Το πιο επικίνδυνο πολίτευμα

Το "the purge" είναι μια ταινία με τόσο έξυπνο κόνσεπτ που δυστυχώς, όμως,  ο σεναριοβλάχος του φρόντισε να το χαντακώσει. Δείτε το trailer, διαβάστε το πλοτ και μετά δείτε κάποια άλλη ταινία. Ως προς το concept: Στις Η.Π.Α. (που αλλού) δίνουν ένα 12ωρο το χρόνο ελευθερία για την τέλεση όλων των αδικημάτων ακόμα και του φόνου. Αστυνομικές, πυροσβεστικές και λοιπές δυνάμεις τίθενται εκτός διαθεσιμότητας για αυτό το χρόνο και επομένως κάθε πολίτης αφήνεται στο έλεος του άλλου. Το αποτέλεσμα προφανές: Οι πλούσιοι κρύβονται σε φρούρια και σε όλη την υπόλοιπη χώρα γ@#ιεται ο Δίας. Μια αφορμή για να απελευθερώσει ο κάθε άνθρωπος την βίαια καταπιεσμένη πλευρά του, μια απόδειξη ότι το έγκλημα δεν αποφεύγεται επειδή είναι ηθικά απαράδεκτο αλλά προς από το φόβο της τιμωρίας.  Γενικά μας δίνει μια γεύση του πως εκφράζεται η αναρχία σε πρακτικό επίπεδο. Και πριν βγει κάνας τριχωτός αναρχικός να πει "δεν μπορείς να χρησιμοποιείς μια ταινία για τεκμήριο" ρούφα και απόδειξη από τον πραγματικό κόσμο. 

>Πλιάτσικο, βανδαλισμοί, επιθέσεις μέχρι και σκοτωμοί με αφορμή την απεργία των αστυνομικών και άρα την έλλειψη κάποιου φορέα που θα μπορούσε να επιβάλλει την τάξη. (Cordoba, Argentina)<

Για αυτό κυρίως και κύριοι μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι αυτό το πολιτικό υπο-μόρφωμα αποτελεί και το επικινδύνοτερο καρκίνωμα για κάθε κοινωνία. Βέβαια το καλό είναι ότι για να φτάσουμε συνειδητά σε μια τέτοια κατάσταση θα πρέπει κάποιος να μας πείσει για την ιδεολογία που ευαγγελίζεται η εν λόγω πολιτική θεωρία, κάτι πρακτικά αδύνατο αν σκεφτούμε ότι οι πρεσβευτές του αναρχισμού* είναι ως επί τω πλείστον αμόρφωτοι, τριχωτοί και βρώμικοι άρα και χωρίς ιδιαίτερες ρητορικές ικανότητες και πειθώ. Αν και κατά καιρούς το κοινό γοητεύεται από ορισμένα αναρχικά στοιχεία (βλέπε Ν. Ρωμανός) η αλήθεια είναι ότι ενδόμυχα διαχωρίζει τη θέση του από τη δική τους και μπορεί μεν να τους δει με συμπόνια, όχι όμως με τον σεβασμό που απαιτεί μια πολιτική προσωπικότητα που θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στα εντόπια δρώμενα.

*{Ο μέσος αυτοχαρακτηρίζομενος ως "αναρχικός" δεν γνωρίζει τι εστί "αναρχία", δεν έχει διαβάσει την αντίστοιχη πολιτικοφιλοσοφική βιβλιογραφία (γιατί εξάλλου δεν ξέρει να διαβάζει.) Μόνιμη κατοικία του αποτελεί κάποιο πάρκο, σχολή, ή οικοδόμημα υπό κατάληψη, και οι γαστρονομικές του προτιμήσεις συνοψίζονται σε σουβλάκι, μπυρόνι και ρετσίνα. Στα ενδιαφέροντά του περιλαμβάνεται η σκοποβολή με χρήση μολότωφ, η χρήση ναρκωτικών κάθε είδους,  το καλλιτεχνικό μουτζούρωμα τοίχων και η συγγραφή αποφθεγμάτων με αναφορές σε κρεμάλες, μπάτσους και πρόβατα.}

