Θα έπρεπε να επιτρέπεται η ελεύθερη εγκατάσταση κάποιου σε μια χώρα εφόσον αυτός μπορεί να αποδείξει ότι διαθέτει την οικονομική δυνατότητα να ανταποκριθεί σε ορισμένες οικονομικές απαιτήσεις του κράτους αυτού.
Η παράνομη μετανάστευση αποτελεί μάστιγα σε πολλές χώρες, ειδικά σε αυτές που συνορεύουν με χώρες εμπόλεμης ζώνης και με οικονομικά προβλήματα, μιας και εκεί το κύμα μετανάστευσης γίνεται εντονότερο. Οι παράνομοι μετανάστες δεν πληρώνουν φόρους, δεν είναι καταγεγραμμένοι και απλώς αποτελούν βάρος στην οικονομία και την κοινωνία στην οποία υπεισέρχονται. Είναι απόλυτα λογικό λοιπόν το ότι υπάρχει τόσος σκεπτικισμός από τους ντόπιους απέναντι στους μετανάστες. Ο κόσμος όμως είναι επιλεκτικά επιθετικός στους μετανάστες. Ένας Άγγλος δεν θα αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο όπως ένας πακιστανός καθότι ο πρώτος με βάση το στερεότυπο αποτελεί τουρίστα, ο οποίος άρα φέρνει λεφτά στη χώρα και δεν την επιβαρύνει. Ακόμα και μόνιμος κάτοικος να είναι, πάλι χαίρει εκτίμησης γιατί θεωρείται ότι εργάζεται σε κάποιον τομέα των επιστημών ή σε κάποια επιχείρηση πληρώνοντας φόρους και άρα συνεισφέροντας στο σύνολο. Αυτή η απλουστευτική αποδοχή συγκεκριμένων εθνικοτήτων και απόρριψη άλλων αποδεικνύει ότι υπάρχει ένα είδος μετανάστευσης το οποίο ο κόσμος επιθυμεί να προσελκύσει και δρα με τον παραπάνω τρόπο γιατί ταυτίζει τους μεν με το αποδεκτό και τους δε με το μη αποδεκτό είδος μετανάστευσης. Αυτό το αποδεκτό πρέπει λοιπόν να ενισχύσουμε με κάθε μέσο για όλους τους λόγους που θα αναλύσω στη συνέχεια.
Αρχικά ας δούμε για ποιούς λόγους μεταναστεύουν οι άνθρωποι:
- Λόγω οικονομικών δυσκολιών. Ως ύστατη λύση και βλέποντας ότι τίποτε άλλο δεν δουλεύει αποφασίζουν να κάνουν μια νέα αρχή σε μια νέα χώρα γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχουν τίποτα να χάσουν, αφού δεν έχουν κάτι γενικά. Μπαίνουν στη χώρα χωρίς σχέδιο, και χωρίς χαρτιά και για να βγάλουν τα προς το ζην είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για πολύ λιγότερα χρήματα από ότι η ντόπιοι, λόγω των επίγουσων βιωτικών τους αναγκών. Ο ανταγωνισμός αυξάνεται και οι ντόπιοι έρχονται στο δίλημμα του "δουλεύω με λιγότερα ή δεν δουλεύω καθόλου."
- Λόγω πολιτικών δυσκολιών ή με πρόφαση το πολιτικό άσυλο. Χρησιμοποιώ τη λέξη πρόφαση διότι ακριβώς επειδή ο διεθνής νόμος υποχρεώνει τις χώρες να δέχονται οποιοδήποτε πολιτικό άσυλο, αλλά και εκμεταλλευόμενοι την γραφειοκρατική αδυναμία του συστήματος να εξακριβώσει αν ο ισχυρισμός τους είναι ψευδής ή αληθής, πολλοί οικονομικοί μετανάστες βρίσκουν ευκαιρία να ξεγελάσουν το νόμο και να τον προσπεράσουν.
