Το ξέρω ότι από τότε που βγάλατε τρίχες εκτός κεφαλής όλοι γίνατε άθεοι, αλλά δεν θέλω νιαουρίσματα. Δείτε το δάσος και αφήστε το δέντρο. Προσοχή... Μπορεί να χρησιμοποιείται εδώ συγκεκριμένα το πρότυπο της χριστιανικής θρησκείας για χάρη των μαθηματικών συνειρμών ωστόσο το μοντέλο του καλού/κακού χρησιμοποιείται από την πλειοψηφία των γνωστών θρησκειών και θρησκευμάτων, οπότε κατ' αναλογία τα όσα ισχύουν επί του χριστιανισμού εφαρμόζονται και σε ένα ευρύτερο φάσμα.
Ας χρησιμοποιήσουμε για τις υποθέσεις μας έναν οριζόντιο άξονα αριθμών όπου εκτείνεται μεταξύ - ∞ και + ∞. Ο Θεός εμφανίζεται ως μια αδιαπέραστη έννοια, με δύναμη και όραμα πέρα από κάθε λογική. Η δύναμη του απόλυτου καλού. Συνεπώς η μοναδική αριθμητική έννοια που θα μπορούσε να τον αποδώσει καλύτερα θα ήταν +∞. Αυτό προκύπτει καθώς το + ∞ είναι εξ ορισμού απροσπέραστο. Επίσης το άπειρο δεν μπορεί να πραγματοποιήσει πράξεις, άρα δεν έρχεται σε επαφή με άλλους αριθμούς κάτι που επίσης ακολουθεί την έννοια του Θεού και την αμέθεκτη φύση του. Τέλος η έννοια αυτή ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους αριθμούς (για αυτό άλλωστε λέμε "έννοια" και όχι "αριθμός") και αυτό προσδίδει κάτι στην προφανώς μυστηριώδη φύση του θείου...
Κι αν ο Θεός δεν είναι δύσκολο να βρει τη θέση Του στον άξονα των αριθμών η αντιστοίχιση του διαόλου γίνεται μια δύσκολη επιλογή που εγκυμονεί μάλιστα και ορισμένες παγίδες. Κάποιοες βιαστικός θα τον τοποθετούσε στο - ∞ με τη λογική ότι είναι μια πολύ μεγάλη αρνητική έννοια η οποία έρχεται σε αντίθεση με την αντίστοιχη του Θεού. Εδώ όμως έγκειται ένα τραγικό σφάλμα: ο διάολος δεν γίνεται να έχει μια τόσο διφορούμενη υπόσταση καθώς η ανθρώπινη πλευρά του είναι περισσότερο ενισχυμένη... θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμβολίζει τον πραγματικά κακό μας εαυτό... Και επίσης δεν πρέπει να τον ταυτίζουμε σε δύναμη με το Θεό, αφού το + και - άπειρο είναι ίδια κατά απόλυτη τιμή... Μπορούμε να πούμε αντίθετα ότι ο διάολος είναι ο πιο μεγάλος (κατ' απόλυτη τιμή) μη-απειροστός αριθμός χ... Βέβαια εφόσον δεν καταλαμβάνει ολόκληρο το φάσμα του αρνητικού, η έννοια του διαβόλου θα πρέπει να ολοκληρώνεται με ένα μικρό αλλά υπαρκτό θετικό στοιχείο! Συνεπώς αποδείξαμε ότι ακόμα και ο διάβολος δεν είναι καθ' όλα αρνητικός αλλά ότι διαθέτει μια φωτεινή πλευρά...Δεν ξέρουμε σε ποιά ακριβώς πλευρά αναφερόμαστε, αλλά ξέρουμε ότι υπάρχει (κάτι σαν θεώρημα bolzano ένα πράγμα)
Όχι ότι χρησιμοποιώ τίποτα περίπλοκες μαθηματικές έννοιες, αλλά στάνταρ κάτι τύποι της θεωρητικής κατεύθυνσης έχουν βγάλει σπυριά στο δεξί τους εγκεφαλικό ημισφαίριο, οπότε τρίβω σατανικά τις παλάμες μου ξέροντας ότι το μαθηματικό πανηγύρι συνεχίζεται, διότι εφόσον ο διάβολος δεν αντιπροσωπεύει το -άπειρο, τότε τι αντιστοιχεί σε αυτό; Η μοναδική λογική απάντηση είναι και πάλι ο ίδιος ο Θεός εφόσον μόνο αυτός είναι ίδιος με τον εαυτό του... Γίνεται όμως ο ίδιος ο Θεός να έχει δύο τόσο αντίθετες φύσεις, όπου η μία μάλιστα να είναι απροσπέραστα κακή; Γίνεται αυτός στον οποίο όλοι προσεύχονται για βοήθεια και δικαιοσύνη να αμφιταλαντεύεται μεταξύ φωτός και σκοταδιού, διαπερνώντας ακόμα και τον διάβολο, τον πρωτεργάτη του κακού και της διαφθοράς; Μπορεί να φαίνεται ως κάτι καινοτόμο το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα αλλά αφενός εξηγεί πολύ περισσότερα φαινόμενα στον κόσμο μας και αφετέρου δεν είναι καθόλου πρωτάκουστο. Δεν πάει πουθενά το μυαλουδάκι σας; Άντε να βοηθήσω:
