διάβολο, τον πρωτεργάτη του κακού και της διαφθοράς; Μπορεί να φαίνεται ως κάτι καινοτόμο το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα αλλά αφενός εξηγεί πολύ περισσότερα φαινόμενα στον κόσμο μας και αφετέρου δεν είναι καθόλου πρωτάκουστο. Δεν πάει πουθενά το μυαλουδάκι σας; Άντε να βοηθήσω:

Και επειδή ως χιπστεράδες το μόνο που θα ξέρετε για το παραπάνω είναι ότι αποτελεί το σύμβολο yin yang θα προσφέρω λίγη μόρφωση σε αυτό το στεγνό και αραχνιασμένο πηγάδι που ονομάζετε μυαλό. Σύμφωνα με την κινεζική φιλοσοφία το yin-yang περιγράφει το πως φαινομενικά αντίθετες δυνάμεις είναι αλληλοεξαρτώμενες και αλληλοσυνδεδεμένες και το πως μέσα από ένα διηνεκή κύκλο η σκοτεινή και η φωτεινή φύση εναλλάσσονται επιτυγχάνοντας μια απόλυτη ισορροπία. Χωρίς το φως δεν υπάρχει σκιά για παράδειγμα. Μέσα στο yin-yang ο διάβολος αποτελεί τη μαύρη βουλίτσα που προσφέρεται εντός της φωτεινής πλευράς του Θεού, αποτελώντας καθ' αυτό τον τρόπο ένα υποσύνολο της σκοτεινής του πλευράς και έναν ορατό εκπρόσωπο αυτής. Αυτή η απόλυτη ισορροπία μπορεί να εξηγήσει και να εξηγηθεί από πολλά φαινόμενα του κόσμου γύρω μας. Για ποιό λόγο παρά την πείνα και την εξαθλίωση ο καλός δημιουργός δεν επεμβαίνει; Γιατί μια επέμβαση θα διατάρασσε την απόλυτη ισορροπία. Μπορεί με βάση τα δικά μας ηθικά συμπεράσματα, στα οποία φτάσαμε προοδευτικά μέσα από ιστορικές ζυμώσεις, ο θάνατος "αθώων" να είναι εξωφρενικό, ενώπιον όμως μιας δύναμης που επιβλέπει την ισορροπία του συνόλου η καταστροφή είναι απαραίτητο συστατικό στην ιστορική συνέχεια. Μπορεί το κορμάκι σας να τουρτουράει στην εικόνα ενός παιδιού 10 χρονών που δουλεύει 15 ώρες τη μέρα για ένα πιάτο ρύζι, αυτή όμως η αντιμετώπιση βασίζεται σε ηθικές παραδοχές πλασμένες από τον άνθρωπο. Το να ζητάμε από μια ανώτερη δύναμη να δράσει μέσα από το ανθρώπινο πρίσμα είναι το ίδιο χαζό με το να προσκυνάμε την ξύλινη εικόνα και όχι αυτό που συμβολίζει. Αν ήμασταν ζώα θα ζούσαμε στο πετσί μας τη φυσική επιλογή και θα παύαμε να απαιτούμε παγκόσμια ειρήνη και ευτυχία, καθώς ένα yin-yang χωρίς τη μαυρίλα είναι απλά ένας κύκλος, για να μη πω ούτε και αυτό αφού και το περίγραμμα του αποτελείται και αυτό από μαύρο.

Εκεί είναι που η υπερβολική θρησκοληψία έχει μεγάλο φάουλ και δίνει αφορμή στους πολέμιους της να την κριτικάρουν. Στην ταύτιση της πνευματικότητας με τα δόγματα. Τόση προσοχή σε νηστείες, εκκλησιασμούς και τελετές όταν αυτά θα έπρεπε να προτείνονται ως αφορμή για πνευματισμό και όχι ως υποκατάστατά του. Η εκκλησία πιστεύω ότι τα υιοθέτησε, διότι ο κόσμος γύρω μας αποτελείται κυρίως από ηλίθιους που προτιμούν μασημένη τροφή και σε καμία περίπτωση δεν θα ανταποκρίνονταν σε ένα πνευματικό κάλεσμα. Αντίθετα τους είναι πιο εύκολο να πιστέψουν μέσα από τελετουργικά όπου υπάρχουν σαφείς οδηγίες και βήματα για να ακολουθήσουν. Δεν επικρίνω την Εκκλησία για αυτό. Ίσως μάλιστα να είναι πρακτικότερη λύση για να φέρεις τους ανόητους σε επαφή με έννοιες που μπορούν ειδάλλως να κατανοηθούν μόνο από τα ισχυρότερα μυαλά.