- Προς αναζήτηση νέων ευκαιριών. Είτε επιχειρηματίες που ψάχνουν νέες χώρες να εδραιώσουν επιχειρήσεις λόγω ευκολιών επί της φορολογίας και λόγω των νέων οριζόντων που διανοίγονται, είτε επιστήμονες που επιλέγουν τη συνέχιση του έργου τους για τον ένα ή τον άλλο λόγο σε κάποια άλλη επιστημονική κοινότητα. Η επιθυμία αυτών πολλές φορές πέφτει στο κενό λόγω της γραφειοκρατίας που περιλαμβάνεται πίσω από τη μετακόμισή τους. Αν θέλουμε να ενισχύσουμε την εισροή αυτής της κατηγορίας ανθρώπων πρέπει να διευκολύνουμε τις διαδικασίες εισαγωγής τους.
Καταργούμε τα σύνορα για όποιον αποδεικνύει ότι μπορεί να πληρώσει.
-Τί να πληρώσει;
Τους φόρους του κράτους για ένα χ χρονικό διάστημα, έχει τη δυνατότητα να αγοράσει και να συντηρήσει ή να νοικιάσει για μια αντίστοιχη περίοδο κατοικία και φυσικά συμφωνεί να μεταφέρει το αντίστοιχο χρηματικό ποσό σε τράπεζα της χώρας στην οποίο αποφασίζει να διαμείνει πληρώνοντας ίσως έναν εφάπαξ "φόρο εγκατάστασης" Πολύ πιθανόν να πρέπει να δημιουργηθεί ένας ειδικός οργανισμός εντός του Υπουργείου Οικονομικών που να διαχειρίζεται αυτές τις υποθέσεις.
Καθώς το target group μας αποτελείται από άτομα υψηλού εισοδήματος καθώς αυτοί θα εισρέουν στην εκάστοτε χώρα θα αυξάνουν το μέσο εισόδημα σε αυτήν, δεδομένου ότι εντάσσονται στο κυρίως σώμα της χώρας και άρα συγκροτούν και αυτοί το μέσο όρο. Καθώς όμως ο μέσος μισθός αυξάνεται, καθώς ορισμένα είδη ανεβαίνουν σε ζήτηση (εφόσον ο κόσμος έχει πλέον ο μέσος καταναλωτής έχει τα χρήματα για να τα αγοράσει) οι τιμές σε αυτά αυξάνονται και σταδιακά το κόστος ζωής αυξάνεται. Αντίστοιχα όσο εισρέουν άτομα που μετά βίας μπορούν να ανταποκριθούν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις, τότε ο μέσος όρος μειώνεται και το κόστος ζωής μειώνεται. Σταδιακά μπορούμε να πούμε ότι ο πλούτος θα διαμοιραστεί ανισότιμα στις χώρες με τους μέσους όρους εισοδήματος να διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους. Δημιουργούνται δηλαδή δύο παράλληλα σύμπαντα δύο ταχυτήτων, αυτό που το κατοικούν οι έχοντες και αυτό που το κατοικούν οι μη έχοντες. Ίσως το πρότυπο της "Ευρώπης των δύο ταχυτήτων" να εμφανίζει κάποιες ομοιότητες με το παρόν σχέδιο και όντας αντίθετοι με το παραπάνω ως Έλληνες να δούμε με προκατάληψη και αυτό το σχέδιο, αλλά πιστεύω ότι από το συγκεκριμένο έχουν να κερδίσουν και οι δύο μεριές, και κυρίως ο πολίτης. Διότι πιστεύω ότι κύρια μέριμνα για οποιαδήποτε πολιτική κίνηση θα έπρεπε να είναι το όφελος του πολίτη και όχι της πολιτείας.