Και επειδή ως χιπστεράδες το μόνο που θα ξέρετε για το παραπάνω είναι ότι αποτελεί το σύμβολο yin yang θα προσφέρω λίγη μόρφωση σε αυτό το στεγνό και αραχνιασμένο πηγάδι που ονομάζετε μυαλό. Σύμφωνα με την κινεζική φιλοσοφία το yin-yang περιγράφει το πως φαινομενικά αντίθετες δυνάμεις είναι αλληλοεξαρτώμενες και αλληλοσυνδεδεμένες και το πως μέσα από ένα διηνεκή κύκλο η σκοτεινή και η φωτεινή φύση εναλλάσσονται επιτυγχάνοντας μια απόλυτη ισορροπία. Χωρίς το φως δεν υπάρχει σκιά για παράδειγμα. Μέσα στο yin-yang ο διάβολος αποτελεί τη μαύρη βουλίτσα που προσφέρεται εντός της φωτεινής πλευράς του Θεού, αποτελώντας καθ' αυτό τον τρόπο ένα υποσύνολο της σκοτεινής του πλευράς και έναν ορατό εκπρόσωπο αυτής. Αυτή η απόλυτη ισορροπία μπορεί να εξηγήσει και να εξηγηθεί από πολλά φαινόμενα του κόσμου γύρω μας. Για ποιό λόγο παρά την πείνα και την εξαθλίωση ο καλός δημιουργός δεν επεμβαίνει; Γιατί μια επέμβαση θα διατάρασσε την απόλυτη ισορροπία. Μπορεί με βάση τα δικά μας ηθικά συμπεράσματα, στα οποία φτάσαμε προοδευτικά μέσα από ιστορικές ζυμώσεις, ο θάνατος "αθώων" να είναι εξωφρενικό, ενώπιον όμως μιας δύναμης που επιβλέπει την ισορροπία του συνόλου η καταστροφή είναι απαραίτητο συστατικό στην ιστορική συνέχεια. Μπορεί το κορμάκι σας να τουρτουράει στην εικόνα ενός παιδιού 10 χρονών που δουλεύει 15 ώρες τη μέρα για ένα πιάτο ρύζι, αυτή όμως η αντιμετώπιση βασίζεται σε ηθικές παραδοχές πλασμένες από τον άνθρωπο. Το να ζητάμε από μια ανώτερη δύναμη να δράσει μέσα από το ανθρώπινο πρίσμα είναι το ίδιο χαζό με το να προσκυνάμε την ξύλινη εικόνα και όχι αυτό που συμβολίζει. Αν ήμασταν ζώα θα ζούσαμε στο πετσί μας τη φυσική επιλογή και θα παύαμε να απαιτούμε παγκόσμια ειρήνη και ευτυχία, καθώς ένα yin-yang χωρίς τη μαυρίλα είναι απλά ένας κύκλος, για να μη πω ούτε και αυτό αφού και το περίγραμμα του αποτελείται και αυτό από μαύρο.
Εκεί είναι που η υπερβολική θρησκοληψία έχει μεγάλο φάουλ και δίνει αφορμή στους πολέμιους της να την κριτικάρουν. Στην ταύτιση της πνευματικότητας με τα δόγματα. Τόση προσοχή σε νηστείες, εκκλησιασμούς και τελετές όταν αυτά θα έπρεπε να προτείνονται ως αφορμή για πνευματισμό και όχι ως υποκατάστατά του. Η εκκλησία πιστεύω ότι τα υιοθέτησε, διότι ο κόσμος γύρω μας αποτελείται κυρίως από ηλίθιους που προτιμούν μασημένη τροφή και σε καμία περίπτωση δεν θα ανταποκρίνονταν σε ένα πνευματικό κάλεσμα. Αντίθετα τους είναι πιο εύκολο να πιστέψουν μέσα από τελετουργικά όπου υπάρχουν σαφείς οδηγίες και βήματα για να ακολουθήσουν. Δεν επικρίνω την Εκκλησία για αυτό. Ίσως μάλιστα να είναι πρακτικότερη λύση για να φέρεις τους ανόητους σε επαφή με έννοιες που μπορούν ειδάλλως να κατανοηθούν μόνο από τα ισχυρότερα μυαλά.
Μπορούμε όμως να σταματήσουμε χωρίς να εξηγήσουμε τα υπόλοιπα σημεία του άξονα και χωρίς να δώσουμε κάποια αντιστοίχιση στον άνθρωπο; Προφανώς και οι διαφορετικοί άνθρωποι μπορούν να λάβουν διαφορετικές θέσεις πάνω στον άξονα, τι είναι όμως το ιδανικό για τον άνθρωπο; Ποιά η πλέον κατάλληλη θέση; Μόνο ένας ξεχωριστός αριθμός θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στην ανθρώπινη έννοια και φύση.. Και ο μοναδικός ξεχωριστός αριθμός που απέμεινε είναι το 0!