Μπορούμε όμως να σταματήσουμε χωρίς να εξηγήσουμε τα υπόλοιπα σημεία του άξονα και χωρίς να δώσουμε κάποια αντιστοίχιση στον άνθρωπο; Προφανώς και οι διαφορετικοί άνθρωποι μπορούν να λάβουν διαφορετικές θέσεις πάνω στον άξονα, τι είναι όμως το ιδανικό για τον άνθρωπο; Ποιά η πλέον κατάλληλη θέση; Μόνο ένας ξεχωριστός αριθμός θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στην ανθρώπινη έννοια και φύση.. Και ο μοναδικός ξεχωριστός αριθμός που απέμεινε είναι το 0!

Ο αριθμός της απόλυτης ουδετερότητας αντικατοπτρίζει μια μινιατούρα yin-yang στον άνθρωπο, αφού η κακή του πλευρά αλληλοεξουδετερώνεται με την καλή "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Θεού" και μετά από κάθε εξουδετέρωση απομένει το τίποτα, το μηδέν. Είναι ο αριθμός που φιλοξενείται στο κέντρο του άξονα, το κέντρο το κόσμου και αποτελεί το επίκεντρο όλων. Και αυτό ακούγεται εγωκεντρικό γιατί έτσι είναι. Με τον ίδιο τρόπο που κάθε άθεος θεωρεί αντεπιχείρημα κατά της θρησκείας την αδυναμία απόδειξης της ύπαρξης του Θεού, έτσι και εγώ τους προκαλώ να μου αποδείξουν την ύπαρξη ανώτερου είδους του ανθρώπου. Κατ' εμέ ότι υπάρχει εκεί έξω βρίσκεται όχι υπό μας αλλά σε τροχιά γύρω από εμάς. Είμαστε ο σημαντικότερος αριθμός στο σύμπαν, αφού όλα θα πρέπει να οδηγούν σε εμάς (το άθροισμα θα πρέπει να είναι μηδέν για να ισχύει η ισορροπία) και είμαστε μαζί με τη θεία έννοια μοναδικοί στην ιδιότητά μας να μην διαιρούμαστε από τίποτα και από κανέναν. Είμαστε το σημείο 0. Είμαστε τα πάντα και τίποτα...

Καταλήγοντας, αν βγάλεις από τη θρησκεία ορισμένα "βαριά στολίδια" που σχετίζονται με τον τρόπο λατρείας και κοιτάξεις επί της ουσίας στο πνευματικό της κέντρο μπορείς να λάβεις πραγματικές απαντήσεις σε πολλά φλέγοντα ζητήματα. Όντως η πλειονότητα συνεχίζει να κοιτάει το δέντρο χάνοντας το δάσος, αλλά για αυτό δεν αρκεί να κατηγορούμε τη θρησκεία, αλλά την ανθρώπινη βλακεία. Το μυστικό δεν βρίσκεται στον ταοισμό, άλλωστε το yin-yang ήταν απλά ένα παράδειγμα, η ισορροπία είναι μια αυτονόητη προϋπόθεση για την πλανητική επιβίωση, απλά λόγω της ανθρώπινης ηθικής αλλάζει συχνά η στάση μας απέναντι στις βουλές της δύναμης που έχει ως ρόλο να εξισορροπεί την πλάση. Αυτή τη δύναμη κάποιοι την ονόμασαν Θεό, άλλοι φύση, άλλοι τύχη, κάρμα κλπ... Το σίγουρο είναι ότι λόγω της σχετικότητάς της είναι αδύνατο να την απαρνηθείς πλήρως... άλλωστε σε κάθε περίπτωση είμαστε ένα κομμάτι της. Αν μας κάνει περήφανους το γεγονός, κατά ένα παράδοξο τρόπο είμαστε όλοι Θεοί...