Ας δούμε πως ωφελείται ο πολίτης. Αρχικά ας λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι ο πλούτος είναι μονάδα που λαμβάνει τις τιμές της συγκριτικά. Δεν υπάρχει στην ουσία πλούσιος και φτωχός, αλλά πλουσιότερος και φτωχότερος. Ο τύπος που κέρδισε 1 εκατομμύριο στο τζόκερ είναι μπατίρης μπροστά στον Αμπράμοβιτς ενώ ο περιπτεράς της γειτονιάς σου είναι μεγιστάνας σε σχέση με αυτόν που πεθαίνει από ασιτία στην Κένυα. Αλλά ακόμα και να θέσουμε πιο αντικειμενικά κριτήρια για το ποιός είναι πλούσιος και ποιός όχι, αν θεωρήσουμε πλούσιο π.χ. αυτόν που μπορεί να συντηρεί 2 σπίτια 2 αυτοκίνητα και να πηγαίνει 3 φορές το χρόνο διακοπές στο εξωτερικό, τότε και εδώ εγκύπτει η ποικιλότητα ανάλογα με το μέρος που ζεις. Με τα ίδια χρήματα που στην Ελβετία μπορεί να θεωρείσαι μέσος όρος, στη Βουλγαρία κερδίζεις μια θέση στους ελίτ. Έτσι και στους δύο αυτούς κόσμους μπορεί να περιλαμβάνονται φαινομενικά πλούσιοι από τη μια και φτωχοί από την άλλη, αλλά στην πραγματικότητα οι κοινωνίες με την τάση που έχουν να διαστρωματώνονται θα προχωρήσουν γρήγορα σε μια διαβάθμιση με μέσους όρους, πλούσιους και φτωχούς οι οποίοι απαρτίζουν τα δύο νέα αυτά σύνολα. Αυτός λοιπόν που προηγουμένως ήταν φτωχός, στη νέα κοινωνία χαμηλής ταχύτητας συγκαταλέγεται στο μέσο όρο, και απολαμβάνει άρα αυξημένες συνθήκες ζωής. Διότι μην γελιέστε εφόσον οι μορφωμένοι και φραγκάτοι θα τρέξουν στην κοινωνία των υψηλών στάνταρς οι εργάτες και οι μεροκαματιάριδες θα μείνουν στα χαμηλά κυβικά και άρα θα έχουν το μονοπώλιο στις υπηρεσίες που προσφέρουν, όπως ακριβώς και οι επιστήμονες θα έχουν το μονοπώλιο στο δικό τους τομέα.
Αντίστοιχα οι επιχειρηματίες θα κυνηγήσουν φθηνά εργατικά χέρια στις χώρες όπου αυτά αφθονούν με αποτέλεσμα εκεί και οι δύο να βγαίνουν κερδισμένοι. Στις χαμηλές χώρες να υπάρχει ανάπτυξη καθώς εκεί συσσωρεύονται οι επιχειρήσεις, αυτές κρατάν για τον εαυτό τους τα προϊόντα που παράγουν και που είναι απαραίτητα για την επιβίωσή τους και τα υπόλοιπα τα πουλάν στις υψηλές χώρες σε τιμές που για τους πωλητές είναι υψηλές και για τους αγοραστές χαμηλές. Εφόσον οι χαμηλές χώρες έχουν ήδη παράξει από μόνες τους τα απαραίτητα προϊόντα για αυτές δεν εξαρτώνται από τις υψηλές και δεν χρειάζεται να εισάγουν κάτι από αυτές, ώστε να χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τη δυσκολία που εμφανίζεται διογκωμένη στις εισαγωγές. Από την άλλη το κεφάλαιο βρίσκεται στις υψηλές χώρες έτσι ώστε να μην διατρέχουν κίνδυνο πλήρους ελέγχου τους από τις χαμηλές εξαιτίας της βιομηχανικής τους εξάρτησης από αυτές. Αυτό το δίπολο αλληλεξάρτησης θεωρώ ότι δημιουργεί μια αρκετά σταθερή οικονομική συνεργασία.