Ο αριθμός της απόλυτης ουδετερότητας αντικατοπτρίζει μια μινιατούρα yin-yang στον άνθρωπο, αφού η κακή του πλευρά αλληλοεξουδετερώνεται με την καλή "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Θεού" και μετά από κάθε εξουδετέρωση απομένει το τίποτα, το μηδέν. Είναι ο αριθμός που φιλοξενείται στο κέντρο του άξονα, το κέντρο το κόσμου και αποτελεί το επίκεντρο όλων. Και αυτό ακούγεται εγωκεντρικό γιατί έτσι είναι. Με τον ίδιο τρόπο που κάθε άθεος θεωρεί αντεπιχείρημα κατά της θρησκείας την αδυναμία απόδειξης της ύπαρξης του Θεού, έτσι και εγώ τους προκαλώ να μου αποδείξουν την ύπαρξη ανώτερου είδους του ανθρώπου. Κατ' εμέ ότι υπάρχει εκεί έξω βρίσκεται όχι υπό μας αλλά σε τροχιά γύρω από εμάς. Είμαστε ο σημαντικότερος αριθμός στο σύμπαν, αφού όλα θα πρέπει να οδηγούν σε εμάς (το άθροισμα θα πρέπει να είναι μηδέν για να ισχύει η ισορροπία) και είμαστε μαζί με τη θεία έννοια μοναδικοί στην ιδιότητά μας να μην διαιρούμαστε από τίποτα και από κανέναν. Είμαστε το σημείο 0. Είμαστε τα πάντα και τίποτα...
Καταλήγοντας, αν βγάλεις από τη θρησκεία ορισμένα "βαριά στολίδια" που σχετίζονται με τον τρόπο λατρείας και κοιτάξεις επί της ουσίας στο πνευματικό της κέντρο μπορείς να λάβεις πραγματικές απαντήσεις σε πολλά φλέγοντα ζητήματα. Όντως η πλειονότητα συνεχίζει να κοιτάει το δέντρο χάνοντας το δάσος, αλλά για αυτό δεν αρκεί να κατηγορούμε τη θρησκεία, αλλά την ανθρώπινη βλακεία. Το μυστικό δεν βρίσκεται στον ταοισμό, άλλωστε το yin-yang ήταν απλά ένα παράδειγμα, η ισορροπία είναι μια αυτονόητη προϋπόθεση για την πλανητική επιβίωση, απλά λόγω της ανθρώπινης ηθικής αλλάζει συχνά η στάση μας απέναντι στις βουλές της δύναμης που έχει ως ρόλο να εξισορροπεί την πλάση. Αυτή τη δύναμη κάποιοι την ονόμασαν Θεό, άλλοι φύση, άλλοι τύχη, κάρμα κλπ... Το σίγουρο είναι ότι λόγω της σχετικότητάς της είναι αδύνατο να την απαρνηθείς πλήρως... άλλωστε σε κάθε περίπτωση είμαστε ένα κομμάτι της. Αν μας κάνει περήφανους το γεγονός, κατά ένα παράδοξο τρόπο είμαστε όλοι Θεοί...
Ας χρησιμοποιήσουμε για τις υποθέσεις μας έναν οριζόντιο άξονα αριθμών όπου εκτείνεται μεταξύ - ∞ και + ∞. Ο Θεός εμφανίζεται ως μια αδιαπέραστη έννοια, με δύναμη και όραμα πέρα από κάθε λογική. Η δύναμη του απόλυτου καλού. Συνεπώς η μοναδική αριθμητική έννοια που θα μπορούσε να τον αποδώσει καλύτερα θα ήταν +∞. Αυτό προκύπτει καθώς το + ∞ είναι εξ ορισμού απροσπέραστο. Επίσης το άπειρο δεν μπορεί να πραγματοποιήσει πράξεις, άρα δεν έρχεται σε επαφή με άλλους αριθμούς κάτι που επίσης ακολουθεί την έννοια του Θεού και την αμέθεκτη φύση του. Τέλος η έννοια αυτή ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους αριθμούς (για αυτό άλλωστε λέμε "έννοια" και όχι "αριθμός") και αυτό προσδίδει κάτι στην προφανώς μυστηριώδη φύση του θείου...