Πόσο θα ήταν το ιδανικό να ζούμε;

Ο φόβος και ο έρωτας είναι τα δύο πιο ισχυρά ανθρώπινα συναισθήματα. Για τον έρωτα δεν θα πολυεπεκταθώ γιατί θα μπλέξουμε τα μπούτια μας και δεν με παίρνει να χάνω αναγνώστες. Απλά θα πω ότι πηγάζει από την ανάγκη που διαθέτουν τα είδη για διαιώνιση. Για τον φόβο από την άλλη πολλοί θεωρούν ως πηγή το θάνατο, ή τον πόνο ή την τιμωρία. (Αν και π.χ. βλέποντας ένα θρίλερ επίσης φοβόμαστε, ελλείψει των παραπάνω. γιατί ταυτιζόμαστε με τον πρωταγωνιστή, ενώ στον έρωτα η αντίστοιχη ταύτιση δεν υφίσταται.) Βέβαια αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε πιο πολύ είναι ο πρόωρος θάνατος, να μην πεθάνουμε πριν ζήσουμε όσο πρέπει... Πόσο όμως είναι αυτό το πρέπει; Πότε φτάνει η στιγμή που λέμε: "Αχχ.. καλά περάσαμε εδώ στη γη, τίποτα άλλο δεν έχει να κάνουμε, ώρα να μπαρκάρουμε για Τάρταρα City"

Ακόμα και ένα γερόντι 99 ετών δεν αρκείται στο να τα "κατοστήσει." Παρ' όλα αυτά αν τον ρωτούσες 90 χρόνια πριν πόσο θα ήθελε να ζήσει πιθανόν να σου έλεγε 100 χρόνια ή και λιγότερο. Το είπα πριν και θα το ξαναπώ: Είμαστε άπληστοι. Αυτοκτονούμε μόνο από δυστυχία. Κανείς δεν αυτοκτονεί γιατί χτύπησε κόκκινο το ευτυχιόμετρό του, αλλά γιατί η ζωή του έχει απόχρωση βοθρί. Για την ακρίβεια δεν χρειάζεται καν να είναι λαμπρή η ζωή κάποιου, αλλά ακόμα και σε ουδέτερη φάση κανείς δεν είναι δεκτικός απέναντι στην ιδέα του θανάτου. Το παραπάνω γερόντι μπορεί να έχει μια ζωή του στυλ μαμ-κακά-νάνι, αλλά θα θέλει να το βρει το επόμενο ξημέρωμα ζωντανό -κάθε επόμενο ξημέρωμα... Δεν υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός που θα μας ικανοποιήσει ως προς την ποσότητα ζωής. Ακόμα και χαρτί να σου φέρουν όπου θα συμφωνήσεις τη διάρκεια ζωής που θέλεις να έχεις, πάλι θα το μετανιώσεις. Τί 100, τι 1000, τι 10.000 η τελευταία μέρα θα έρθει και θα βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο που δεν έβαλες λίγα μηδενικά ακόμα. 

Η τελευταία μέρα δεν θα έρθει μόνο αν δεν υπάρχει, άρα μόνο σε περίπτωση αθανασίας. Το ξέρω ότι κάτι έννοιες τύπου αθανασίας ξεφεύγουν από τις δυνατότητές και τη σφαίρα της σκέψης σας τιποτένιοι θνητοί, αλλά δώστε προσοχή και σκουπίστε τα σάλια που συνοδεύουν τη σκυλίσια σας έκφραση απορίας. Άλλωστε η αθανασία ακούγεται συχνά. Είναι ο mainstream στόχος που εμφανίζεται όχι σε έναν αλλά σε πάρα πολλούς κακούς σε ταινίες και παραμύθια. Και φυσικά λέγοντας "πάρα πολλούς κακούς" στο μυαλό μου έχω μόνο το Voldemort του harry potter, ο οποίος έστησε ολόκληρο πανηγύρι για να ζήσει αιώνια. 