Ως προς τις επιχειρήσεις επίσης δίνει ευκολότερα τη δυνατότητα σε κάποιον να ανελιχθεί και να δημιουργήσει από το τίποτα κάτι μεγάλο. Κάθε επιχείρηση για να ξεκινήσει χρειάζεται ένα αρχικό κεφάλαιο. Όταν λοιπόν το αρχικό κεφάλαιο που θα χρειάζεσαι ως νέος επιχειρηματίας θα είναι μικρό, καθώς εδράζεσαι σε μια χώρα χαμηλής ταχύτητας, θα είναι ευκολότερο να ξεκινήσεις την επιχείρησή σου γιατί αυτό το ποσό έχει αναλογικά μεγάλη αξία σε σχέση με την αξία του στη χώρα υψηλών ταχυτήτων. Μπορείς λοιπόν σταδιακά να χτίσεις μια επιτυχημένη επιχείρηση και βήμα-βήμα, αν όλα παν καλά, να "ανέβεις κατηγορία" και να επεκταθείς στις χώρες υψηλών ταχυτήτων.
Παράλληλα δίνεται η δυνατότητα σε πολλούς ανθρώπους να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους. Όπως είπα παραπάνω κάποιος που ήταν φτωχός σε μια προηγούμενη κοινωνία, σε αυτήν βρίσκεται στο μέσο όρο και άρα απολαμβάνει και το επίπεδο ζωής που στην προηγούμενη κοινωνία αντιστοιχούσε σε κάποιον ανώτερου εισοδήματος. Σαφώς πάλι θα υπάρχουν οι πολύ φτωχοί, αφού και πάλι μιλάμε για συγκριτική κατανομή, αλλά ακόμα και αυτοί σε μια κοινωνία όπου όλοι είναι φτωχότεροι από πριν, βγαίνουν κερδισμένοι καθώς το οικονομικό χάσμα τους με το μέσο όρο έχει σμικρυνθεί. Μιλάμε λοιπόν για ένα win-win σενάριο.
Και πάμε τέλος και σημαντικότερον στη διατήρηση της ισορροπίας. Όταν το νέο αυτό σύστημα σου δίνει τη δυνατότητα να επιλέξεις το οικονομικό σου στάτους είναι πολύ πιθανόν να διαλέξεις το υψηλότερο δυνατό, γιατί όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε, άλλωστε, όσο πιο πλουσιοπάροχα γίνεται, επομένως εγκύπτει το ζήτημα του τί γίνεται αν όλοι πάνε στις χαμηλές χώρες για να ζήσουν τη μεγάλη ζωή. Το πιο εκπληκτικό σε αυτό το σύστημα είναι ο μηχανισμός αυτό-ελέγχου που διαθέτει. Αν υπάρχει μαζική μετατόπιση από τη μία μεριά προς την άλλη αυτόματα επηρεάζεται ο μέσος όρος άρα και η κατάσταση της χώρας ως ταχεία ή βραδεία. Με άλλα λόγια εξ ορισμού αποτρέπεται ο κίνδυνος κατοίκων των ταχέων χωρών να λύνουν και να δένουν με τα μεγαλύτερης αξίας λεφτά τους στις βραδείς χώρες καθώς η παρουσία τους και μόνο θα κάνει upgrade τη συγκεκριμένη χώρα. Με δεδομένη αυτή τη διαρκή εναλλαγή μπορούμε να μιλάμε για ένα οικονομικό εκκρεμές που θα δίνει πολλές δυνατότητες σε πολλούς ανθρώπους αν τηρηθεί με τις σωστές δομές. Σαφέστατα ως πλάνο έχει αρκετά ψεγάδια, εξάλλου αποτελεί μια έμπνευση της στιγμής, κάτι που σκέφτηκα και ήθελα να μοιραστώ μαζί σας... συζήτηση να γίνεται που λένε...