Κι αν ο Θεός δεν είναι δύσκολο να βρει τη θέση Του στον άξονα των αριθμών η αντιστοίχιση του διαόλου γίνεται μια δύσκολη επιλογή που εγκυμονεί μάλιστα και ορισμένες παγίδες. Κάποιοες βιαστικός θα τον τοποθετούσε στο - ∞ με τη λογική ότι είναι μια πολύ μεγάλη αρνητική έννοια η οποία έρχεται σε αντίθεση με την αντίστοιχη του Θεού. Εδώ όμως έγκειται ένα τραγικό σφάλμα: ο διάολος δεν γίνεται να έχει μια τόσο διφορούμενη υπόσταση καθώς η ανθρώπινη πλευρά του είναι περισσότερο ενισχυμένη... θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμβολίζει τον πραγματικά κακό μας εαυτό... Και επίσης δεν πρέπει να τον ταυτίζουμε σε δύναμη με το Θεό, αφού το + και - άπειρο είναι ίδια κατά απόλυτη τιμή... Μπορούμε να πούμε αντίθετα ότι ο διάολος είναι ο πιο μεγάλος (κατ' απόλυτη τιμή) μη-απειροστός αριθμός χ... Βέβαια εφόσον δεν καταλαμβάνει ολόκληρο το φάσμα του αρνητικού, η έννοια του διαβόλου θα πρέπει να ολοκληρώνεται με ένα μικρό αλλά υπαρκτό θετικό στοιχείο! Συνεπώς αποδείξαμε ότι ακόμα και ο διάβολος δεν είναι καθ' όλα αρνητικός αλλά ότι διαθέτει μια φωτεινή πλευρά...Δεν ξέρουμε σε ποιά ακριβώς πλευρά αναφερόμαστε, αλλά ξέρουμε ότι υπάρχει (κάτι σαν θεώρημα bolzano ένα πράγμα)
Όχι ότι χρησιμοποιώ τίποτα περίπλοκες μαθηματικές έννοιες, αλλά στάνταρ κάτι τύποι της θεωρητικής κατεύθυνσης έχουν βγάλει σπυριά στο δεξί τους εγκεφαλικό ημισφαίριο, οπότε τρίβω σατανικά τις παλάμες μου ξέροντας ότι το μαθηματικό πανηγύρι συνεχίζεται, διότι εφόσον ο διάβολος δεν αντιπροσωπεύει το -άπειρο, τότε τι αντιστοιχεί σε αυτό; Η μοναδική λογική απάντηση είναι και πάλι ο ίδιος ο Θεός εφόσον μόνο αυτός είναι ίδιος με τον εαυτό του... Γίνεται όμως ο ίδιος ο Θεός να έχει δύο τόσο αντίθετες φύσεις, όπου η μία μάλιστα να είναι απροσπέραστα κακή; Γίνεται αυτός στον οποίο όλοι προσεύχονται για βοήθεια και δικαιοσύνη να αμφιταλαντεύεται μεταξύ φωτός και σκοταδιού, διαπερνώντας ακόμα και τον διάβολο, τον πρωτεργάτη του κακού και της διαφθοράς; Μπορεί να φαίνεται ως κάτι καινοτόμο το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα αλλά αφενός εξηγεί πολύ περισσότερα φαινόμενα στον κόσμο μας και αφετέρου δεν είναι καθόλου πρωτάκουστο. Δεν πάει πουθενά το μυαλουδάκι σας; Άντε να βοηθήσω:
Και επειδή ως χιπστεράδες το μόνο που θα ξέρετε για το παραπάνω είναι ότι αποτελεί το σύμβολο yin yang θα προσφέρω λίγη μόρφωση σε αυτό το στεγνό και αραχνιασμένο πηγάδι που ονομάζετε μυαλό. Σύμφωνα με την κινεζική φιλοσοφία το yin-yang περιγράφει το πως φαινομενικά αντίθετες δυνάμεις είναι αλληλοεξαρτώμενες και αλληλοσυνδεδεμένες και το πως μέσα από ένα διηνεκή κύκλο η σκοτεινή και η φωτεινή φύση εναλλάσσονται επιτυγχάνοντας μια απόλυτη ισορροπία. Χωρίς το φως δεν υπάρχει σκιά για παράδειγμα. Μέσα στο yin-yang ο διάβολος αποτελεί τη μαύρη βουλίτσα που προσφέρεται εντός της φωτεινής πλευράς του Θεού, αποτελώντας καθ' αυτό τον τρόπο ένα υποσύνολο της σκοτεινής του πλευράς και έναν ορατό εκπρόσωπο αυτής. Αυτή η απόλυτη ισορροπία μπορεί να εξηγήσει και να εξηγηθεί από πολλά φαινόμενα του κόσμου γύρω μας. Για ποιό λόγο παρά την πείνα και την εξαθλίωση ο καλός δημιουργός δεν επεμβαίνει; Γιατί μια επέμβαση θα διατάρασσε την απόλυτη ισορροπία. Μπορεί με βάση τα δικά μας ηθικά συμπεράσματα, στα οποία φτάσαμε προοδευτικά μέσα από ιστορικές ζυμώσεις, ο θάνατος "αθώων" να είναι εξωφρενικό, ενώπιον όμως μιας δύναμης που επιβλέπει την ισορροπία του συνόλου η καταστροφή είναι απαραίτητο συστατικό στην ιστορική συνέχεια. Μπορεί το κορμάκι σας να τουρτουράει στην εικόνα ενός παιδιού 10 χρονών που δουλεύει 15 ώρες τη μέρα για ένα πιάτο ρύζι, αυτή όμως η αντιμετώπιση βασίζεται σε ηθικές παραδοχές πλασμένες από τον άνθρωπο. Το να ζητάμε από μια ανώτερη δύναμη να δράσει μέσα από το ανθρώπινο πρίσμα είναι το ίδιο χαζό με το να προσκυνάμε την ξύλινη εικόνα και όχι αυτό που συμβολίζει. Αν ήμασταν ζώα θα ζούσαμε στο πετσί μας τη φυσική επιλογή και θα παύαμε να απαιτούμε παγκόσμια ειρήνη και ευτυχία, καθώς ένα yin-yang χωρίς τη μαυρίλα είναι απλά ένας κύκλος, για να μη πω ούτε και αυτό αφού και το περίγραμμα του αποτελείται και αυτό από μαύρο.