Τι είναι όμως η αθανασία; Ας πούμε ότι αθανασία εννοούμε την αιώνια νεότητα. Στη μυθολογία ο Τιθωνός έλαβε αθανασία χωρίς αιώνια νεότητα και συνέχισε να γερνάει επ' άπειρον κι όλα αυτά επειδή μια Ηώ ξέχασε να διευκρινίσει στον Δία την βασική αυτή λεπτομέρεια (μεγάλη καφρίλα.) Επίσης έστω ότι η αθανασία είναι μια γενικευμένη κατάσταση και όχι μεμονωμένο περιστατικό, δηλαδή όλοι είναι αθάνατοι και οπότε συναισθηματικές εξυπνάδες τύπου "όλοι οι αγαπημένοι σου πεθαίνουν" δεν ευσταθούν. Ας αφήσουμε και πρακτικά ζητήματα κατά μέρους, υπερπληθυσμό, θρέψη, ζωτικό χώρο... Ας επικεντρωθούμε στην αθανασία επί της αρχής: Είναι θεμιτό να ζει κανείς αιώνια; 

Κάποιοι μπορεί να βιαστούν να αγκαλιάσουν την ιδέα της αθανασίας... εγώ ανήκω στους πιο επιφυλακτικούς. Ας το δούμε βήμα-βήμα:

"Ο αριθμός π είναι αριθμός με άπειρα, μη επαναλαμβανόμενα δεκαδικά ψηφία, κάτι που σημαίνει ότι κάθε αριθμητικός συνδυασμός υπάρχει κάπου στις αλληλουχίες του. Με μετατροπή σε κείμενο ASCII, κάπου μέσα σε αυτή την άπειρη αλληλουχία από ψηφία βρίσκεται το όνομα κάθε ανθρώπου που θα αγαπήσεις, η ημέρα, ώρα και ο τρόπος θανάτος σου και οι απαντήσεις σε όλα τα μεγάλα ερωτήματα του διαστήματος. Με μετατροπή σε bitmap (δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό ούτε το προηγούμενο) κάπου υπάρχει μια τέλεια απεικόνιση της πρώτης εικόνας που είδες πάνω στη Γη, η τελευταία που θα δεις πριν πεθάνεις και όλες οι στιγμές και στιγμιότυπα που θα λάβουν χώρα στο ενδιάμεσο. Κάθε πληροφορία που υπάρχει και θα υπάρξει, το DNA κάθε είδους του σύμπαντος. ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε έναν λόγο της περιφέρειας ενός κύκλου προς τη διάμετρό του."

Γενικά η απειρότητα ανοίγει τον δρόμο για τέτοιες υποθέσεις.. Κάτι παρόμοιο δεν θα μπορούσαμε να εικάσουμε και ep;i της αιώνιας ζωής; Έχοντας απεριόριστο χρόνο, θα μπορέσεις να δεις ό,τι υπάρχει να δεις, να ζήσεις κάθε εμπειρία που έζησε κανείς στο παρελθόν και να δεις τον κόσμο από κάθε οπτική γωνία, και με τον ακριβή τρόπο που κάθε ον τον παρατήρησε πριν από σένα και όπως θα τον παρατηρήσουν τα όντα που θα έρθουν μετά από σένα(που είστε όλοι αθάνατοι btw) όλα άπειρες φορές με απειροστή συχνότητα. Και έρχεται κάπου εδώ η στιγμή να αναρωτηθείς: δεν θα έρθει κάποια στιγμή που θα βαρεθείς; Δεν θα είσαι απαραίτητα δυστυχισμένος, αλλά θα έχεις φτάσει σε ένα σημείο όπου ζωή και ύπαρξη ταυτίζονται, και η δυστυχία σου δεν θα εκφράζεται ως ύπαρξη κάτι αρνητικού, αλλά ως εξάντληση όλων των θετικών και αρνητικών εμπειριών και ιδεών. Θα είναι μια "άδεια" αίσθηση. Ονομάζοντάς "δυστυχία" αυτή την κατάσταση τη χρωματίζω (αφελώς) αρνητικά, αν και γνωρίζω ότι πρόκειται για μια απόλυτα ουδέτερη κατάσταση. Το κάνω όμως κατά σύμβαση εφόσον η έννοια της αθανασίας ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού και το μυαλό μας αδυνατεί να συλλάβει μια κατάσταση πέραν της αρνητικής όπου η λήξη της ζωής είναι κάτι το επιθυμητό. Μια τέτοια περίπτωση έχει αποφευχθεί από τη φύση για χάρη της συνέχισης της ζωής (η επιβίωση είναι ένστικτο όλων των έμβιων όντων άλλωστε.)