Βέβαια υπάρχει και αυτή η συνειδητοποιημένη μειοψηφία η οποία προβάλει επιχειρήματα τα οποία δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Ως εκ τούτου θα αφιερωθούμε στην απόδειξη της ανεδαφικότητας που χαρακτηρίζει γενικότερα τον αναρχισμό. Επειδή η μόνη αναρχική κοινωνία που έχει υπάρξει στην πράξη είναι αυτή της ζούγκλας και επειδή έχω την υποψία ότι αν τη χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα δεν θα φανεί και πολύ αμερόληπτο fact θα εξετάσω το θέμα όχι σε πρακτικό επίπεδο αλλά επί της αρχής.

Τί υποστηρίζει λοιπόν ο αναρχισμός; Συνολικά ο αναρχισμός βασίζεται σε τρεις πυλώνες:

1. Την απόρριψη της ιεραρχικής εξουσίας
2. Την αποστροφή από την έννοια του κράτους
3. Την μη αποδοχή της προσωπικής ιδιοκτησίας

Ο ιδεατός κόσμος που οραματίζεται ο αναρχισμός είναι ένας κόσμος δίχως εθνικά σύνορα, δίχως όργανα τάξης και νόμους που επιβάλλουν την τάξη "περιορίζοντας" τις προσωπικές ελευθερίες. Οι ίδιοι αντιτίθενται στην όποια χρήση βίας ως "μέθοδος που χρησιμοποιεί το σύστημα" και θεωρούν ότι με την επέλαση του αναρχισμού θα επέλθει μια ολοκληρωτική ειρήνη καθώς θα εκλείψουν οι λόγοι για πολέμους και λοιπά και λοιπά. Γενικά δεν θα αναλωθώ στο να εξηγήσω εκτενώς την όλη αναρχική θεωρία γιατί αφενός δεν είναι αυτός ο παρών σκοπός μου, αφετέρου μου είναι αδύνατο να σας πληροφορήσω αντικειμενικά καθώς δεν είμαι ουδέτερος κριτής.

-Αν έχετε χρόνο και όρεξη επισυνάπτω ένα βιβλίο του Μαλατέστα και ένα του Μπέργκμαν (Συζητήσεις στο Καφενείο για τον Αναρχισμό & Το Αλφαβητάρι του Αναρχισμού) τα οποία από ότι πρόσεξα στο σύντομο βλέφαρο που τους έριξα εξηγούν με εύπεπτο τρόπο την άποψη των αναρχικών για την αναρχία.-)

Λετς σταρτ:

(Ακολουθούν δασκαλίστικα πολιτικά επιχείρηματα για όσους δεν βαριούνται)