Εκεί είναι που η υπερβολική θρησκοληψία έχει μεγάλο φάουλ και δίνει αφορμή στους πολέμιους της να την κριτικάρουν. Στην ταύτιση της πνευματικότητας με τα δόγματα. Τόση προσοχή σε νηστείες, εκκλησιασμούς και τελετές όταν αυτά θα έπρεπε να προτείνονται ως αφορμή για πνευματισμό και όχι ως υποκατάστατά του. Η εκκλησία πιστεύω ότι τα υιοθέτησε, διότι ο κόσμος γύρω μας αποτελείται κυρίως από ηλίθιους που προτιμούν μασημένη τροφή και σε καμία περίπτωση δεν θα ανταποκρίνονταν σε ένα πνευματικό κάλεσμα. Αντίθετα τους είναι πιο εύκολο να πιστέψουν μέσα από τελετουργικά όπου υπάρχουν σαφείς οδηγίες και βήματα για να ακολουθήσουν. Δεν επικρίνω την Εκκλησία για αυτό. Ίσως μάλιστα να είναι πρακτικότερη λύση για να φέρεις τους ανόητους σε επαφή με έννοιες που μπορούν ειδάλλως να κατανοηθούν μόνο από τα ισχυρότερα μυαλά.
Μπορούμε όμως να σταματήσουμε χωρίς να εξηγήσουμε τα υπόλοιπα σημεία του άξονα και χωρίς να δώσουμε κάποια αντιστοίχιση στον άνθρωπο; Προφανώς και οι διαφορετικοί άνθρωποι μπορούν να λάβουν διαφορετικές θέσεις πάνω στον άξονα, τι είναι όμως το ιδανικό για τον άνθρωπο; Ποιά η πλέον κατάλληλη θέση; Μόνο ένας ξεχωριστός αριθμός θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στην ανθρώπινη έννοια και φύση.. Και ο μοναδικός ξεχωριστός αριθμός που απέμεινε είναι το 0!
Ο αριθμός της απόλυτης ουδετερότητας αντικατοπτρίζει μια μινιατούρα yin-yang στον άνθρωπο, αφού η κακή του πλευρά αλληλοεξουδετερώνεται με την καλή "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Θεού" και μετά από κάθε εξουδετέρωση απομένει το τίποτα, το μηδέν. Είναι ο αριθμός που φιλοξενείται στο κέντρο του άξονα, το κέντρο το κόσμου και αποτελεί το επίκεντρο όλων. Και αυτό ακούγεται εγωκεντρικό γιατί έτσι είναι. Με τον ίδιο τρόπο που κάθε άθεος θεωρεί αντεπιχείρημα κατά της θρησκείας την αδυναμία απόδειξης της ύπαρξης του Θεού, έτσι και εγώ τους προκαλώ να μου αποδείξουν την ύπαρξη ανώτερου είδους του ανθρώπου. Κατ' εμέ ότι υπάρχει εκεί έξω βρίσκεται όχι υπό μας αλλά σε τροχιά γύρω από εμάς. Είμαστε ο σημαντικότερος αριθμός στο σύμπαν, αφού όλα θα πρέπει να οδηγούν σε εμάς (το άθροισμα θα πρέπει να είναι μηδέν για να ισχύει η ισορροπία) και είμαστε μαζί με τη θεία έννοια μοναδικοί στην ιδιότητά μας να μην διαιρούμαστε από τίποτα και από κανέναν. Είμαστε το σημείο 0. Είμαστε τα πάντα και τίποτα...
Καταλήγοντας, αν βγάλεις από τη θρησκεία ορισμένα "βαριά στολίδια" που σχετίζονται με τον τρόπο λατρείας και κοιτάξεις επί της ουσίας στο πνευματικό της κέντρο μπορείς να λάβεις πραγματικές απαντήσεις σε πολλά φλέγοντα ζητήματα. Όντως η πλειονότητα συνεχίζει να κοιτάει το δέντρο χάνοντας το δάσος, αλλά για αυτό δεν αρκεί να κατηγορούμε τη θρησκεία, αλλά την ανθρώπινη βλακεία. Το μυστικό δεν βρίσκεται στον ταοισμό, άλλωστε το yin-yang ήταν απλά ένα παράδειγμα, η ισορροπία είναι μια αυτονόητη προϋπόθεση για την πλανητική επιβίωση, απλά λόγω της ανθρώπινης ηθικής αλλάζει συχνά η στάση μας απέναντι στις βουλές της δύναμης που έχει ως ρόλο να εξισορροπεί την πλάση. Αυτή τη δύναμη κάποιοι την ονόμασαν Θεό, άλλοι φύση, άλλοι τύχη, κάρμα κλπ... Το σίγουρο είναι ότι λόγω της σχετικότητάς της είναι αδύνατο να την απαρνηθείς πλήρως... άλλωστε σε κάθε περίπτωση είμαστε ένα κομμάτι της. Αν μας κάνει περήφανους το γεγονός, κατά ένα παράδοξο τρόπο είμαστε όλοι Θεοί...