Έστω λοιπόν ότι έρχεται αυτή η στιγμή όπου φτάνει σε αδιέξοδο η ύπαρξη. Αυτό προφανώς δεν απαιτεί την κατανάλωση όλης της αιωνιότητας (αυτό είναι εξ ορισμού αδύνατο) αλλά την κατανάλωση ενός μετρήσιμου χρονικού διαστήματος. Ένας αριθμός χ.  Πόσο μεγάλος είναι αυτός ο χ; Και επίσης αν αυτός ο χ αντικατοπτρίζει την ιδανική διάρκεια ζωής γιατί δεν μπορούμε να τον τοποθετήσουμε στο πιο πάνω πλάνο όπου ορίζουμε την μετρήσιμη διάρκεια ζωής; 

Η απάντηση είναι πιο απλή από ότι φαντάζεται κανείς. Αρχικά ως προς το μέγεθος του χ... αδιάφορο. Μπορεί να είναι 1000, 3000, 100000 χρόνια, δεν παίζει ρόλο, εφόσον η αξία του χ έγκειται στην γνώση περί της ύπαρξης άπειρης ζωής και μετά από το πέρας του. Αν και μετρήσιμη ποσότητα, ο χ λειτουργεί ως παράμετρος. Όποτε το πλησιάζεις αυτό απομακρύνεται κατά μια μετρήσιμη ποσότητα και έτσι αφενός παραμένει στη σφαίρα του μη-άπειρου, αφετέρου σου δίνει διαρκώς νέα παράταση χρόνου. Για την ακρίβεια δεν είναι καθόλου απίθανο ο χ να είναι μικρότερος του χρόνου ζωής ενός θνητού ανθρώπου. Δηλαδή κάποιος να φτάσει σε αυτή την "υπαρκτή-ανυπαρξία" σε χρονικό διάστημα που θα του επιτρεπόταν χρονικά ακόμα και ελλείψει αθανασίας. Ποιά τότε η διαφορά; Γιατί εμείς αδυνατούμε να "αδειάσουμε" από ζωή, εφόσον δεν είναι απαραίτητα ο χρόνος που μας εμποδίζει; 

Διότι το χ που χρειαζόμαστε προκύπτει από τη γνώση για το θάνατο, είτε συνειδητά στον άνθρωπο είτε ως ένστικτο σε όλη την πλάση. Και επανερχόμενος στο αρχικό μου point η γνώση ότι θα πεθάνουμε μας δημιουργεί την ανάγκη να το αποτρέψουμε. Είναι η πηγή και η απαρχή του φόβου, η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, αφού μέσα από το φόβο η προκύπτει η ανάγκη για ζωή. Η ζωή δεν τερματίζεται από το θάνατο, αλλά ορίζεται από αυτόν. Και για τους γνωστούς/άγνωστους που κολλάν την Ιθάκη του Καβάφη σαν γνωμικό απόφθεγμα με κάθε ευκαιρία έχω να πω: Δεν είναι το ταξίδι που μας ενδιαφέρει σε αυτήν την περίπτωση, αφού εστιάσαμε στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα ζωής. Κάτι εμπνευσμένο από Οδύσσεια που θα κολλούσε όμως είναι ότι "Για να απολαύσεις το ιδανικό ταξίδι προς την Ιθάκη, πρέπει να φτάνεις κάθε φορά στις ακτές της και εκεί να ανοίγει ο ασκός του Αιόλου στέλνοντας σε πάλι σε θάλασσες μακρινές που θα επιβραδύνουν το ταξίδι σου. Και κάθε φορά θα λησμονείς την ύπαρξη των ασκών, που πάλι θα ανοίγουν, οδηγώντας σε πάλι σε μια νέα πτυχή του ταξιδιού σου. Ένα ταξίδι που χαρακτηρίζεται από την απάτη του προορισμού, ο οποίος θα υπάρχει μόνο για να σε κινητοποιεί στο να ταξιδεύεις διηνεκώς."

Αν μπορέσεις να μεταφράσεις την παραπάνω αλληγορία, θα βρεις και την απάντηση στο ερώτημα του τίτλου. Αλλά σου έχω ένα κακό νέο:


Και να τη βρεις πάλι θα πεθάνεις!