• Εφόσον δεν θα υπάρχουν δικαστικοί να αποφασίσουν και αστυνομικοί να εκτελέσουν αποφάσεις ο κάθε πολίτης θα έχει την ευθύνη της υπεράσπισης και προστασίας του. Η αντίπαλη πλευρά βέβαια θεωρεί ότι ο περίγυρος θα λάβει το μέρος των αδυνάτων και αυτοί που εγκληματούν θα στιγματιστούν και θα αποκλειστούν. Βέβαια αυτό που ξεχνάν είναι ότι οι διαμάχες των πολιτών δεν περιορίζονται σε δολοφονίες και ληστείες. Υπάρχουν λεπτές υποθέσεις στις οποίες ο ένοχος δεν είναι ξεκάθαρος και επομένως απαιτούνται ειδικές γνώσεις για να υπάρξει λύση. Η κάθε πλευρά θεωρεί ότι έχει δίκιο, και με το δικαίωμα στην αυτοδικία το αναμενόμενο αποτέλεσμα θα είναι να πέφτει ξυλίκι κάθε φορά που υπάρχει τέτοια υπόθεση. 
• Εφόσον δεν θα υπάρχει κράτος δεν θα υπάρχει φορολογία, άρα ούτε και κάποιο κοινό ταμείο. Παράλληλα οι μεγάλες εταιρίες καταργούνται, δεδομένου ότι και αυτές δομούνται με τρόπο αντίθετο στην αναρχία καθώς διαθέτουν αυστηρή ιεραρχία. Πως λοιπόν θα υπάρξουν έργα μεγάλου βεληνεκούς; Θα περιοριστούμε στο να καλλιεργούμε χωράφια και να τρώμε ζώα από αγροκτήματα; Είναι αυτό το επιθυμητό μέλλον για τον κόσμο μας;
• Έστω ότι υπάρχει μια σημαντική απόφαση που πρέπει να λάβει το σύνολο. Αντιπρόσωποι δεν υφίστανται επομένως μιλάμε για δημοψήφισμα. Χρειάζεται να αναφερθώ στη βιωσιμότητα διαρκών δημοψηφισμάτων για θέματα κάθε λογής; Και πέραν του πρακτικού αυτού ζητήματος είναι άραγε θεμιτό ο πολίτης να έχει άμεσο λόγο για θέματα που τον αφορούν μεν αλλά που αυτός στερείται τις απαραίτητες γνώσεις; Σε κάποια θέματα είναι απαραίτητο οι ειδικοί να έχουν λόγο και απλώς ο πολίτης να επιλέγει τους ειδικούς που πιστεύει ότι θα τον εξυπηρετήσουν καλύτερα. Όπως ο πολίτης δεν μπορεί να επιλέξει ο ίδιος την εγχείρηση για το πρόβλημά του αλλά εμπιστεύεται το γιατρό του κάπως έτσι γίνεται και μέσω της εκλογής πολιτικών αντιπροσώπων. Σκεφτείτε μια γιαγιά να θέλει εγχείριση ανοιχτής καρδιάς και να ζητήσει να της βγάλουν τις αμυγδαλές γιατί "είναι πιο ασφαλής εγχείριση." Είναι άραγε η κατάλληλη στο να της δοθεί η επιλογή της απόφασης;
• Η γραφειοκρατία, η κατάχρηση εξουσίας, η διαφθορά και η αδιαφάνεια προκύπτουν ως αποτέλεσμα των πολλών ιεραρχικών μονάδων στην εξουσία. Επομένως είναι απαραίτητο η κρατική οργάνωση να περιλαμβάνει όσο το δυνατόν λιγότερες ιεραρχικές μονάδες. Από την άλλη έχουμε το κράτος το οποίο διατηρώντας συγκεντρωτικό ρόλο ως προς τις εξουσίες σε διάφορους τομείς αποτελεί ένα μέσο μείωσης των ιεραρχικών μονάδων. Επομένως μια κοινωνία δίχως κράτος θα διαθέτει περισσότερες ιεραρχικές μονάδες από ότι μια κοινωνία με κράτος. Είναι αντίφαση λοιπόν να απορρίπτεις το κράτος από τη μια και από την άλλη την ιεραρχική εξουσία.

Τα παραπάνω επιχειρήματα είναι ενδεικτικά... Στην πραγματικότητα το σοβαρότερο πρόβλημα είναι ότι η αναρχία στον κόσμος μας θα μας κάνει ζούγκλα. Η κοινωνία των δυνατών-αδυνάτων που οραματίζονται οι θεωρητικοί του αναρχισμού να καταστρέψουν θα γίνει το άμεσο αποτέλεσμα. Απλά η οικονομική ισχύς θα αντικατασταθεί από τη σωματική ισχύ. Σίγουρα η δημοκρατία που βιώνουμε δεν είναι αυθεντική, που ακόμα και αυθεντική να ήταν -όπως είπε ο Τέλης- δεν είναι το καλύτερο μα το λιγότερο κακό πολίτευμα. Για να ζήσεις σε μια κοινωνία θυσιάζεις κάποια δικαιώματά σου.. για την κοινωνία, και για την αποφυγή του μεγαλύτερου κακού: της ΑΝΑΡΧΙΑΣ!