Αγαπητέ politiz,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέρουσα η προσέγγισή σου, σε ένα θέμα αμιγώς αμφιλεγόμενο και ταμπού.
Η τοποθέτηση του παράγοντα "άνθρωπος" στην αρχή των αξόνων είναι ιδιαίτερα έξυπνη και εύστοχη. Σίγουρα,δε, ικανοποιεί τη ματαιοδοξία όλων μας, ότι είμαστε η αρχή των πάντων με πηγή φυσικά (;) τον Θεό.
Διαφωνώ στο τελικό σου συμπέρασμα... Υπό καμιά λογική ακολουθία (και σίγουρα δεν αναλύεται στο άρθρο-) δεν οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι είμαστε μικροί θεοί. Αυτό εμπίπτει και πάλι στο κομμάτι της ματαιοδοξίας.
Τέλος τα "σπυριά σε εγκεφάλους" και τη σχετική προβοκατόρικη ρητορική καλό είναι να την ξεπεράσεις καθώς μειώνει, κατά τη γνώμη μου, την βαρύτητα του λόγου σου.
Με τιμή,
Κ.Α.
Αχχ..Να 'τες πάλι οι βολές κατά της σάτυρας... Προσπαθώ να βάλω κάποια πράγματα που να είναι σαν breaks μεταξύ της λογικής ανάλυσης, για να μην κουράζεται ο μέσος αναγνώστης. Στο επόμενο κείμενο όμως θα δοκιμάσω να τα απαλείψω πλήρως ελπίζοντας να μην λάβω κριτικές για ένα κουραστικό και υπερβολικά σοβαρό κείμενο. Ως προς τη βαρύτητα του λόγου μου: Έτσι και αλλιώς τα κείμενά μου έχουν στοχαστικό χαρακτήρα και παρ' όλο που χρησιμοποιώ αποδεικτική γραφή στόχος μου είναι να κινητοποιήσω τη σκέψη και όχι να πείσω. Ως προς το point για τον άνθρωπο: Αν δεις λέω πιο πριν "είμαστε και εμείς ένα μικρό yin yang" και πιο πάνω έχω υποθέσει ότι το μεγάλο yin yang συμβολίζει το Θεό. Επομένως μέσα από αυτή τη λογική βάση είμαστε και εμείς ένα τμήμα του Θεού. Επίσης εφόσον Αυτός είναι το άπειρο, κάθε αριθμός αποτελεί στοιχείο του, άρα και ως προς αυτό και πάλι είμαστε μέρος αυτού. Συνεπώς αν θέλουμε αυτό το γεγονός να το μεταφράσουμε προς χάριν του λόγου μπορούμε να πούμε: "ότι είμαστε και εμείς (κατά κάποιον τρόπο) Θεοί"... Καθαρά προφορική χρήση του λόγου στο παρόν σημείο βέβαια για αυτό ίσως δεν έγινε πλήρως κατανοητό το point μου.
ΔιαγραφήΣε κάθε περίπτωση ευχαριστώ για το σχόλιό σου Κ. Α.
Pos theoris oti o thanatos athoon voitha tin isorropia?
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορεί να υπάρξει καλό χωρίς κακό, όπως δεν υπάρχει σκιά χωρίς φως , ζέστη χωρίς κρύο, ζωή χωρίς θάνατο. Αν όλα στον κόσμο ήταν ρόδινα δεν θα υπήρχε ισορροπία... Φυσικά και όλοι προτιμούμε να ζούμε στη λευκή πλευρά του yin yang... Και αν και θα ήθελα να πω "μακάρι να μπορούσαμε να ζούμε όλοι σε αυτό" όμως όπως προείπα κάτι τέτοιο σίγουρα δεν είναι θεμιτό.
ΔιαγραφήH isorropia einai mia kathara thetika fortismeni ennoia.
ΔιαγραφήAn enas kosmos sxetikis ''dytikis'' eirinis sunyparxei me enan kosmo peinas kai exathliosis ego de vlepo isorropia. Vlepo polosi, ataxia kai gia na milame me epistimonikous orous ''megisti enthalpia''.
Η ισορροπία δεν είναι ούτε θετικά ούτε αρνητικά φορτισμένη εννοια, είναι απλώς ισορροπία. Είναι μια κατάσταση. Λέμε ακριβώς το ίδιο πράγμα φίλε μου, αυτή η πόλωση είναι που φέρνει την ισορροπία. Μια τραμπάλα θα ισορροπήσει αν βάλεις αντιθετα και με αξονα συμμετριας το κεντρο της, το ιδιο βάρος και στις δύο πλευρές. Αν πάει μόνο στη μια μεριά το βάρος η τραμπάλα γέρνει και πέφτει... Νομίζω ότι η ένστασή σου έγκειται σε πρακτικές παραδοχές του στυλ "δεν βλέπω κάποιο μειονέκτημα από έναν κόσμο μόνο με ειρήνη", κάτι που ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Μη ξεχνάς ότι ο χρωματισμός σου της ειρήνης και του πολέμου με άσπρο και μαύρο αντίστοιχα είναι κάτι που γίνεται με βάση ανθρώπινους ηθικούς κανόνες. Με άλλους κανόνες θα μπορούσε ο πόλεμος και η "εξαθλίωση" είναι ίδιας απόχρωσης με την ευτυχία και την ειρήνη. Μην ξεχνάς ότι όλα είναι σχετικά και έχουν να κάνουν με το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπεις τα πράγματα...
Διαγραφή*entropia sorry
ΑπάντησηΔιαγραφήApo kei kai pera ego mporo na fantasto enan kosmo me apolyti eirini. De sou leo oti tha zoume se mia utopia opou den tha yparxei egglimatikotita kai sporadikes endeixeis ''ataxias''.
ΑπάντησηΔιαγραφήFantasou ena bareli me fortismena somatidia. kinountai atakta pros opoiesdipote kateythinsis mexri ti stigmi pou to systima tha exei xamili entropia kai tha apokthsei mia sxetiki isorropia. Oi anthropoi exoun antikrouomena symferonta. To idio kai ta krati. Ego isorropia de vlepo otan i trabala kineitai atakta mia pros ti mia pleyra kai mia pros tin allin opws symvainei akolouthontas to mito tis anthropinis istorias. Ego vlepo isorropia otan ta antikrouomena symferonta mathainoun na synyparxoun.
Gia mena isorropia einai i suniparxi. Me liga logia i eirini.
Ayto pou adynato episis na sylavo einai o logos pou enas theos tha ithele thn katastrofi. Poio to kinhtro sto na yparxoun antikrouomenes dynameis mesa stin anthropini fysi? Ti exypyretei mia kat' epifasi isorropia kai polosi?
Oson afora to pws eimaste mikroi theoi exei dikio o K.A. oti den exhghthike eparkws alla ego mporo na sylavo oti eimaste thrypsala mias euryteris syllogikis dynamis, as poume theos. To oti eimaste mikroi theoi profanos o syggrafeas ennoei oti eimaste ikanoi gia protovoulies se antithesi me otidipote allo stin apsyxi yli kai gia megales allages se antithesi me ta zwa.
Diafono me ton K.A. gia ton provokatoriko logo. Sto en logo arthro emena m' aresan ta peiragmata giati me ekane na to prosexo parapano. An tora o syggrafeas se alla arthra xefeygei pragma pou pisteyw oti kanei mporei ayto na eipothei se ekeina ta arthra. Alla de tha thela kai ena keimeno stegno apo neaniki zontania.
Μου αρέσει η οπτική σου ανώνυμε, ωστόσο επίτρεψέ μου να διαφωνήσω... Η παγκόσμια ειρήνη αν επιτευχθεί θα σημαίνει ότι κάτι άλλο πρέπει να θυσιαστεί... για να μην υπάρχει μονοδρομη κινηση προς το φωτειον-> ανισορρροπια. Απο την αλλη το αμφιταλαντευμα που λες προς τη μια και την αλλη δεν το βλεπω διοτι μιλαμε για κατι επι του θεωρητικου και αρα δεν υφισταται ΚΙΝΗΣΗ. Αυτο βεβαια ειναι μεσα απο τη δικη μου ματια. Η καταστροφή δεν είναι κάτι κακό.. Τα πάντα καταστρέφονται γιατί τα πάντα έχουν ένα τέλος και αυτό σημαίνει τον κύκλο της ζωής. Εκεί στηρίζω και τη διαφωνία μου επί της αθανασίας.
ΔιαγραφήΗ έννοια ισορροπία εντοπίζεται μονάχα στα επίγεια και όταν λέω επίγεια εννοώ την ύλη και τη σκέψη του ανθρώπου. Δε μπορούμε να προσεγγίζουμε τον Θεό με βάση επίγειες έννοιες ούτε με την ανθρώπινη σκέψη, γιατί εφόσον ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού δε μπορεί να κατανοήσει την φύση του, γιατί υπάρχουν αμέτρητες παράμετροι που δε γνωρίζει και που ίσως δεν είναι ικανός να μάθει γιατί η λογική του φτάνει μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο. Εγώ έχω να σου θέσω ένα απλό ερώτημα για την έννοια Θεός. Αυτό που κάποιοι ονομάζουν Θεό είναι κάτι πλήρες, κάτι άψογο που δεν έχει κανένα κενό, καμία ανάγκη να ικανοποιήσει, κανένα συναίσθημα να ικανοποιήσει κλπ. Ποιος ο λόγος να "δημιουργηθεί" ο άνθρωπος? Εκατομμύρια όπως και εσύ πιστεύουν στον χριστιανισμό εδώ και χιλιάδες χρόνια, ενώ απάντηση σε αυτό το ερώτημα δε μπορούν να δώσουν. Μην προσπαθήσεις και εσύ να δώσεις. Πιο σοφός θα είσαι αν πεις δε γνωρίζω. Από κει και πέρα πρέπει να θέσουν όλοι οι πιστοί, μη εξαιρώντας τον εαυτό μου, το ερώτημα στον εαυτό τους. Με τέτοια βασικά κενά που πλήττουν ακόμα και την απαρχή της θρησκείας, ο λόγος που πιστεύουμε είναι απλά για να δίνουμε δύναμη στον εαυτό μας? Τότε το δέχομαι. Αν πάλι πιστεύουμε ότι κάτι υπάρχει και το τεκμηριώνουμε με λογική, ενώ η ίδια η λογική ανατρέπει κάθε πίστη μας, τότε γελάω με τα χάλια μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου ανώνυμε2: συμφωνώ απόλυτα με το πρώτο σου part, και για να προσθέσω: την έννοια της ισορροπίας τη χρησιμοποιώ προφανώς κατά σύμβαση. Σκοπός του άρθρου άλλωστε δεν είναι να δώσει απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα του σύμπαντος, δεν είναι τόσο μεγάλες οι φιλοδοξίες μου, αλλά να περιγράψει τα ίδια τα ερωτήματα μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα. Χρησιμοποιώ επίγειες έννοιες γιατί αυτές έχω στη διάθεσή μου και περιμένω από τον αναγνώστη να κάνει τις μεταφράσεις όπου χρειάζεται... Σε κάθε περίπτωση στο ερώτημα που θέτεις έχω απάντηση: Ο λόγος που πιστεύουμε είναι επειδή το έχουμε ανάγκη! Και όχι δεν το λέω με την έννοια ότι χρειαζόμαστε βοήθεια, στήριγμα, ελπίδα κλπ Το λέω επειδή είναι έμφυτο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης.. Είναι κάτι σαν τη λογική, μας ξεχωρίζει από τα άλλα είδη. Για αυτό άλλωστε η θρησκεία δεν ήταν ανακάλυψη ενός ανθρώπου, αλλά διαμορφώνεται ακόμα και από κοινωνίες που δεν έχουν μεταξύ τους επικοινωνία. Ακόμα και στα δάση του αμαζονίου αν ψάξεις και βρεις φυλές που ποτε δεν γνωρισαν αλλον ανθρωπο θα ανακαλυψεις οτι εχουν σκαρφιστει τη δικη τους θρησκεία.. Δεν ειναι κατι που καποιος σκεφτηκες και απο τοτες ολοι το ακολουθουμε. Το ισλαμ, ο χριστιανισμος, ο ινδουισμος, αυτά ίσως να έχουν ανακαλυφθεί από κάποιον, αλλά εγώ τις βλέπω σαν συμβάσεις και πάλι: Μαζευόμαστε σε ομάδες οι οποίες είναι κοντά σε αυτό που θέλουμε, και παρ' ότι έχουμε ορισμένες ενστάσεις σε συγκεκριμένα σημεία και δόγματα, συμβιβαζόμαστε για χάρη της ομάδας. Τέλος επίτρεψέ μου να διαφωνήσω στο "η λογική ανατρέπει την πίστη μας" καθώς το θεωρώ πέρα για πέρα λάθος.. Για την ακρίβεια και μόνο το γεγονός ότι κάποιος συγκρίνει λογική με θρησκεία μου φαίνεται χαζό. Είναι μεν δύο ασυμβίβαστα δεδομένα όχι όμως αντικρουόμενα.. Έτσι είναι και έτσι -πιστεύω ότι- θα έπρεπε να είναι...
ΑπάντησηΔιαγραφήάλλο σε ρώτησα εγώ στο αρχικό ερώτημα. Σύμφωνοι, είναι έμφυτο να πιστεύουμε αλλά αυτό δεν αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού. Θέλω να μου απαντήσεις στο άλλο. "Αυτό που κάποιοι ονομάζουν Θεό είναι κάτι πλήρες, κάτι άψογο που δεν έχει κανένα κενό, καμία ανάγκη να ικανοποιήσει, κανένα συναίσθημα να ικανοποιήσει κλπ. Ποιος ο λόγος να "δημιουργηθεί" ο άνθρωπος?" Αν δεν έχεις απάντηση σε αυτό το θεωρώ πολύ λογικό, απλά από κει και πέρα δε καταλαβαίνω το λόγο που πιστεύεις (άσχετα αν το έχεις έμφυτο να πιστεύεις) από τη στιγμή που η απαρχή της θρησκείας σου, δηλαδή η δημιουργία είναι άτοπη.
Διαγραφήόπως είπα λογικη και θρησκεία είναι δεδομένα ασυμβίβαστα, κι όμως μου ζητάς να σου δώσω λογικό κίνητρο για τη δημιουργία του ανθρώπου... αδύνατο! Κι αυτό διότι ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε με ανθρώπινο αλλά θεϊκό κίνητρο, κι αλλίμονο αν μπορούσαμε να κατανοήσουμε τα θεϊκά κίνητρα και βουλές. Σε κάθε περίπτωση δεν θελω να επεκταθώ σε σημεία που δεν άγγιξα στο κείμενο. υποστηρίζω άλλωστε τη θρησκεία ως ιδεολογία και όχι ως θρησκεία αυτη καθαυτή..
ΑπάντησηΔιαγραφήμα η διαφορά εδώ είναι ότι η ίδια η θρησκεία χρησιμοποιεί ανθρώπινες έννοιες όπως η "δημιουργία", όπως επίσης η θρησκεία μιλάει για συναισθήματα όπως αγάπη από την πλευρά του Θεού, ενώ υποτίθεται ο Θεός είναι κάτι πλήρες χωρίς αδυναμίες και ανάγκες.
Διαγραφή